Όσο λαμπροί ήταν κάθε τέσσερα χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα άλλο τόσο βίαοι γινόντουσαν, με το αίμα και το ξύλο μέχρι τελικής πτώσης να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Το παγκράτιο, η πάλη και η πυγμαχία ήταν τα πιο επικίνδυνα αγωνίσματα, όπου οι συμμετέχοντες γνώριζαν εκ των προτέρων πως δεν θα έβγαιναν αλώβητοι από το στάδιο.
Χωρίς γύρους, χρόνο ή άλλα σχετικά μέτρα, νικητής ανακηρυσσόταν εκείνος που στεκόταν όρθιος μέχρι το τέλος. Οι διοργανωτές ήθελαν να υπάρχει βίαιο θέαμα, αλλά να μην τελειώνει στα πρώτα λεπτά ο αγώνας λόγω της βαναυσότητάς του. Έτσι, θέσπισαν νόμους που περιόριζαν τους αθλητές από το να «καθαρίζουν» τους αγώνες αμέσως.
Παραδείγματος χάριν, σε πάλη και παγκράτιο οι κινήσεις είχαν χωριστεί σε χαμηλής και υψηλής επικινδυνότητας, ώστε να αυξάνονται οι πιθανότητες ανάδειξης νικητή χωρίς να επέρχεται κάποιος μόνιμος τραυματισμός. Ο ιστότοπος Scholars Research Library, σε σχετική έρευνα που έκανε, έγραψε ότι στην αρχή ενός αγώνα στο παγκράτιο απαγορεύονταν τα χτυπήματα στα πόδια, για να μη χάσει γρήγορα ο αντίπαλος. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, οι αθλητές μπορούσαν να χτυπήσουν πιο χαμηλά και με μεγαλύτερη συχνότητα.
Επίσης, δινόταν αυτόματα ποινή για χτύπημα στα γεννητικά όργανα και το μαστίγωμα ήταν η τιμωρία. Αυτό, όμως, δεν εμπόδιζε μερικούς αθλητές να το χρησιμοποιήσουν ως στρατηγικό πλεονέκτημα.
«Φανταστείτε ότι μπορείτε να χτυπήσετε τον άλλον στα γεννητικά όργανα σε βαθμό να λιποθυμήσει. Τώρα, το κάνετε και ο αγώνας σας διακόπτεται για λίγα λεπτά, γιατί πρέπει να σας απομακρύνουν για να σας μαστιγώσουν. Τι είναι μερικές βουρδουλιές για εσάς που είστε προετοιμασμένοι για χειρότερα χτυπήματα, σε συνδυασμό με τις ανάσες που θα πάρετε και ότι ο αντίπαλος θα πονάει πολύ περισσότερο;», διερωτήθηκε ο William Blake Tyrrell, καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.
Σκοτώθηκε, προκειμένου να κερδίσει
Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες επίσημα υπάρχουν δύο καταγεγραμμένοι θάνατοι αθλητών, με τη δεύτερη περίπτωση να ξεχωρίζει, γιατί αφορά Ολυμπιονίκη που διάλεξε να πεθάνει, για να κερδίσει τον αγώνα.
Το 564 π.Χ. ο Αρραχίων ο Φιγαλεύς αγωνιζόταν στο παγκράτιο, με στόχο να στεφθεί τρίτη συνεχόμενη φορά Ολυμπιονίκης. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο αντίπαλός του τύλιξε τον λαιμό του με τα πόδια του, απειλώντας να τον σκοτώσει, όπως περιέγραψε η ιστοσελίδα The Press Democrat σε σχετικό δημοσίευμα.
Τότε, ο Αρραχίων βρέθηκε αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα. Είτε θα παραδιδόταν και θα ζούσε, είτε θα πέθαινε με την πιθανότητα να κερδίσει. Τελικά, επέλεξε το δεύτερο. Καθώς έχανε τις αισθήσεις του, ο αντίπαλος χαλάρωσε τη λαβή του. Έτσι, ο Αρραχίων εξάρθρωσε τον αστράγαλο του αντιπάλου και ταυτόχρονα πέθανε. Ο αντίπαλος, σφαδάζοντας από τον πόνο, χτύπησε το χέρι στο έδαφος και παραδέχτηκε την ήττα του, μη γνωρίζοντας ότι δίπλα του κείτονταν νεκρός ο νικητής του αγώνα.
«Έγινε πιο διάσημος στον θάνατο παρά στη ζωή», είπε ο William Blake Tyrrell για τον αρχαίο Ολυμπιονίκη και πρόσθεσε πως «ο συγκεκριμένος αγώνας συμβολίζει τον στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων για τους αρχαίους Έλληνες. Όσο επικίνδυνοι κι αν ήταν, άξιζαν για τη νίκη και το θέαμα».
