«Persona non grata» ακόμη και για πτέρυγες των σκληρών ποινικών στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας αποτελούν οι καταδικασμένοι για τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα, αυτά δηλαδή με θύματα ανήλικα παιδιά είτε πρόκειται για δολοφονίες, είτε για βιασμούς, είτε για σωματεμπορία.
Γι’ αυτό και το δικαστικό συμβούλιο έκρινε ότι ο 53χρονος Ηλίας Μίχος και ο 42χρονος Ιωάννης Σοφιανίδης (σ.σ. προφυλακιστέοι και όχι καταδικασμένοι) πρέπει να οδηγηθούν ο πρώτος στο κατάστημα κράτησης Γρεβενών και ο δεύτερος σε αυτό της Τρίπολης, προκειμένου να διασφαλιστεί η σωματική τους ακεραιότητα. Η επιλογή των συγκεκριμένων φυλακών δεν έγινε τυχαία, καθώς σε αυτή υπάρχει πληθώρα έγκλειστων για παρόμοια αδικήματα, ενώ σε πρώτη φάση θα κρατηθούν σε ξεχωριστά κελιά, πιο απομονωμένα από τους άλλους κρατούμενους και θα εξεταστεί και το ενδεχόμενο να προαυλίζονται μόνοι τους.
Γιατί; Επειδή στις φυλακές του κόσμου, ακόμη και σ’ αυτές που κρατούνται «επαγγελματίες» δολοφόνοι ή αρχηγοί καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών, επικρατεί μία ιδιότυπη «ηθική». Φυσικά, τα ελληνικά σωφρονιστικά καταστήματα δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση με αρκετές «περίεργες» αυτοχειρίες σε κελιά, να αποδίδονται στον άγραφο νόμο των φυλακών που θέλει βιαστές, παιδεραστές, δολοφόνους γυναικών και παιδιών, μαστροπούς ανηλίκων να βρίσκουν άσχημο τέλος: είτε από τύψεις, είτε με τη «βοήθεια» των συγκρατουμένων τους…
Δύο αυτοχειρίες σε τέσσερις μήνες
Μόλις στα μέσα Μαρτίου 2022 άλλωστε, ο 33χρονος Πολωνός που δεν πρόλαβε καν να καταδικαστεί για τη δολοφονία του 7χρονου γιου της συντρόφου του, βρέθηκε απαγχονισμένος στις φυλακές Κέρκυρας. Ο λόγος για τον άνθρωπο που για τρία χρόνια έκρυψε τη σορό του παιδιού σε μία αυτοσχέδια λάρνακα στο σπίτι του, ενώ για άλλα δύο περιέφερε τα οστά του μέσα σε μία εργαλειοθήκη.
Ο φάκελος έκλεισε ως αυτοχειρία, ωστόσο, αποτελεί κοινό μυστικό ότι από τις πρώτες ώρες του στο κατάστημα κράτησης κάθε άλλο παρά… θερμής υποδοχής έτυχε.
Ως αυτοχειρία έκλεισε και τον Δεκέμβριο του 2021 ο θάνατος του 39χρονου Ρουμάνου στις φυλακές Ναυπλίου, ο οποίος είχε προφυλακιστεί για τη δολοφονία και το «τσιμέντωμα» της φίλης του, Μόνικας. Οι φήμες λένε ότι καθημερινά έπεφτε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τους συγκρατούμενους του, μέχρι που δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του. Βλέπετε ακόμη και οι πλέον σκληροί ποινικοί δεν συγχωρούν ατιμωτικές συμπεριφορές, όπως η δολοφονία μίας γυναίκας από ζήλεια και μάλιστα με τρόπο βασανιστικό.
Ο Δουρής, ο Βάκρινος, ο Δαγκλής
Στα ελληνικά αστυνομικά χρονικά, έχουν καταγραφεί αρκετές περιπτώσεις που οι δράστες ειδεχθών εγκλημάτων βίωσαν τον «άγραφο νόμο» των φυλακών. Κάποιες απ’ αυτές απασχόλησαν για πολύ καιρό τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τη δεκαετία του ’90, φτάνοντας σήμερα να αποτελούν «case studies» για την επιστήμη της εγκληματολογίας. Το γεγονός ότι μας χωρίζει ικανή χρονικά απόσταση, είχε ως αποτέλεσμα και τη συλλογή περισσοτέρων στοιχείων και την αποτίμηση με πιο νηφάλια σκέψη…
Μανώλης Δουρής: Ακόμη και σήμερα -σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά- σε κάθε παιδοκτονία που συγκλονίζει τη χώρα έρχεται στο μυαλό όλων το όνομα του. Ο Μανώλης Δουρής, στις 24 Φεβρουαρίου 1996, βρέθηκε κρεμασμένος σε ένα κελί των φυλακών Τριπόλεως και αποτελεί ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του «άγραφου νόμου» των φυλακών.
