Η οικονομική κρίση χτύπησε ανελέητα τον αθλητικό Τύπο, έτσι από εκεί που το τμήμα των σπορ παλιότερα μπορεί να στελεχώνονταν από 3-7 άτομα ανάλογα το μέσο, τώρα μετά βίας υπάρχει ένα άτομο που καλύπτει αυτό το ρεπορτάζ. Όσοι λοιπόν, γράφουμε για τα «μικρά σπορ», όπως είθισται να τα αποκαλούν γνωρίζαμε τις δυνατότητες της Άννας Κορακάκη και την θεωρούσαμε φαβορί για ένα μετάλλιο. Για να είμαι τίμια βέβαια, πιστεύω κανείς ακόμη κι από όλους εμάς δεν περίμενε δύο, αλλά αυτό μόνο ευχάριστο είναι. Η Άννα η Κορακάκη έκανε δυναμικά την εμφάνιση της στο παγκόσμιο προσκήνιο ήδη από το 2011, ήταν τότε που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεανίδων στο Βελιγράδι σε ηλικία 14 ετών. Τα επόμενα χρόνια τη βρίσκουν παρούσα στο βάθρο όλων των μεγάλων διοργανώσεων, κατακτώντας ακόμη 8 μετάλλια (χρυσό στο Ευρωπαϊκό γυναικών στη Μόσχα 2014, χάλκινο την ίδια χρονιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών της Γρανάδα, ένα ακόμη χάλκινο στο Παγκόσμιο Κύπελλο γυναικών του Φορτ Μπενινγκ το 2015, μέσω του οποίου εξασφάλισε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ασημένιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου το 2015, 2 ασημένια στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπακού το 2016, χρυσό και ασημένιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο νεανίδων του Σουλ το 2016). Ήταν το Μάιο του 2015, λίγο αφότου είχε κατακτήσει τη πρόκριση στους Ολυμπιακούς όταν δήλωνε σε συνέντευξη της στο gazzetta.gr: «Έχω πολλά παράπονα (σ.σ.: από την Σκοπευτική Ομοσπονδία Ελλάδας), αρκεί να σας πω ότι μετά την πρόκριση μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν με πήραν ένα τηλέφωνο να μου πουν συγχαρητήρια. Προπονητής μου είναι ο πατέρας μου, Τάσος Κορακάκης, ο οποίος τα τελευταία πέντε χρόνια περιμένει την ΣΚΟΕ να κάνει σχολή προπονητών για να πάρει το δίπλωμα, και τον κοροϊδεύουν. Όλα ξεκίνησαν από τον πρώτο μου αγώνα στο εξωτερικό, όταν ο πατέρας μου τους ζήτησε τον αριθμό της πτήσης και το ξενοδοχείο για να με συνοδεύσει με δικά του έξοδα, αφού ήμουν μόλις 14 ετών, η απάντηση που πήρε από την ομοσπονδία ήταν ότι, «σου απαγορεύω να πας», φυσικά ο πατέρας μου έμεινε εμβρόντητος, ρωτώντας τους αν θα του απαγορεύσουν και την έξοδο από τη χώρα. Του είπαν λοιπόν ότι δεν θα του επέτρεπαν να με πλησιάσει την ώρα των αγώνων. Φυσικά, ο μπαμπάς μου ήρθε και όλα πήγαν μία χαρά, μπήκα στον τελικό έκανα ατομικό ρεκόρ και βγήκα 8η. Από κει και μετά άρχισε το πανηγύρι… Γυρνώ πέρσι από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Μόσχας, έχοντας πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ και δεν με περίμενε κανένας στο αεροδρόμιο. Μία εβδομάδα μετά είχαμε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Βύρωνα κατεβαίνω από το λεωφορείο κι ενώ οι συναθλητές μου