Οι «μυστηριώδεις» επιβάτες του Τιτανικού και η απίστευτη συνωμοσία του παγκόσμιου κεφαλαίου

Δύο γεγονότα με κατακλυσμιαίες συνέπειες γειτνιάζουν χρονικά, δίνοντας έτσι ζωή σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του 20ού αιώνα που πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ιστορία για αγρίους. Όπως ξέρουμε, το υπερωκεάνιο Τιτανικός βυθίστηκε το 1912 και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής, η ξακουστή Federal Reserve Bank (FED), άνοιξε τις πύλες της το 1913. Δύο γεγονότα δηλαδή που δεν θα συνδέονταν κατά κανέναν τρόπο μεταξύ τους αν δεν λάχαινε στον Τιτανικό να πάρει στον υγρό του τάφο τρεις προβεβλημένους αμερικανούς επιβάτες με σοβαρή εμπλοκή στη δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας. Αρνητική εμπλοκή, καθώς όλοι τους δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη δημιουργία ενός χρηματοπιστωτικού κολοσσού που θα μπορούσε πράγματι να δώσει υπόσταση στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και τις σκοτεινές διεργασίες της οικονομικής ελίτ για την υποδούλωση της ανθρωπότητας. Οι τρεις εκατομμυριούχοι που έχασαν τη ζωή τους στο μοιραίο ναυάγιο του Τιτανικού ήταν οι Benjamin Guggenheim, Isador Strauss και John Astor, σφοδροί πολέμιοι της ίδρυσης της FED, η οποία άνοιξε τελικά σε πείσμα τους το 1913. Κάτι που δεν ήταν φυσικά καθόλου τυχαίο, σύμφωνα πάντα με το δημοφιλές σενάριο συνωμοσίας, καθώς όλες οι αντίθετες πλευρές στη δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας είχαν εξαφανιστεί μέχρι τότε από προσώπου γης. Αυτή είναι επιγραμματικά η ζοφερή ιστορία, μένει να δούμε τώρα αν στέκει στη λογική και ψύχραιμη ανάλυση…

Οι μυστηριώδεις επιβάτες του Τιτανικού

Οι τρεις άντρες ήταν πράγματι μεταξύ των εκατοντάδων νεκρών στο ναυάγιο του Τιτανικού και ήταν όντως οι John Jacob Astor IV, Benjamin Guggenheim και Isador Strauss. Η τριανδρία επιβιβάστηκε κανονικά στο υπερωκεάνιο που έμελλε να τους στείλει στα βάθη του πυθμένα, αν και εδώ θα εξετάσουμε την τραγική σύμπτωση ή τον απίστευτο δόλο. Δύο χρόνια πριν, το 1910, εφτά άντρες συναντήθηκαν στη Νήσο Τζέκιλ στα ανοιχτά των ακτών της πολιτείας Τζόρτζια με σκοπό την ίδρυση της Federal Reserve Bank. Ήταν οι Nelson Aldrich και Frank Valderclip για λογαριασμό της οικονομικής αυτοκρατορίας των Ροκφέλερ, οι Henry Davidson, Charles Norton και Benjamin Strong, που εκπροσωπούσαν τον Τζον Πιερπόντ Μόργκαν, και ο Paul Warberg (κι ένας ακόμα συνεργάτης που παρέμεινε ανώνυμος) εκ μέρους της ευρωπαϊκής δυναστείας των Ρότσιλντ. Παρά το γεγονός ότι οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ και ο Μόργκαν ήταν σφοδροί επιχειρηματικοί αντίπαλοι, είχαν αποφασίσει μπροστά στον κοινό κίνδυνο της γενικευμένης οικονομικής ύφεσης και του παγκόσμιου κραχ να ενώσουν τις δυνάμεις τους ιδρύοντας ένα οικονομικό καρτέλ που θα εγγυόταν τη μακροημέρευσή τους. Ήταν η εποχή εξάλλου να κυβερνήσουν οι τραπεζίτες και κανένας πολιτικός δεν θα στεκόταν εμπόδιο. Μπορεί βέβαια οι πανίσχυροι ολιγάρχες του τραπεζικού κλάδου να τα βρήκαν, υπήρχε μια χούφτα όμως από ισχυρούς που δεν ήταν υπέρ ενός τέτοιου σχεδίου που απειλούσε ευθέως τα συμφέροντά τους. Τρεις μάλιστα ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι και χρησιμοποιούσαν ήδη τις διασυνδέσεις τους στο Κογκρέσο για να μπλοκάρουν τη δημιουργία ενός κολοσσού που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ο σύγχρονος κόσμος. Αυτοί οι τρεις δεν ήταν άλλοι φυσικά από τους βαθύπλουτους Benjamin Guggenheim, Isa Strauss και John Astor, που περιλαμβάνονταν στη λίστα με τους πλουσιότερους ιδιώτες του τότε κόσμου. Την ίδια στιγμή, η ναυπήγηση του Τιτανικού είχε ήδη ξεκινήσει από το 1909 σε ένα ναυπηγείο του Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, όταν εντελώς αναπάντεχα ο Τζ. Π. Μόργκαν αγόρασε τη ναυτιλιακή White Star Lines, που ήταν η πλοιοκτήτρια του Τιτανικού…

