Ο Νο 1 εχθρός της Δύσης προ Οσάμα μπιν Λάντεν και αναμφίβολα ο πλέον διαβόητος άραβας τρομοκράτης του καιρού του δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η τρομοκρατική του δράση έφτασε δυστυχώς μέχρι και τη χώρα μας, αφού την περίοδο 1984-1994 η ένοπλη ομάδα του εξτρεμιστή Νιντάλ πραγματοποίησε 12 ένοπλες επιθέσεις στην Ελλάδα.

Η οργάνωση του αινιγματικού τρομοκράτη Φατάχ-Επαναστατικό Συμβούλιο (ή απλώς Οργάνωση Αμπού Νιντάλ) δεν ήταν όμως άλλο ένα μέτωπο του ένοπλου παλαιστινιακού αγώνα, καθώς η δράση του χαρακτηριζόταν αμφιλεγόμενη ακόμα και από τους ομοεθνείς του μαχητές της ελευθερίας.

Ο Σάμπρι αλ Μπάνα, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του «Αμπού Νιντάλ», του «Πατέρα του Αγώνα» (το πολεμικό παρατσούκλι που υιοθέτησε), είχε στην αρχή την υποστήριξη του Ιράκ, αργότερα της Συρίας, στη συνέχεια της Λιβύης και για ένα διάστημα της Αιγύπτου. Ελισσόμενος με εξαιρετική επιδεξιότητα μέσα στον δαιδαλώδη λαβύρινθο των τεταμένων σχέσεων των αραβικών κρατών, έβρισκε πάντα υποστηρικτές που χρηματοδοτούσαν τον αγώνα του. Έναν αγώνα όμως που είχε πρωταρχικό στόχο τους μετριοπαθείς Παλαιστινίους, εκείνους δηλαδή που τάσσονταν υπέρ του διαλόγου με το Ισραήλ, και λιγότερο το ίδιο το Ισραήλ!

Με δεδομένο μάλιστα το παρελθόν και τη δράση του Αμπού Νιντάλ, όλα τα ενδεχόμενα για το ποιος ήταν ο τρομοκράτης και ποιον σκοπό υπηρετούσε με την τρομοκρατική του δράση είναι ανοιχτά. Ο τυχοδιωκτισμός του, οι αμέτρητες μεταμορφώσεις και η ευκολία με την οποία άλλαζε αφεντικό δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τη σκιαγράφηση πολλών σεναρίων.

Από το 1974, όταν η επίσημη Φατάχ τον καταδίκασε σε θάνατο, ο Αμπού Νιντάλ οργάνωσε και πραγματοποίησε δεκάδες επιθέσεις κατά Παλαιστινίων που θεωρούσε ότι ήταν υποταγμένοι, κατά ξένων διπλωματών, κατά τρίτων χωρών και κατά ισραηλινών στόχων φυσικά.

Το σημαντικότερο ερώτημα γύρω από τον Αμπού Νιντάλ είναι αν πούλησε τις υπηρεσίες του στο Ισραήλ. Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτή την εκδοχή δεν είναι αμελητέα, καθώς ο Αμπού Νιντάλ ήταν κατά πολλούς το βασικό όργανο του Ισραήλ για το σαμποτάρισμα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, όταν άρχισε τουλάχιστον να σκοτώνει τους μετριοπαθείς Παλαιστίνιους φοβούμενος ότι προωθούν τη λύση των δύο κρατών. Είναι αξιοσημείωτο εδώ το γεγονός ότι ενώ ο Αμπού Νιντάλ επιτέθηκε σε αρκετούς εβραϊκούς στόχους, το Ισραήλ ουδέποτε επιτέθηκε εναντίον του, μοιάζοντας να του έχει εκχωρήσει μια ιδιαίτερη ασυλία. Ταυτοχρόνως, παρά το γεγονός ότι η οργάνωσή του έσπειρε όλεθρο στις χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ακόμα και σε αυτές που έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού (όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και το Σουδάν), ο παλαιστίνιος στρατιωτικός ηγέτης δεν πραγματοποίησε ποτέ αντι-ισραηλινές επιχειρήσεις στα Κατεχόμενα ούτε και σε ισραηλινό έδαφος.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι 40 χρόνια μετά την εμφάνισή του στο διεθνές προσκήνιο και δυο δεκαετίες μετά την τελευταία σημαντική του ενέργεια, ο Αμπού Νιντάλ πέρασε στην εφεδρεία εγκαταλειμμένος από παλιούς συντρόφους και υποστηρικτές, άρρωστος (έπασχε από την καρδιά του και ίσως είχε χτυπηθεί από λευχαιμία), αν και ζάμπλουτος.