Η… ιστορία του ξεκινάει την 31η Δεκεμβρίου 1993, όταν ο 6χρονος γιος του Νίκος δεν επιστρέφει ποτέ στο σπίτι για να γιορτάσει με την οικογένεια του την Πρωτοχρονιά. Ο Μανώλης και η Γεωργία Δουρή ειδοποιούν στην Αστυνομία και μαζί με τα άλλα έξι παιδιά τους γυρνούν στους δρόμους της Ερμιόνης στην Αργολίδα ψάχνοντας τον Νίκο.
Τον ανακρίνουν, πέφτει σε αντιφάσεις και τελικά «σπάει» ομολογώντας ότι αυτός ήταν που ασέλγησε και σκότωσε τον 6χρονο Νίκο. «Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε», είπε στις Αρχές και ζήτησε να τον βασανίσουν μέχρι να πεθάνει κι αυτός: «Είμαι ένα μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου με απάνθρωπο τρόπο να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω». Με τη σύμφωνα γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα προφυλακίζεται στο κατάστημα κράτησης Τίρυνθας, απομονωμένος από τους άλλους κρατούμενους που θέλουν να τον λιντσάρουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε δικηγόρος δεν τον αναλάμβανε, μέχρι που τελικά όρισε το κράτος!
Στις 22 Νοεμβρίου του 1994 ξεκινάει η ακροαματική διαδικασία και το δικαστήριο θα τον κρίνει ένοχο για τη δολοφονία του ίδιου του παιδιού –αν και μέχρι σήμερα γίνεται λόγος για παραλείψεις στοιχείων λόγω αμέλειας-, διατάζοντας τον εγκλεισμό του στις φυλακές Κέρκυρας. Είχε εξεταστεί το ενδεχόμενο να εκτίσει την ποινή του στο κατάστημα κράτησης Τριπόλεως, ωστόσο, οι κρατούμενοι απείλησαν ακόμη και με εξέγερση εάν τον μετέφεραν εκεί! «Αυτοί δεν επιβιώνουν στη φυλακή», δηλώνουν σε εφημερίδες και κανάλια άλλοι έγκλειστοι των φυλακών της χώρας. Κατά τη μεταγωγή του Μανώλης Δουρής βιώνει ήδη τον «άγραφο νόμο» των φυλακών, καθώς μέσα στην κλούβα θα χτυπηθεί άγρια και θα πέσει θύμα βιασμού.
Στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας, όπου είχε διαμορφωθεί ειδικός χώρος για την κράτησή του θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος από τα περίπου 2,5 χρόνια που άντεξε ως έγκλειστος. Στο διάστημα αυτό θα κρατηθεί ακόμα σε Κορυδαλλό, Άγιο Στέφανο και τελικά θα καταλήξει στην Τρίπολη. Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 1996 θα εντοπιστεί κρεμασμένος με ένα καλώδιο τηλεόρασης στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών. Ο φάκελος του θα κλείσει ως «αυτοχειρία»! Αν και έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια, το ενδεχόμενο να τον «αυτοκτόνησαν» δεν έχει αποκλειστεί…
Δημήτρης Βάκρινος: Ο «λιγομίλητος ταξιτζής», ο «ληστής με το κράνος», ο «εκτελεστής με το 45άρι». Θα μείνει στα αστυνομικά χρονικά της χώρας ως ένας αμετανόητος serial killer, ταυτόχρονα όμως θα είναι κι ένας από τους ανθρώπους που θα βιώσουν τον «άγραφο νόμο» των φυλακών. Η πρώτη του εγκληματική πράξη θα καταγραφεί στις 6 Αυγούστου 1987, όταν με ένα σιδηρολοστό θα σκοτώσει τον 43χρονο φίλο του Παναγιώτη Γαγλία, την ώρα που αυτός κοιμόταν στο σπίτι του Βάκρινου στην Πετρούπολη (σ.σ. τον φιλοξενούσε προσωρινά). Για να καλύψει τα ίχνη του θα μεταφέρει το πτώμα στο 19ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Άργους – Τριπόλεως, καταφέρνοντας να γλιτώσει από την ΕΛ.ΑΣ. Είναι μόλις η πρώτη από τις συνολικά πέντε δολοφονίες που θα διαπράξει μέχρι τη σύλληψη του, τον Απρίλιο του 1997.