Ιησουίτες και Ιλουμινάτι

Η θεωρία συνωμοσίας αναγνωρίζει μια ακόμα πιο σκοτεινή δύναμη πίσω από τη βύθιση του Τιτανικού, σκοτεινότερη και από τις διεργασίες του παγκόσμιου πλούτου δηλαδή. Ανάλογα με τον συνωμοσιολόγο που θα ρωτήσεις, ήταν οι Ιησουίτες ή οι Πεφωτισμένοι αυτοί που κρύβονταν πίσω από την πλουτοκρατία της εποχής: Ροκφέλερ και Μόργκαν εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των Ιλουμινάτι, την ίδια ώρα που οι Ρότσιλντ προωθούσαν το ρωμαιοκαθολικό τάγμα. Τόσο οι Ιησουίτες όσο και οι Πεφωτισμένοι πάλευαν υποτίθεται για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο πλούτος θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει την πλανητική κυριαρχία. Και βέβαια τίποτα δεν θα προωθούσε τα συμφέροντά τους καλύτερα και γρηγορότερα από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, μόνο που έπρεπε να βγουν από τη μέση τα εμπόδια. Όλοι αυτοί που συνειδητοποιούσαν τι θα συνέβαινε αν το τραπεζικό σύστημα αποδεσμευόταν από την κρατική κηδεμονία δηλαδή, γεννώντας έτσι ένα έκτρωμα που τίποτα δεν θα μπορούσε να το ανακόψει. Κι έτσι όποιον ήθελαν να ξεφορτωθούν τα δυο σκοτεινά τάγματα τον καλούσαν απλώς στο παρθενικό ταξίδι του υπερωκεανίου, όπου κανείς δεν μπορούσε να πει όχι, καθώς ήταν το γεγονός της εποχής και όλοι οι κροίσοι έριζαν για μια θέση στα πολυτελή σαλόνια της διακεκριμένης θέσης. Οι τρεις ζάμπλουτοι της ιστορίας μας (ο John Jacob Astor ήταν μάλιστα αν όχι ο πλουσιότερος τότε άνθρωπος του κόσμου, σίγουρα στην πρώτη τριάδα) δελεάστηκαν να επιβιβαστούν στον Τιτανικό, καθώς μέχρι τότε η εξασφάλιση μιας VIP καμπίνας είχε γίνει το άγιο δισκοπότηρο της οικονομικής ελίτ. Ακόμα και ο Τζ. Π. Μόργκαν ήταν προγραμματισμένο να είναι στο μοιραίο ταξίδι, αλλά ακύρωσε τελικά (και βολικά) την τελευταία στιγμή. Φτιάχτηκε όμως πράγματι ο Τιτανικός για να γίνει ο υγρός τάφος των τριών κροίσων; Αν πιστέψουμε τη συνωμοσιολογική φύση της ιστορίας, τότε το ναυάγιο του Τιτανικού θα ήταν το καλύτερο προπέτασμα καπνού για την καλυμμένη δολοφονία, καθώς ποιος θα πίστευε πως θα βύθιζαν κάποιοι ένα ολόκληρο υπερωκεάνιο μόνο και μόνο για να βγουν από τη μέση τρεις άνθρωποι; Καθώς ο μύθος μπολιάζεται εδώ με την πραγματικότητα, ο καπετάνιος του πλοίου Edward Smith φέρεται να είναι όντως μέλος του ιησουιτικού τάγματος, όταν και έλαβε τη διαταγή στην οποία δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση, μιας και προερχόταν από τον ίδιο τον Θεό. Ο καπετάνιος ήταν στα σίγουρα ένας από τους πιο έμπειρους θαλασσόλυκους της εποχής, έχοντας ήδη 26 χρόνια πείρας στον Ατλαντικό και τις παγωμένες παγίδες του. Ο Smith ήταν λοιπόν Ιησουίτης και δούλευε για τον Μόργκαν, καταλαβαίνετε πού πάει αυτό. Ξέρουμε επίσης ότι όταν το πλοίο έλυσε κάβους από τη νότια Αγγλία, ένας από τους υψηλούς προσκεκλημένους που είχαν επιβιβαστεί στον Τιτανικό ήταν ο αβάς Francis Browne, ο πλέον πανίσχυρος Ιησουίτης της Ιρλανδίας και δάσκαλος του Smith. Ο παντοδύναμος πάστορας πάτησε το κατάστρωμα του Τιτανικού, φωτογράφισε τα θύματά του, προειδοποίησε τον καπετάνιο για τους όρκους τιμής που είχε δώσει στο μοναστικό τάγμα και το επόμενο πρωί αποχαιρέτισε άπαντες κατεβαίνοντας από το υπερατλαντικό βαπόρι…