Ο ορκισμένος εχθρός του Ισραήλ που στράφηκε εναντίον πολλών μετριοπαθών Αράβων βρέθηκε το 2002 νεκρός στο διαμέρισμά του στη Βαγδάτη, με τις ιρακινές αρχές να κάνουν λόγο για αυτοκτονία και τις ανεξάρτητες έρευνες να μιλούν για δολοφονία στο πλαίσιο ιρακινο-παλαιστινιακού συμβολαίου θανάτου. Άλλο ένα δίλημμα που προσυπέγραψε το μεγάλο μυστήριο που ήταν η ζωή και η δράση του Αμπού Νιντάλ…

Πρώτα χρόνια

Ο Σάμπρι Καλίλ αλ Μπάνα γεννιέται τον Μάιο του 1937 στη Γιάφα της βρετανοκρατούμενης Παλαιστίνης ως ο μικρότερος γιος μιας εύπορης οικογένειας γαιοκτημόνων: ο πατέρας του είχε έναν τεράστιο πορτοκαλεώνα και η φαμίλια ζούσε σε ένα πολυτελέστατο πέτρινο σπίτι δίπλα στη Μεσόγειο Θάλασσα. Ο κτηματίας είχε επίσης 13 γυναίκες, 17 γιους και 8 κόρες.

Ο ευκατάστατος γαιοκτήμονας πέθανε ωστόσο το 1945 και η μητέρα του εκδιώχθηκε από το σπιτικό, αν και ο ίδιος συνέχισε να ζει εκεί, με τον νέο πάτερ φαμίλια να τον στέλνει πια από το γαλλικό σχολείο της πόλης οικότροφο σε μουσουλμανική σχολή της Ιερουσαλήμ. Όλα άλλαξαν όμως το 1948, με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και τον αραβο-ισραηλινό πόλεμο που ακολούθησε, με τον ξεριζωμένο Σάμπρι να βρίσκει καταφύγιο στη Ναμπλούς της Δυτικής Όχθης (που ήταν υπό ιορδανικό έλεγχο), όπου και ολοκλήρωσε το σχολείο το 1955.

Αεικίνητος και φιλόδοξος, ο έφηβος Σάμπρι μυείται στο επαναστατικό κίνημα Μπάαθ (που έκανε θραύση τότε στην Ιορδανία) και βρίσκεται στο Κάιρο να σπουδάζει πολιτικός μηχανικός στο τοπικό πανεπιστήμιο. Έπειτα από δύο χρόνια όμως ως φοιτητής εγκατέλειψε τα πανεπιστημιακά έδρανα και βρέθηκε στη Σαουδική Αραβία, όπου δημιούργησε μια πετυχημένη εμπορική επιχείρηση ως εργολάβος ελαιοχρωματιστής και ηλεκτρολόγος, παντρεύτηκε (αποκτώντας προοδευτικά έναν γιο και δύο κόρες) και εντάχθηκε τελικά στη Φατάχ, την αυτονομιστική οργάνωση που είχε ιδρύσει ο Γιάσερ Αραφάτ το 1959.

