Ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1977 όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους για τη θανατική ποινή στη Γαλλία, με την επίσημη κατάργησή της να έρχεται 4 χρόνια αργότερα.
Κι έτσι ο τελευταίος δήμιος της Γαλλίας έχασε απρόοπτα τη δουλειά του όταν ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν απάλλαξε το γαλλικό έθνος από τη ζοφερή γκιλοτίνα, ακολουθώντας με νομοθετική ρύθμιση το παράδειγμα άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ο Μαρσέλ Σεβαλιέ ανέλαβε καθήκοντα μόλις το 1976, βλέποντας λίγη αλλά αρκετά φρικιαστική δράση ως αρχι-δήμιος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Συμμετείχε σε 42 εκτελέσεις και οι τελευταίες δύο του ανήκουν, κρατώντας την αμφιβόλου ηθικής τιμή να είναι ο τελευταίος εκτελεστής της Γαλλίας, κλέβοντας έτσι τη δόξα από τον προκάτοχό του Andre Obrecht των 200 και πλέον κρατικών εκτελέσεων!
Η Ιστορία έχει όμως τον δικό της τρόπο να γράφεται, κι έτσι ο νεοφώτιστος δήμιος έγινε ένας από τους γνωστότερους εκτελεστές παγκοσμίως, όταν οι νομοθετικές περιπέτειες της Γαλλίας τον έκαναν να μείνει άνεργος…
Πρώτα χρόνια
Ο Μαρσέλ Σεβαλιέ γεννιέται στις 28 Φεβρουαρίου 1921 σε προάστιο του Παρισιού, με τη ζωή του να προορίζεται να ακολουθήσει ένα σαφώς πιο συμβατικό μονοπάτι. Γιος ζαχαροπλαστών, οι γονείς του τον μεγάλωναν για να αναλάβει κάποια στιγμή την πατρική επιχείρηση, αν και ο ίδιος θα επέλεγε τελικά άλλο δρόμο.
Ο Μαρσέλ αποφάσισε έτσι να μην ακολουθήσει τα γονεϊκά χνάρια και ήδη από 13 ετών μαθητεύει σε τυπογραφείο, όπου και θα πιάσει αργότερα την πρώτη κανονική δουλειά του ως τυπογράφος. Αργότερα θα λάβει μέρος στα χαρακώματα του Β’ Παγκοσμίου και θα επιστρέψει κάποια στιγμή στη γενέτειρά του. Εκεί είναι που θα γνωρίσει το 1947 τη μοδίστρα Marcelle Louise Obrecht σε πικνίκ, η οποία έμελλε να αλλάξει τη ζωή του με περισσότερους τρόπους απ’ όσους θα μπορούσε να προβλέψει!
Εκείνη ήταν 22 ετών, εκείνος 26, ξεκίνησαν το φλερτ και σε λιγότερο από έναν χρόνο έγιναν επισήμως αντρόγυνο…
Από τυπογράφος, δήμιος
Ακόμα και τη μέρα του γάμου του, ο Σεβαλιέ δεν γνώριζε το μυστικό που έκρυβε καλά η νεαρή σύζυγός του. Αυτό βγήκε από την ντουλάπα αρκετά χρόνια αργότερα, σε οικογενειακό δείπνο με τον πατέρα και τον θείο της συζύγου, όταν το κρασί έλυσε το στόμα των πεθερικών: ο πεθερός του, Georges Obrecht, ήταν βοηθός δήμιου και ο αδερφός του, Andre Obrecht, ήταν ο φοβερός και τρομερός δήμιος του γαλλικού έθνους!
Και όπως έμελλε να μάθει από πρώτο χέρι ο Σεβαλιέ, ήταν ακριβώς το είδος του επαγγέλματος που μένει πάντα εντός οικογένειας, περνώντας από πατέρα σε γιο (ή γαμπρό, όπως θα δούμε).
Όντας πράγματι κληρονομικό επάγγελμα στους τόσους αιώνες των χρονικών του, ο Andre Obrecht ήταν ανιψιός του επίσης διαβόητου αρχι-εκτελεστή της Γαλλικής Δημοκρατίας Anatole Deibler, με τη μακρά οικογενειακή παράδοση να είναι πλέον έτοιμη να περάσει στον γαμπρό, καθώς τόσο ο πεθερός όσο και ο θείος δεν είχαν γιους.
Κι έτσι ο Σεβαλιέ άρχισε να συμμετέχει δειλά-δειλά στις εκτελέσεις της θανατικής ποινής από το 1958, ως βοηθός αρχικά των Obrecht, μέχρι τη συνταξιοδότηση του Andre το 1976, όταν και πήρε τη θέση του αναλαμβάνοντας καθήκοντα ως δήμιος πλήρους απασχόλησης (1 Οκτωβρίου 1976).
Συμμετείχε σε 42 εκτελέσεις ως δήμιος, μονάχα σε 2 όμως με τον τίτλο του αρχι-δήμιου των Παρισίων (Αρχι-Εκτελεστής του Γαλλικού Έθνους). Όσο για τη μέθοδο εκτέλεσης της κεφαλικής ποινής, δεν ήταν άλλη από τη ζοφερή γκιλοτίνα, η οποία χρησιμοποιήθηκε για να παίρνει τα κεφάλια των αιμοσταγών γάλλων κακοποιών από το 1791-1981 (οι στρατιωτικές εκτελέσεις εκτελούνταν στο απόσπασμα)…
Προτελευταία εκτέλεση
Η προτελευταία εκτέλεση που έλαβε χώρα σε γαλλικό έδαφος έμελλε να είναι η πρώτη του Σεβαλιέ στα νέα του καθήκοντα, ως επίσημος αρχι-δήμιος όπως είπαμε της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Ήταν λοιπόν στην αυγή της 23ης Ιουνίου 1977 όταν ο παιδοκτόνος Jerome Carrein (είχε βιάσει και δολοφονήσει ένα οχτάχρονο κοριτσάκι) βρήκε τον θάνατο από τη λεπίδα της γκιλοτίνας στην αυλή των φυλακών Douai.
Έναν χρόνο πρωτύτερα, στις 28 Ιουλίου 1976, ο Σεβαλιέ πραγματοποίησε τη θανατική καταδίκη του Christian Ranucci, με τον Andre Obrecht των 200 και πλέον εκτελέσεων να επιβλέπει την εκτέλεση στη λαιμητόμο, κρατώντας ακόμα τα σκήπτρα του αρχι-εκτελεστή της Γαλλίας…
Τελευταία εκτέλεση
Ήταν στις 10 Σεπτεμβρίου 1977 όταν θα λάμβανε χώρα η τελευταία εκτέλεση της θανατικής ποινής στη Γαλλία, ρίχνοντας έτσι αυλαία σε μια ζοφερή πρακτική αιώνων. Ο τυνήσιος μετανάστης Hamida Djandoubi, που ζούσε στη Μασσαλία, καταδικάστηκε σε θάνατο για τον βασανισμό και τη στυγερή δολοφονία της συντρόφου του, μέσα στη γενικευμένη πια κατακραυγή κοινού, Τύπου και μέρους του πολιτικού κόσμου για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις και τις διαμαρτυρίες, η έφεση του Djandoubi για τη μετατροπή της ποινής σε ισόβια δεσμά απορρίφθηκε, κι έτσι στις 10 Σεπτεμβρίου, στις 4:40 τα ξημερώματα, ο Σεβαλιέ άφησε την γκιλοτίνα να πάρει το κεφάλι του φονιά.
Η μέθοδος κρατικής θανάτωσης, ήδη στο στόχαστρο όπως είπαμε των πολέμιων της θανατικής ποινής, συγκέντρωσε μάλιστα κι άλλη αρνητική δημοσιότητα από την εκτέλεση του Djandoubi, όταν ο γιατρός των φυλακών βεβαίωσε ότι ο θανατοποινίτης ανταποκρινόταν περισσότερα από 30 δευτερόλεπτα μετά τον αποκεφαλισμό του!
Κι αυτή δεν ήταν καν η πρώτη φορά που καταδικασμένος στην γκιλοτίνα είχε τις αισθήσεις του παρά την απώλεια του κεφαλιού του. Τρανό γεγονός εδώ παραμένει ο Henri Languille, που θανατώθηκε στη λαιμητόμο το 1905, όταν κάρφωσε τα μάτια του στον μάρτυρα που αναφώνησε το όνομά του, παρά το γεγονός ότι το κεφάλι ήταν αποχωρισμένο από το σώμα…
Τελευταία χρόνια
Όπως είπαμε, ο πρόεδρος Μιτεράν και ο υπουργός Δικαιοσύνης της Γαλλίας απάλλαξαν το 1981 τη χώρα από τη θανατική ποινή. Ξεμένοντας από απασχόληση, ο Σεβαλιέ επέστρεψε στα καθήκοντά του ως τυπογράφος, παίρνοντας ωστόσο σύνταξη για τα χρονικά του ως αρχι-δήμιος της Γαλλίας.
Ο τελευταίος δήμιος της Γαλλίας δεν άργησε να μπει στο στόχαστρο του Τύπου, δίνοντας μάλιστα μερικές συνεντεύξεις μετά την πρόωρη συνταξιοδότησή του. Ωστόσο, συνειδητοποίησε γρήγορα τη σκανδαλοθηρική φύση του τρόπου με τον οποίο τον παρουσίαζαν οι εφημερίδες στο κοινό, σχεδόν «κίτρινος», κι έτσι κράτησε έκτοτε το στόμα του σφαλιστό για τις εμπειρίες του ως κρατικά αμειβόμενος εκτελεστής.
Με τη σύζυγό του απέκτησαν δύο παιδιά και ο γιος του μάλιστα Eric, που ήταν παρών στις δύο τελευταίες εκτελέσεις του πατέρα του (και της Γαλλίας ολόκληρης δηλαδή), προοριζόταν να τον αντικαταστήσει ως αρχι-δήμιος του έθνους μετά την απόσυρση του Σεβαλιέ από την ενεργό δράση, αν και τον πρόλαβαν οι ιστορικές εξελίξεις. Κι έτσι ο Eric αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού απασχόληση όταν η Γαλλία κατάργησε τη θανατική ποινή.
Ο Μαρσέλ Σεβαλιέ έφυγε από τον κόσμο στις 8 Οκτωβρίου 2008 ως ο τελευταίος δήμιος της Γαλλίας και ένας από τους τελευταίους της Ευρώπης…
Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