Τελικά;

Οι συνωμοσιόλογοι θεωρούν πως παραείναι πολλά τα μυστήρια και οι συμπτώσεις για τη βύθιση του Τιτανικού ώστε να θεωρηθούν τυχαία ευρήματα. Πώς γίνεται ο πολύπειρος καπετάνιος του Ατλαντικού να κατευθύνθηκε ηθελημένα μέσα στην περιοχή των παγόβουνων του Βόρειου Ατλαντικού, παρά τις προειδοποιήσεις των άλλων πλοίων αλλά και της δικής του ναυτικής εμπειρίας; Ο Smith, γνώστης της τεράστιας περιοχής των παγόβουνων του Βόρειου Ατλαντικού, ταξίδευε σε πλήρη ταχύτητα 22 κόμβων μια νύχτα χωρίς φεγγάρι παρά τους λευκούς παγωμένους όγκους που τον περικύκλωναν. Προφανώς εκτελούσε τις εντολές του Βατικανού και μόνο ατύχημα δεν ήταν η πρόσκρουση στο παγόβουνο, καταλήγουν οι συνωμοσιολογικές αναλύσεις. Ένα από τα άλυτα μυστήρια του ναυαγίου παραμένουν οι φωτοβολίδες έκτακτης ανάγκης του πλοίου: όπως είναι γνωστό, μόνο οι κόκκινες ήταν και είναι το διεθνές σήμα κινδύνου, καθώς όλα τα υπόλοιπα χρώματα ήταν απλώς αναγνωριστικά (η πλοιοκτήτρια White Star Line είχε για παράδειγμα το λευκό). Όταν λοιπόν βυθιζόταν το βαπόρι και το πλήρωμα άρχισε να εκτοξεύει τις φωτοβολίδες SOS, διαπίστωσε έντρομο ότι οι φωτοβολίδες δεν ήταν κόκκινες, αλλά λευκές. Διερχόμενα πλοία είδαν τις λευκές φωτοβολίδες και θεώρησαν φυσικότατα πως δεν ήταν σήμα εκτάκτου ανάγκης, αλλά ότι στο κατάστρωμα γινόταν πάρτι. Ακόμα και οι σωσίβιες λέμβοι δεν ήταν επαρκείς ούτε και εντελώς γεμάτες όταν άφηναν το καράβι τη μοιραία εκείνη νύχτα της 14ης Απριλίου 1912. Η σύζυγος πάντως του John Jacob Astor γλίτωσε, όπως και πολλοί ακόμα άνθρωποι της μεγαλοαστικής και της μεσαίας τάξης, ακόμα και ιρλανδοί μετανάστες για τον Νέο Κόσμο. Όλα ήταν προσχεδιασμένα λοιπόν για το τρομακτικότερο ναυάγιο που γνώρισε ο 20ός αιώνας; Έναν χρόνο και 8 μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1913, το αμερικανικό Κογκρέσο υπερψήφιζε το νομοσχέδιο για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, καθώς μέχρι τότε κάθε αντίσταση είχε καμφθεί. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε σε λιγότερο από έναν χρόνο, υποδεικνύουν με νόημα οι υπέρμαχοι της άποψης ότι αμφότερα τα τραγικά περιστατικά ήταν δείγματα της πρωτόγνωρης πια δύναμης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η Κεντρική Τράπεζα χρηματοδότησε εξάλλου τόσο τις ΗΠΑ, όσο και τη Γερμανία και τη Ρωσία στον πόλεμο. Όπως κι αν έχει, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το σενάριο είναι μαγευτικό και φιλοξενεί πράγματι έναν καλό αριθμό συμπτώσεων. Αν και δύσκολα θα αποδεχόταν κανείς τη θεωρία συνωμοσία ως αληθές περιστατικό, καθώς δεν υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι ο θάνατος των τριών κροίσων πάνω στον Τιτανικό είχε να κάνει με μια παγκόσμια οικονομική πλεκτάνη για την εξόντωση και την υποδούλωση των λαών. Είναι όμως και το άλλο: από τη στιγμή που δεν πέθαναν όλοι στο ναυάγιο, πώς ήταν σίγουροι οι δολοπλόκοι ότι οι επίμαχοι τρεις θα ήταν μεταξύ των θυμάτων; Το σχέδιό τους άφηνε πολλά περιθώρια λάθους και όταν βυθίζεις το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο του κόσμου για χάρη τριών αντρών, θα ήθελες ενδεχομένως να είσαι σίγουρος για την αξιοπιστία του δολοφονικού πλάνου. Το ναυάγιο του Τιτανικού, η 11η Σεπτεμβρίου των αρχών του 20ού αιώνα δηλαδή σε επίπεδο συνωμοσιολογίας, συνεχίζει να μαγνητίζει τη φαντασία των ανθρώπων και να καλύπτεται από πολλά υγρά και παγωμένα πέπλα μυστηρίου. Όσο για τα στοιχεία, τις λεπτομέρειες και τα παραλειπόμενα του ναυαγίου του αβύθιστου -όπως χαρακτηριζόταν εμφατικά- υπερωκεανίου, ερευνούνται εδώ και έναν ολόκληρο αιώνα χωρίς συναίνεση και ιστορική ετυμηγορία. Αν κρυβόταν κάτι άλλο πίσω από το παγόβουνο που έστειλε στον θάνατο κοντά 2.000 ανθρώπους, αυτό ίσως να παραμείνει για πάντα θαμμένο στα έγκατα των θαλασσών… Δείτε όλα τα θέματα του Weekend