Η ένταξή του όμως στον παλαιστινιακό εξτρεμισμό σύντομα θα του φέρει περιπέτειες: φυλακίζεται από το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας και αργότερα απελαύνεται. Επιστρέφει τότε στη Ναμπλούς, όπου ζούσε η υπόλοιπη οικογένειά του, και μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ αρκετών δουλειών του ποδαριού και του παλαιστινιακού ακτιβισμού…

Η γέννηση του Αμπού Νιντάλ

Όλα άλλαξαν με τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, όταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ένα γεγονός που θα στιγμάτιζε τον Σάμπρι και θα τον ωθούσε να εγκαταλείψει τον πολιτικό ακτιβισμό για να πιάσει τα όπλα.

Μετακινείται λοιπόν στο Αμάν της Ιορδανίας και ιδρύει μια εμπορική εταιρία, που λειτουργούσε ως βιτρίνα για τη Φατάχ. Αυτή την εποχή είναι που του ζητήθηκε να υιοθετήσει στρατιωτικό παρατσούκλι και ο «Πατέρας του Αγώνα» γεννιέται ως παλαιστίνιος φενταγίν στις μάχες με τις κυβερνητικές δυνάμεις του βασιλιά Χουσεΐν.

Η εταιρία του, η Impex, τον έκανε στην πορεία πλούσιο, καθώς εκεί συνέρεε όλη η χρηματοδότηση για τον παλαιστινιακό ένοπλο αγώνα, την ίδια ώρα που ο Αμπού ανέβηκε με τις οργανωτικές του ικανότητες γρήγορα τα σκαλιά της Φατάχ, λειτουργώντας ως αντιπρόσωπος της οργάνωσης τόσο στο Χαρτούμ (1968) όσο και τη Βαγδάτη (1970).

Ανεξάρτητο πνεύμα και νους συγκεντρωτικός, δεν άργησε να διαφωνήσει με τις συμβατικές μεθόδους αγώνα που ακολουθούσε ο Αραφάτ. Η τοποθέτησή του στη Βαγδάτη ως εκπροσώπου της Φατάχ στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όπου ήρθε σε επαφή με σκληροπυρηνικά αραβικά καθεστώτα και γνωρίστηκε με εξτρεμιστικά στοιχεία του παλαιστινιακού κινήματος, και οι τέσσερις μήνες που πέρασε σε στρατόπεδα εκπαίδευσης ανταρτών στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα ριζοσπαστικοποίησαν τη στάση του και τον οδήγησαν σε ολομέτωπη διαφωνία με την πολιτική προσέγγισης του Αραφάτ.

Ο Αμπού Νιντάλ διαφωνεί λοιπόν με την ηγεσία της Φατάχ, την καταγγέλλει ως «προσκυνημένη» και ιδρύει τελικά τον δικό του τρομοκρατικό θύλακα, ο οποίος από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 θα χάραζε τον δικό του δρόμο στον χώρο της διεθνούς τρομοκρατίας. Πλέον στο στόχαστρό του ήταν όποιος αντιτασσόταν στον αφανισμό του Ισραήλ, είτε ήταν μαχητής της Φατάχ και της PLO, είτε Παλαιστίνιος και Άραβας, είτε τέλος Ισραηλινός ή Δυτικός!

Στο πλαίσιο της μαχητικότητάς του κατά δικαίων και αδίκων, το πρώτο τρομοκρατικό χτύπημα του Αμπού ήταν κατά της πρεσβείας της Σαουδικής Αραβίας στο Παρίσι στις 5 Σεπτεμβρίου 1973, με τον ίδιο να σαμποτάρει κατόπιν κάθε ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ με τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων!

