Το κουτσομπολιό στη σημερινή εποχή δίνει και παίρνει. Ικανοποιεί τη δίψα για λεπτομέρειες πίσω από την κλειδαρότρυπα, μπορεί να χαλάσει σχέσεις, να σπείρει ανυπόστατες φήμες και να διασύρει ένα άτομο, να ξεφύγει δηλαδή από τα όρια μια απλής κουβεντούλας. Πρωταγωνίστριες τις περισσότερες φορές οι γυναίκες, που κουβαλούν συχνά την ταμπέλα της «αθεράπευτης κουτσομπόλας», αφήνοντας τους άνδρες στην αφάνεια αυτής της συνήθειας, αν και πολλοί είναι αυτοί που είναι επιρρεπείς και υποκύπτουν στον πειρασμό. Και μπορεί τη σήμερον ημέρα το κουτσομπολιό να μην τιμωρείται, δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και στο Μεσαίωνα. Στα σκοτεινά εκείνα χρόνια που ταλάνισαν το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης από τον 5ο έως τον 15ο αιώνα και χαρακτηρίζονταν για τα βασανιστήρια τους. Εκείνη την εποχή ο ανθρώπινος νους είχε εφεύρει πολλούς τρόπους για να αποσπάσει ομολογίες, βαμμένες με πόνο και φρίκη και οι αφορμές ήταν πολλές: από θρησκευτικές διαφορές, αιρετικές αντιλήψεις και κοινωνικά παραστρατήματα, όλα καλούσαν σε έναν ακραίο βασανισμό του φταίχτη. Σε αυτές τις συσκευές βασανισμού λοιπόν μπορεί να ενταχθεί και το «χαλινάρι του κουτσομπολιού», που είχε αποδέκτη τη γυναίκα, η οποία δεν κράταγε κλειστό το στόμα της. Ήταν ένα μέσο δημόσιας διαπόμπευσης και εξευτελισμού και όχι μόνο για τις κουτσομπόλες, αλλά συχνά για την εξόντωση των λεγόμενων μαγισσών.
Πότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά
Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του χαλιναριού έγινε στη Σκωτία του 1567 και την ίδια εποχή χρησιμοποιήθηκε και στην Αγγλία, αν και εκεί δεν είχε επίσημα νομιμοποιηθεί σαν μορφή τιμωρίας και βασανισμού. Αποδέκτες φυσικά οι γυναίκες που θεωρούνταν αγενείς, ενοχλητικές ή απλά κουτσομπόλες. Δυνάστες μπορεί να ήταν συχνά και οι σύζυγοι, οι οποίοι αγανακτισμένοι από την ακατάπαυστη φλυαρία της γυναίκας τους της φόραγαν το χαλινάρι για να τη συνετίσουν να σταματήσει. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως σωματική τιμωρία και για άλλα αδικήματα, ειδικά σε γυναίκες-τρόφιμους πτωχοκομείων που φώναζαν ή μάλωναν πολύ για το ποια θα φάει λίγο παραπάνω. Η τιμωρία γινόταν μάλιστα σε δημόσια θέα και συχνά οι τρόφιμοι κακοποιούνταν.
Η ιστορία της Dorothy Waugh
Υπήρχαν περιπτώσεις στην Αγγλία όπου τα θύματα του χαλιναριού εμπλέκονταν σε δημόσιες διαδηλώσεις ή σε θρησκευτικά κινήματα, όπως στην περίπτωση της Dorothy Waugh. Η Dorothy καταγόταν από το Westmorland και είχε ενταχθεί στους Κουάκερους, μέλη μιας Χριστιανικής Εκκλησίας, που φέρει την ονομασία «Θρησκευτική Κοινωνία των Φίλων» και ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα στην Αγγλία από τον περιπλανώμενο ιεροκήρυκα Τζορτζ Φοξ. Η αγγλική λέξη «Quaker» σημαίνει «αυτός που τρέμει» και δόθηκε στους Κουάκερους τον 17ο αιώνα από άλλους ως παρωνύμιο, διότι σε μια δίκη ο Τζορτζ Φοξ είπε σε έναν δικαστή να τρέμει στο Λόγο του Θεού και ο δικαστής απάντησε: «Πες μας, λοιπόν, εσύ που τρέμεις (Quaker)». Η ιστορία της Waugh, που έβαλε το χαλινάρι, είναι ίσως η μοναδική σωζόμενη μαρτυρία ανθρώπου που υπέστη αυτό τον εξευτελισμό. Ο δήμαρχος του Carlisle της έβαλε το χαλινάρι γιατί έκανε κήρυγμα στην αγορά. Οι δημόσιες ομιλίες θεωρούνταν άσεμνες για μία γυναίκα εκείνης της εποχής. Φορούσε το χαλινάρι για 4 ώρες, κάποιες στιγμές της το έβγαζαν και της το επανατοποθετούσαν για άλλες 4 ώρες. Όταν βγήκε από τη φυλακή μαστιγώθηκε και την κυνήγησαν έως ότου φύγει από την πόλη. Αντίθετα με άλλες γυναίκες που είχαν υποστεί το ίδιο μαρτύριο οι κάτοικοι του Westmorland δεν της είχαν επιτεθεί, ούτε την είχα μισήσει, αλλά τη συμπονούσαν για όσα είχε περάσει. Αυτό στην ουσία υπονόμευσε το στόχο του δημάρχου που ήθελε να την κάνει το παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους υπόλοιπους Κουάκερους που αρέσκονταν στον προσηλυτισμό. Δείτε όλα τα θέματα του Weekend