Ένα εύλογο αλλά αναπάντητο ερώτημα αφορά το γιατί σε μια εποχή κάθε άλλο παρά σεξοφοβική, οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες των εφήβων εξακολουθούν να γεννούν μεγάλη αμηχανία και ανασφάλεια όχι μόνο στους ίδιους τους πρωτάρηδες αλλά και στους πολύ πιο έμπειρους γονείς τους.
Γιατί άραγε ακόμη και οι πιο «άνετοι» και «προοδευτικοί» γονείς αποδέχονται με εξαιρετική δυσκολία, και ενίοτε βιώνουν ως «καταστροφή», τις πρώτες σεξουαλικές αναζητήσεις των παιδιών τους;
Σήμερα, ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός γονιών δεν έχει την παραμικρή δυσκολία ή αμηχανία «ανοιχτά» για το σεξ με τα παιδιά του όσο είναι μικρά, γεγονός που σπάνια συνέβαινε πριν από μερικά χρόνια.
Σημείο αναφοράς, πάντως, είναι η στάση αρκετών γονιών που έχουν λησμονήσει τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες, καλλιεργούν την καθησυχαστική αυταπάτη ότι τα σημερινά παιδιά, μεγαλωμένα μέσα στον καταιγισμό ερωτικών πληροφοριών και εικόνων από το Διαδίκτυο ή την TV, γνωρίζουν σχεδόν τα πάντα ή, έστω, όσα πρέπει να ξέρει ένα παιδί γύρω από το σεξ.
Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο τα περιθώρια επιρροής ή έστω διαλόγου των γονιών με τα παιδιά για το καυτό ζήτημα του σεξ είναι στενά αλλά σε καμία περίπτωση ανύπαρκτα.