έσπευσαν να με συγχαρούν, οι κύριοι της ομοσπονδίας έκαναν ότι δεν με βλέπουν». Στην ίδια συνέντευξη ο πατέρας της Τάσος Κορακάκης σημείωνε: «Τι να πω ότι δεν έχουμε ούτε φόρμες, 20 χρόνια στην εθνική ομάδα, δεν έχω πάρει ποτέ φόρμα της εθνικής ομάδας, εκτός από μία φορά στους Μεσογειακούς Αγώνες, οι οποίες ήταν δωρεά χορηγού. Προσπαθώ να ξεπεράσω μόνος μου αυτά τα προβλήματα αναζητώντας έναν χορηγό, αλλά δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο. Ζητήσαμε να πάμε για ολυμπιακή προετοιμασία σε έναν μίτινγκ, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες νέων και δεν μας έστειλαν πουθενά, ενώ είχαν λάβει από την ΕΟΕ 3.300 ευρώ για προετοιμασία. Όταν τους ρωτήσαμε που πήγαν αυτά τα χρήματα μας είπαν ότι ήταν για τα έξοδα των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι το οποίο είναι φυσικά αστείο, διότι αυτά καλύπτονται από τη ΔΟΕ». Έκτοτε και αν δεν κάνω σημαντικό λάθος προς τα τέλη του 2015 η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μέσω του προγράμματος «Υιοθέτησε έναν αθλητή στο δρόμο για το Ρίο», εξασφάλισε χορηγό στην Άννα, η οποία έως τότε πάλευε μόνη μαζί με τον πατέρα της. Και ξαφνικά που λέτε τώρα,  με την κατάκτηση του πρώτου μεταλλίου μέχρι και ο Γκόρτσος από την Κάτω Παναγιά στέλνει συγχαρητήρια. Με την κατάκτηση του δεύτερου, ο Δήμαρχος της πόλης της δεν γκρέμισε να τείχη στη Δράμα να την υποδεχτεί, αλλά το νταμάρι που έκανε προπόνηση. Θεωρώ μεγίστη ντροπή την προσπάθεια οποιουδήποτε να καπηλευτεί αυτό που πατέρας και κόρη κέρδισαν έχοντας την ελάχιστη δυνατή βοήθεια. Νιώθω πολύ χαρούμενη γιατί οι κόποι τους ανταμείφθηκαν, αλλά την παραμικρή υπερηφάνεια για την Ελλάδα. Το μετάλλιο αυτό μου θυμίζει πόσο αξιολύπητη χώρα είμαστε. Εμμέσως πλην σαφώς το δήλωσε και η Κορακάκη μετά την κατάκτηση του χρυσού. Απάντησε λοιπόν στην ΕΡΤ, στην ερώτηση του δημοσιογράφου που ίσως περίμενε μία δήλωση που θα… κλόνιζε το πανελλήνιο, σχετικά με το τι σκεφτόταν πάνω στο βάθρο την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου: «Στο βάθρο πάνω δάκρυσα γιατί σκέφτηκα τις δυσκολίες που έχουμε περάσει με τον πατέρα μου για να φτάσουμε έως εδώ». Πατέρας και κόρη έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης στη χώρα δεν ζήτησαν ποτέ παράλογα πράγματα, τα αυτονόητα ζήτησαν, τα οποία θα είχαν με πιο χρηστή διαχείριση των πόρων της ομοσπονδίας και ακριβώς επειδή το επεσήμαναν έγιναν «κόκκινο» πανί. Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει καλυτερέψει σε κανέναν τομέα από πέρυσι όμως, ως διά μαγείας με την κατάκτηση των δύο ολυμπιακών  μεταλλίων από την Άννα Κορακάκη, θα βρεθεί η λύση για να προπονείται σε καλύτερες συνθήκες, για να ταξιδεύει με τον προπονητή, ενώ μέχρι πρότινος δεν γινόταν, δεν υπήρχαν λεφτά… Το άρθρο της Aργυρώς Γιαννουδάκη δημοσιεύτηκε στο gazzetta.gr