Ο Μπαγιαντέρας τον είπε «κορυφαίο των κορυφαίων, θεό της φωνής» και προφανώς ήξερε καλύτερα. Ο λόγος για μια από τις χαρακτηριστικότερες φωνές του ρεμπέτικου, που έδινε υπόσταση στις πενιές του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Γκόγκου, του Περιστέρη, του Παπαϊωάννου, του Μητσάκη και του Χιώτη αργότερα, ως ένας από τους ογκόλιθους του λαϊκού μας πενταγράμμου. Το μεγάλο αστέρι του τραγουδιού για 25 συναπτά δισκογραφικά έτη (1930-1955) έκανε ντουέτα με το τσουβάλι με τους άλλους ρεμπέτες και ρεμπέτισσες, όπως ο Παγιουμτζής, ο Κάβουρας, η Μπέλλου και η Μαρίκα Νίνου, συνέθεσε τα δικά του άσματα και έγινε ένας από τους θεμέλιους λίθους της βαριάς λαϊκής μας κληρονομιάς. Στελλάκης για τους φίλους, τραγουδιστής, οργανοπαίκτης και συνθέτης για τις δισκογραφικές, ο Περπινιάδης ανήκει αναγκαστικά στο πάνθεο των τραγουδιστών του Μεσοπολέμου που διαμόρφωσαν το νεότερο ύφος του λαϊκού τραγουδιού των πόλεων, παίρνοντας τη σκυτάλη από την πρώτη γενιά των μικρασιατών ερμηνευτών. Ο φωνογράφος της δεκαετίας του 1930 είχε φωνή και δεν ήταν άλλη από του Περπινιάδη, ο οποίος παρά τη φήμη του δεν δίσταζε να εμφανίζεται στο στούντιο για να κάνει τις δεύτερες στους φίλους του συνθέτες, ακόμα και σε άγνωστους καλλιτέχνες με πενιχρή παραγωγή! Οι ιστορικές ηχογραφήσεις της Columbia σφραγίστηκαν από τον μάστορα του λαρυγγιού Στελλάκη, ο οποίος έγινε το βασικό σεγόντο όλων των μεγάλων γυναικείων μεταπολεμικών φωνών, από τη Γεωργακοπούλου, τη Χασκήλ και τη Γιώτα Λύδια μέχρι την Μπέλλου και τη Νίνου. Οι ωραιότερες ρεμπέτικες καντάδες ακούγονταν αποκλειστικά από τα χείλη του…
Πρώτα χρόνια
Η μεγάλη φωνή του ρεμπέτικου
Ταυτοχρόνως, ο Στελλάκης γράφει τα δικά του τραγούδια, τα οποία ερμηνεύει συνήθως ο ίδιος, ενώ συχνά καρπώνεται την πατρότητα τραγουδιών άλλων συνθέτων που οι δημιουργοί τους δεν ήθελαν στη δισκογραφία τους και του τα χάριζαν (εξαιτίας κυρίως της σκληρής μεταξικής λογοκρισίας).
Εξίσου θρυλικές ήταν και οι δεύτερες φωνές που έκανε σε πολλούς και διάφορους, από πασίγνωστους μέχρι και ολότελα άσημους, καθώς ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε το τραγούδι και δεν έχανε ευκαιρία να τραγουδά! Οι σπουδαίες διφωνίες του με τη Ρόζα Εσκενάζυ, την Άννα Πολίτισσα, τη Ρίτα Αμπατζή, αλλά και με τους Τσιτσάνη, Χρυσίνη και Περδικόπουλο ανήκουν εδώ και καιρό στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας ως ένα από τα χρυσά της κεφάλαια.
Τα χαρακτηριστικότερα ντουέτα του τα έκανε βέβαια με τον άλλο σπουδαίο βάρδο που είχε «φωλιές από αηδόνια στον λαιμό του», Στράτο Παγιουμτζή.
Ο μεγάλος αυτός βάρδος που του εμπιστεύονταν τα πολύτιμα «διαμάντια» τους οι μεγαλύτεροι συνθέτες δεν δίσταζε να κάνει δεύτερες φωνές και μάλιστα με ιδιαιτέρως διακριτικό τρόπο σε όλους, γνωστούς και άγνωστους. Σε ένα τέτοιο περιστατικό τρύπωσε μια μέρα του 1938 στο στούντιο της ανταγωνίστριας Odeon, την ώρα που ο Μάρκος Βαμβακάρης φωνογραφούσε τη «Νόστιμη Μαυροματού» του. Άκουσε την πενιά, τη λαχτάρησε κι έκατσε δίπλα στον άρχοντα του ρεμπέτικου να του κάνει δεύτερες, ξέροντας πως ούτε μία θα έπαιρνε ούτε και το όνομά του θα έπαιζε πάνω στον δίσκο, ένεκα του αποκλειστικού συμβολαίου που είχε με την Columbia! Αυτά έκανε και στον Τσιτσάνη και σε άλλους, κάτι που έκανε τους πάντες να τον λατρεύουν και να εκτιμούν τον αλτρουισμό και το ήθος του, καθώς πλάι του απαθανάτιζαν τα ωραιότερα κανταδόρικα ρεμπέτικα. Όχι βέβαια πως δεν ήταν πλακατζής ο Στελλάκης, γιατί ήταν και παραήταν, ένας σωστός μάγκας μέσα σε όλα. Παρά το γεγονός ότι ήταν πάντα σοβαρός και μετρημένος, καλός οικογενειάρχης καθώς ήταν και μυαλωμένος, οι φάρσες που έκανε αριστερά και δεξιά έμειναν θρυλικές, καθώς δεν δίσταζε να τις μεταφέρει ακόμα και στις δικαστικές αίθουσες!
Τη θρυλική συνεργασία του με την Columbia θα τη διακόψει το 1957 για να ιδρύσει λίγο αργότερα τη δική του δισκογραφική, τη Stella, με την οποία αύξησε κι άλλο τη δισκογραφία του με μια σειρά από 45άρια, στέλνοντας τον αριθμό των τραγουδιών που ερμήνευσε κοντά στα 400, ένα νούμερο που θα τον φέρει στις πρώτες θέσεις των παραγωγικότερων φωνών του ελληνικού πενταγράμμου!
Τελευταία χρόνια
Όπως και όλοι οι μεγάλοι ρεμπέτες, έφυγε κάποια στιγμή από τα φώτα της δημοσιότητας, για να επανέλθει δριμύτερος με την αναβίωση του ρεμπέτικου στη δεκαετία του 1970, τόσο με αφιερωματικές συναυλίες όσο και με προβολή στον Τύπο και την τηλεόραση.
Η τεράστια φωνή του ρεμπέτικου που οι φίλοι φώναζαν Στελλάκη άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Σεπτεμβρίου 1977 στο σπίτι του στο Χαϊδάρι… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr