Η 18η Δεκεμβρίου 2022 θα ήταν υπό φυσιολογικές συνθήκες μια μέρα σαν όλες τις άλλες για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τελικά, όμως, η 18η Δεκεμβρίου 2022 είναι η ημερομηνία του τελικού του Μουντιάλ 2022 την οποία περιμένει ένα μεγάλο ποσοστό ποδοσφαιρόφιλων με την προσδοκία ότι θα είναι αυτή στην οποία θα βροντοφωνάξουν «ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο νέος βασιλιάς». Ποιος είναι αυτός που περιμένει να στεφθεί; Ο Λιονέλ Μέσι, ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών, ένας που ύμνησε το ποδόσφαιρο όσο ελάχιστοι. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι είναι συμπαθητικός για όλους, παρά την επίμονη προσπάθεια των πάντων να σε πείσουν ότι δεν ισχύει αυτό ή, ακόμη χειρότερα, ότι δεν πρέπει να ισχύει αυτό…
«Η διαφορά ανάμεσα στον Μαραντόνα και στον Μέσι είναι απλή. Από τη μέση και κάτω είναι λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα. Ιδια κλάση, ίδιος τρόπος χειρισμού της μπάλας, ίδιος τρόπος στο να γράφουν ποίηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δύο ποιητές του ποδοσφαίρου. Η διαφορά είναι από τη μέση και πάνω. Το μυαλό του Μαραντόνα και του Μέσι είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Ο Μέσι δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ μόνος του, δεν είναι ηγέτης, δεν είναι αυτός που ξεσηκώνει τον λαό, δεν είναι αυτός που θα σε φτιάξει, δεν σου μεταδίδει αδρεναλίνη. Ο Λιονέλ έκανε πάντα τη ζωή του αθλητή, πάντα έκανε προπόνηση κανονικά. Ο Μαραντόνα, αντιθέτως, ήταν όλα αυτά που δεν ήταν ο Μέσι. Αυτός ήταν ηγέτης, ξεσήκωνε τον λαό, τυπικός Αργεντίνος, ένας που προπονούνταν λίγο, δεν έκανε ποτέ κανονική ζωή, ήταν ένας τύπος που γυρνούσε ξημερώματα πέντε φορές την εβδομάδα.
Ο Ντιέγκο είναι ένας που έχει κατακτήσει Μουντιάλ μόνος του, παρ’ όλα αυτά. Ο Λιονέλ, προς το παρόν, όχι. Οι προπονητές θα θέλουν πάντα στην ομάδα τους έναν σαν τον Μέσι, ενώ ο κόσμος που βλέπει τον αγώνα θα ήθελε πάντα έναν σαν τον Μαραντόνα. Να η διαφορά».
Τα παραπάνω λόγια ειπώθηκαν από τον Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, τον άνθρωπο που περιέγραψε το Αργεντινή – Αγγλία το 1986. Από τον άνθρωπο, δηλαδή, που με όσα είπε σε εκείνα τα δευτερόλεπτα της φάσης του 2-0, στάθηκε αντάξιος όσων έκανε ο Ντιέγκο στον αγωνιστικό χώρο. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Βασικά, τίποτα δεν ήταν λίγο από όσα έκανε ο Μαραντόνα. Είτε για καλό είτε για κακό, είτε εντός είτε εκτός γηπέδου. Από εκεί και πέρα, ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κρατήσει. Κάποιος που αγαπάει τον Ντιεγκίτο πάντως, όπως ο τύπος που υπογράφει αυτό το κείμενο, τα κρατάει όλα. Γιατί όλα μαζί συνθέτουν ό,τι πιο ροκ και αυθεντικό έχει γνωρίσει το ποδόσφαιρο.
Οι γύρω-γύρω κάνουν αντιπαθητική όλη την κατάσταση
Αυτό, αν μη τι άλλο, πρέπει να το αναγνωρίζουν και όσοι δεν είναι πιστοί του. Αν υπήρξε σίγουρα κάτι στη ζωή του ο Μαραντόνα είναι ακριβώς αυτό, αυθεντικός. Και το πλήρωσε. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, υποθέτουμε, δεν θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είναι υπέρ του. Δεν ήταν. Οπότε, ένα από τα προβλήματα με τον Μέσι, μάλλον είναι αυτό. Υπήρξε πάντα αυθεντικός από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα; Πιθανότατα όχι, αφού εξωγηπεδικά τα είχε κι αυτός τα θέματά του. Και δεν ήταν ένα θέμα που έβλαπτε μόνο τον εαυτό του, όπως συνέβαινε με τον Ντιέγκο και την κοκαΐνη, ήταν κάτι που επηρέαζε περισσότερους, όπως υποθέτουμε ότι συμβαίνει σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής.
Διευκρίνιση: Κανένα σοκ για το γεγονός ότι ο Μέσι ήταν φοροφυγάς, γιατί προφανώς δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Ζούμε σε έναν κόσμο που αυτό το κάνουν πολλοί, παντού, για πολύ μικρότερα ποσά, δεν θα γίνεται πιο ψηλά; Ρεαλιστικά να το δούμε. Το πρόβλημα είναι με το γεγονός ότι αυτό δεν χρεώνεται στον Λιονέλ. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο ίδιος, απλά η λογική των γύρω-γύρω σε κάνει στο τέλος να αντιπαθείς την όλη κατάσταση, κι αυτόν μαζί. Ειδικά αν είσαι και οπαδός της Αργεντινής από τα 9 σου χρόνια, από το Μουντιάλ του 1990. Αυτό που ολοκληρώθηκε με τα δάκρυα του Μαραντόνα για την ήττα από τη Γερμανία.
Δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο…
Παρεμπιπτόντως, από τη Γερμανία είχε χάσει η Αργεντινή και στον προηγούμενο, τον πρώτο τελικό του Μέσι, το 2014. Με τον ίδιο άφαντο στο γήπεδο αλλά MVP του τουρνουά από τη FIFA αμέσως μετά τη λήξη. Μια ήττα που πόνεσε τους πάντες, ενδεχομένως πρώτο από όλους τον Λίο. Και από εκεί και πέρα, μέσα σε ένα κλίμα εσωστρέφειας, με ακόμη δύο ήττες να ακολουθούν στο Κόπα Αμέρικα, ο Μέσι έφυγε από την εθνική, μετά γύρισε, ξανάφυγε, ξαναγύρισε κλπ. Κανένα πρόβλημα, φυσικά, αν έτσι ένιωθε, γιατί κανείς δεν μπορεί να πει στον άλλο πώς θα ζήσει και τι θα κάνει.
Το πρόβλημα είναι ότι ήταν το Νο10 της εθνικής Αργεντινής αυτός που αντιδρούσε έτσι. Μια συμπεριφορά, σε συνδυασμό με τη… σχεδόν ντροπή που ένιωθε όταν έπρεπε να φωνάξει, να βγει μπροστά, να κάνει σαματά, που σου έδινε την εντύπωση ότι είναι περισσότερο… Ισπανός και λιγότερο Αργεντίνος. Και αν είσαι οπαδός της Αργεντινής αλλά όχι και οπαδός της Μπαρτσελόνα, το βλέπεις πιο ψυχρά το θέμα. Και κάνεις σύγκριση, θες δεν θες, με τον Ντιέγκο.
Και σε αυτή τη σύγκριση, είτε επειδή έτσι έμαθες από μικρός και δεν μπορείς να αλλάξεις είτε επειδή, απλά, έχεις δίκιο, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμη κι αν ο Μέσι οδηγήσει την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου, ρίχνοντας και το τελευταίο ταμπού της καριέρας του. Γιατί ο λόγος που προτιμάς τον Μαραντόνα και δεν βλέπεις με συμπάθεια τον Μέσι, δεν είναι αποκλειστικά ποδοσφαιρικός. Γιατί τον Ντιέγκο, αν τον έχεις αγαπήσει, δεν το έχεις κάνει μόνο για όσα έκανε με τη μπάλα στα πόδια. Η διαφορά του με όλους τους άλλους…