Από τις 19 Νοεμβρίου 1993 έως τις 31 Μαΐου 1996 θα σκοτώσει τέσσερις ακόμα ανθρώπους (σ.σ. ανάμεσα τους μία 28χρονη γυναίκα την οποία πήρε ως πελάτισσα στο ταξί και την έκαψε ζωντανή επειδή αρνήθηκε να κάνει σεξ μαζί του), ενώ θα κατηγορηθεί και για άλλες 8 απόπειρες δολοφονίας! Στο ίδιο χρονικό διάστημα θα διαπράξει και ένοπλες ληστείες –πάντα φορώντας κράνος μηχανής- σε σούπερ μάρκετ και βενζινάδικα, ενώ θα βάλει φωτιά και στο σπίτι του πρώην πεθερού του στη Σαλαμίνα για τον εκδικηθεί. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένας τόσο μικροκαμωμένος, σχεδόν καχεκτικός άνθρωπος έχει τόσο πλούσια εγκληματική δράση, μέχρι τη σύλληψη του στις 9 Απριλίου 1997 την ώρα που έτρωγε σε μία ταβέρνα στη Νίκαια.
Ο Δημήτρης Βάκρινος προφυλακίστηκε στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού, δεν έγινε όμως ποτέ «αποδεκτός» από την ευρεία μάζα των συγκρατουμένων του. Στη φυλακή άντεξε λιγότερο από έναν μήνα, καθώς στις 12 Μαΐου 1997 εντοπίστηκε νεκρός, κρεμασμένος με κορδόνια παπουτσιών από μία σωλήνωση στα λουτρά. Δεν θα αφήσει κανένα σημείωμα, ποτέ δεν μάθαμε πως προμηθεύτηκε τα κορδόνια (σ.σ. αφαιρούνται από τους κρατούμενους ήδη από τη στιγμή της σύλληψης τους) και ο φάκελος θα κλείσει ως «αυτοχειρία»! Ακόμη κι ο «εκτελεστής με το 45άρι» δεν άντεξε τον «άγραφο νόμο της φυλακής», που περικλείει και όσους έχουν δολοφονήσει γυναίκες…
Αντώνης Δαγκλής: Στα αστυνομικά χρονικά θα μείνει ως ο «serial killer των ιεροδούλων» και ο «αντεροβγάλτης των Αθηνών», με τη Δικαιοσύνη να τον καταδικάζει σε 13 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για τρεις δολοφονίες γυναικών, έξι απόπειρες ανθρωποκτονίας, δέκα ληστείες, βιασμούς, περιύβριση νεκρού κ.ά. Ο Αντώνης Δαγκλής θα χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο «σκοτεινές» εγκληματικές προσωπικότητες της δεκαετίας του ’90, με τον «άγραφο νόμο» των φυλακών να εφαρμόζεται και στην περίπτωση του… Η πρώτη του σύλληψη το 1988 -για αποπλάνηση ανηλίκου- δεν είναι τίποτα μπροστά στα όσα θα επακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια, στο λευκό βανάκι με το οποίο κυκλοφορούσε και έσπερνε τον τρόμο και τον θάνατο στις ιερόδουλες των Αθηνών…
Οι αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν στις 21 Ιανουαρίου 1996 την ώρα που συνομιλούσε με μία γυναίκα που εκδίδονταν στη λεωφόρο Συγγρού και επιχειρούσε να την πείσει να μπει στο βανάκι του. Την ώρα που του περνούν χειροπέδες γνωρίζουν ότι έχει διαπράξει δύο δολοφονίες ιεροδούλων (σ.σ. τον Οκτώβριο του 1995 και τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς), παρατώντας τη μια γυναίκα νεκρή σε έναν παράδρομο της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας κοντά στα διόδια της Τραγάνας και τη δεύτερη στο αδιέξοδο στενό της οδού Ορφέως στον Βοτανικό. Ο ίδιος, όμως, θα ομολογήσει και μία τρίτη –άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή στις Αρχές- δολοφονία, τον Οκτώβριο του 1993 με θύμα και πάλι μία ιερόδουλη.
Η δίκη του διαρκεί μόλις 8 ημέρες (σ.σ. από τις 15 έως τις 23 Ιανουαρίου 1997) και αμέσως μετά θα οδηγηθεί στις φυλακές Κορυδαλλού για εγκλεισμό. Οι φήμες θέλουν τους συγκρατούμενους του να του ασκούν ιδιαίτερη βία -εφαρμόζοντας τον «άγραφο νόμο για τους δολοφόνους γυναικών-, όλα όμως θα τελειώσουν στις 2 Αυγούστου 1997 Στο κελί 33 του Ψυχιατρικού Καταστήματος των φυλακών Κορυδαλλού, ο Αντώνης Δαγκλής θα βρεθεί απαγχονισμένος, με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να καταθέτουν ότι τον είχαν σώσει από προηγούμενες απόπειρες. Αίσθηση, ωστόσο, προκαλεί ότι απαγχονισμένος θα βρεθεί και ο συγκρατούμενος του στο ίδιο κελί, Γιώργος Μ., ο οποίος δεν είχε δείξει ποτέ ότι θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο φάκελος θα κλείσει ως «αυτοχειρία» και σε αυτή την περίπτωση…