Ο εμφύλιος πόλεμος των παλαιστινιακών εξτρεμιστικών οργανώσεων ήταν πια ολομέτωπος και σημείο καμπής αποτέλεσε η δολοφονία 11 ισραηλινών αθλητών στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Μονάχου το ξημέρωμα της 5ης Σεπτεμβρίου 1972 από παλαιστίνιους κομάντος της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης. Η διεθνής κατακραυγή ανάγκασε τον Αραφάτ σε αλλαγή πλεύσης, αν και θα συναντούσε μπροστά του τον παλιό του συνεργάτη Αμπού Νιντάλ: τρεις οργανώσεις, οι οποίες διακήρυτταν την πίστη τους στον ολομέτωπο ένοπλο αγώνα, θα διαχωρίσουν τη θέση τους από τις αποφάσεις της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και μεταξύ αυτών η πλέον σκληροπυρηνική, η οποία είχε κάνει δυναμική εμφάνιση τον προηγούμενο χρόνο. Η Φατάχ-Επαναστατικό Συμβούλιο διασπάστηκε από τη Φατάχ του Γιάσερ Αραφάτ και ήταν τώρα το πιο παθιασμένο μέτωπο άρνησης στα σχέδια που προωθούσε «ο ενδοτικός Αραφάτ».

Εκφράζοντας την πιο μιλιταριστική εκδοχή του παλαιστινιακού αγώνα, που ζητούσε οι ένοπλες επιθέσεις να μετεξελιχθούν σε πολεμικές επιχειρήσεις και οι αγωνιστές σε κομάντος που προσβάλλουν τον εχθρό σε κάθε σημείο του πλανήτη, η Φατάχ-Επαναστατικό Συμβούλιο δεν θα αργήσει να κάνει πράξη τα πιστεύω της εξαπολύοντας επιθέσεις σε βάρος εβραϊκών και αμερικανικών στόχων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά κατά κύριο λόγο στην καρδιά της Ευρώπης.

Οι στρατιωτικού τύπου επιθέσεις της οργάνωσής του κατά εβραϊκών στόχων στην Ευρώπη θα τον αφήσουν παγερά αδιάφορο για τις τραγικές συνέπειες που είχαν στη διεθνή θέση της PLO, κι έτσι ο Αμπού Νιντάλ θα βρεθεί πολύ γρήγορα απομονωμένος ακόμη και από τους ηγέτες των ισχυρών παλαιστινιακών οργανώσεων που αντιπολιτεύονταν ανοιχτά τον Αραφάτ! Κυνηγημένος από εχθρούς και φίλους, θα κάνει το μοιραίο λάθος όταν θα στρέψει τα πυρά του εναντίον ομοεθνών του που πίστευε ότι είχαν απομακρυνθεί από την τακτική της κάθετης ρήξης αλλά και εναντίον μετριοπαθών Αράβων, με την PLΟ να τον αποκηρύσσει και τη Φατάχ να τον καταδικάζει σε θάνατο ήδη από το 1974 (όταν αποκαλύφθηκε σχέδιό του να δολοφονήσει τον Αραφάτ). Πλέον ο Αμπού Νιντάλ στράφηκε με αγριότητα κατά των «υποταγμένων» Παλαιστινίων.

Μέσα από μια πανσπερμία ονομάτων (Αραβικές Επαναστατικές Ταξιαρχίες, Μαύρος Σεπτέμβρης, Επαναστατική Οργάνωση Σοσιαλιστών Μουσουλμάνων κ.λπ.), ο «Πατέρας του Αγώνα» θα δράσει από τη Γερμανία ως το Πακιστάν χρησιμοποιώντας κάθε μορφή ένοπλης βίας: αεροπειρατείες, επιδρομές σε πλοία, τυφλές βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες. Οι φήμες τον θέλουν να καταφέρεται με μεγαλύτερη αγριότητα κατά των δικών του που υποπτευόταν ότι συνεργάζονταν με τον εχθρό: τους έθαβε ζωντανούς! Στην εικοσαετή δράση του σε περισσότερες από 20 χώρες, ο Αμπού Νιντάλ ευθύνεται για τον θάνατο ή τον τραυματισμό περισσότερων από 900 ατόμων (300 νεκροί και 600 τραυματίες).

Ο Νιντάλ ήταν πια ο παράφρονας άραβας τρομοκράτης που θέλει να καταστρέψει τον δυτικό πολιτισμό και σκαρφάλωσε έτσι στην πρώτη θέση των καταζητούμενων της διεθνούς τρομοκρατίας, παρά το γεγονός ότι Φατάχ και PLO καταδίκαζαν τις επιθέσεις του και τον κατηγορούσαν για συνεργασία με τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες…

Ένα από τα πλέον διαβόητα και εντυπωσιακά χτυπήματά του ήταν στα εκδοτήρια της ισραηλινής αεροπορικής εταιρίας Ελ Αλ στο αεροδρόμιο της Ρώμης στις 27 Δεκεμβρίου 1985 (και ταυτοχρόνως στο αεροδρόμιο της Βιέννης), όταν 4 νεαροί Παλαιστίνιοι άνοιξαν αδιακρίτως πυρ και έριξαν χειροβομβίδες στους ταξιδιώτες, σκοτώνοντας 18 ανθρώπους και τραυματίζοντας 111. Αλλά και το 1982, όταν 21 εβραίοι πιστοί βρήκαν τραγικό θάνατο σε συναγωγή της Κωνσταντινούπολης. Ισραηλινοί αλλά και άραβες διπλωμάτες ήταν πια στο στόχαστρό του, όταν δεν εκτελούσε χτυπήματα σε χώρες φίλα προσκείμενες στον παλαιστινιακό αγώνα, όπως η Ελλάδα.

Την περίοδο 1978-1990, η χώρα μας έγινε θέατρο δράσης του Αμπού Νιντάλ με αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον εβραϊκών στόχων στο Ανατολικό Αεροδρόμιο της Αθήνας, σε κρουαζιερόπλοιο, σε ταξιδιωτικό πρακτορείο και σε άλλα σημεία. Η πρεσβεία του Ισραήλ επλήγη το 1981 από την οργάνωση του Νιντάλ, το 1984 η Επαναστατική Οργάνωση Σοσιαλιστών Μουσουλμάνων (που δρούσε κάτω από τις εντολές του Αμπού Νιντάλ), αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δολοφονία του βρετανού μορφωτικού ακολούθου Κεν Γουίτ, το 1985 τα πρωτοπαλίκαρα του Νιντάλ κατηγορούνται ότι βρίσκονται πίσω από την επίθεση με ρουκέτα που έπληξε αεροπλάνο των Ιορδανικών Αερογραμμών κατά την ώρα της απογείωσής του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού (Μαύρος Σεπτέμβρης), τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς 13 άτομα τραυματίζονται ύστερα από βομβιστική επίθεση σε ξενοδοχείο της Γλυφάδας και το 1986 η βόμβα που θα εκραγεί σε αεροπλάνο της TWA, την ώρα που πλησίαζε στο Ελληνικό, θα εκπαραθυρώσει τέσσερις επιβάτες.

Αν και το πλέον διαβόητο χτύπημά του επί ελληνικού εδάφους θα ήταν αυτό της 11ης Ιουλίου 1988, όταν οι μαχητές του Αμπού Νιντάλ χτυπούν το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο «City of Poros», σκοτώνοντας 9 και τραυματίζοντας περισσότερους από 60. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Αμπού Νιντάλ κατηγορούνταν από την PLO για τις αλλεπάλληλες δολοφονίες στελεχών της στο Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες αλλά και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως το Κουβέιτ και ο Λίβανος…

Τελευταία χρόνια

Ο Αμπού Νιντάλ μπορεί να κυκλοφορούσε ως «Πατέρας του Αγώνα», πατέρας του παλαιστινιακού αγώνα δεν θα γινόταν βέβαια ποτέ. Κάθε άλλο μάλιστα. Κατέληξε αποδιοπομπαίος τράγος, ένας περιπλανώμενος μαχητής που με την πάροδο του χρόνου δεν μπορούσε να διακρίνει ποιο στρατόπεδο υπερασπιζόταν και ποιους εχθρούς αντιμαχόταν. Ακολουθώντας τον μοναχικό αυτό τρομοκρατικό δρόμο, επιδόθηκε όπως είπαμε σε ένα πρωτοφανές μπαράζ επιθέσεων επί δικαίων και αδίκων, αλλοεθνών και ομοεθνών, που θα διαρκέσει ως το 1994.

H Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης τον καταδίκασε ερήμην σε θάνατο ως πράκτορα των Ισραηλινών, όταν τον Ιανουάριο του 1991 σχεδίασε και εκτέλεσε στην Τύνιδα τον σύντροφο του Αραφάτ και Νο 2 της PLO, Αμπού Ιγιάντ, καθώς και τον αρχηγό ασφαλείας της οργάνωσης, Αμπού Χουλ. Κι όλα αυτά 4 μόλις χρόνια μετά το 1987, όταν έπειτα από 15 σχεδόν χρόνια εμφύλιας διαμάχης με τους ομοεθνείς του, τους διαμήνυσε ότι ήταν πια ασφαλείς από αυτόν και τους μαχητές του!

Ο ίδιος ο Αμπού Νιντάλ παραμένει μεγάλο μυστήριο. Τα ίχνη του χάνονται τον Δεκέμβριο του 1998 στο Ιράκ, όπου έδρευε το αρχηγείο της οργάνωσής του, διατηρώντας πάντως σχέσεις με τα παραρτήματα σε Λίβανο, Σουδάν και Συρία. Η Λιβύη και η Αίγυπτος εκδίωξαν τα μέλη της οργάνωσης το 1999, παρά το γεγονός ότι Ιράκ, Λιβύη και Συρία συνέχισαν να τον χρηματοδοτούν.

Δρώντας πάντα κάτω από τον μανδύα του παλαιστίνιου αγωνιστή, εξελίχθηκε σε πληρωμένο δολοφόνο πλήθους αραβικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εξόντωση των αντιφρονούντων και την προώθηση των εθνικών συμφερόντων τους. Ο Αμπού Νιντάλ κατηγορήθηκε ότι εξυπηρέτησε τους ιδιοτελείς στόχους Λιβύης, Ιράκ και Συρίας, ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν έπαψε να πλήττει δυτικούς στόχους, δραστηριοποιήθηκε στο διεθνές εμπόριο όπλων και ανέπτυξε δίκτυο που εκβίαζε κράτη υπό την απειλή τρομοκρατικών επιθέσεων.

Στη δύση πια της ζοφερής καριέρας του και έχοντας χάσει εδώ και καιρό τη στήριξη που του πρόσφεραν τα αραβικά καθεστώτα, θα συλληφθεί το 1998 στην Αίγυπτο και θα κρατηθεί σε μυστική τοποθεσία της χώρας. Το 1999 θα βρεθεί κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στο Ιράκ, όπου θα ανακοινώσουν οι αρχές τρία χρόνια αργότερα (Αύγουστος του 2002) την αυτοκτονία του στη Βαγδάτη.

Όπως υποστήριξαν οι ιρακινοί αξιωματούχοι, ο Αμπού Νιντάλ αυτοπυροβολήθηκε μέσα στο διαμέρισμά του, όπου βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό, όταν κλιμάκιο των μυστικών υπηρεσιών της χώρας επιχείρησε να τον συλλάβει με την κατηγορία της κατασκοπείας. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν οι ιρακινές αρχές, κανείς δεν πίστεψε ότι ο Αμπού Νιντάλ αυτοκτόνησε, κάνοντας πολλούς να παραθέτουν ως πραγματικό λόγο της δολοφονίας του το γεγονός ότι γνώριζε πολλά για πολλούς.

Αν ήταν όντως πράκτορας των Ισραηλινών, απλός τυχοδιώκτης και αμοραλιστής ή φανατισμένος Παλαιστίνιος μέλλει να αποδεχθεί στα επόμενα χρόνια, αν και για ένα πάντως δεν μπορεί να αμφιβάλει κανείς: ο Αμπού Νιντάλ ήταν ένας αδίστακτος φονιάς που όρια δεν γνώριζε στην εξτρεμιστική του δράση, όποιον κι αν αυτή υπηρετούσε …

Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr