«Είμαι απέναντι στο σύστημα», λέει η Γιάννα Αγγελοπούλου, στην πρώτη συνέντευξή της μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην «Καθημερινή».

Στη συνέχεια η Γιάννα Αγγελοπούλου αποκαλύπτει ότι παρακολουθεί με ενδιαφέρον τον ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι ευχαρίστως θα ψήφιζε ένα κόμμα που φέρνει μία νέα αντίληψη για τα πράγματα.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου δηλώνει επίσης ότι αν και πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία, ποτέ δεν ήταν εγκλωβισμένη στο κόμμα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η διαδρομή μου είναι το άθροισμα μικρών αντιδράσεων και μικρών επαναστάσεων».

Λέει ακόμη ότι παρακολουθεί με ενδιαφέρον την πορεία κι άλλων κομμάτων, όπως του Σταύρου Θεοδωράκη και επισημαίνει:

«Ελπίζω σε οτιδήποτε είναι νέο και κινεί τα πράγματα προς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που υπάρχει τώρα και η οποία δεν είναι καλή». «Οι άνθρωποι αυτής της χώρας», προσθέτει η κ. Αγγελοπούλου, «βλέπουν πώς τους συμπεριφέρεται το πολύπλοκο πολιτικο- μιντιακό- επιχειρηματικό σύστημα και δεν είναι ευχαριστημένοι. Ο,τιδήποτε τέτοιο νέο θα πίστευε ο κόσμος ότι μπορεί να κινήσει τα πράγματα διαφορετικά, θα το ψήφιζα. Θα ψήφιζα για να έρθει αυτό το νέο».

«Στον Τσίπρα βλέπω έναν νέο άνθρωπο που μιλά με τρόπο ο οποίος προσπαθεί να προσεγγίσει αυτό που λέω εγώ το “αντισύστημα”» συμπληρώνει.

Στο ερώτημα αν την ενδιαφέρει η προεδρία της Δημοκρατίας απαντά: «Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να μου το ζητήσουν. Θα ήταν σουρεαλιστικό αν το έκαναν. Το σύστημα σκέφτεται και χειρίζεται τα πράγματα τελείως διαφορετικά, από τη δική μου αντίληψη- για αυτό λέω ότι είμαι απέναντί τους. Αλλά φυσικά θα εξακολουθήσω να σκέφτομαι να μιλάω και να γράφω».

Στο ερώτημα για το ρόλο της διαπλοκής στη χώρα δηλώνει: «Όταν βλέπουμε επιχειρηματικές επιδιώξεις να συνδέονται με πολιτικές επιδιώξεις, εκεί θα πρέπει να χτυπά ο συναγερμός».

Όσον αφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014 η κ. Αγγελοπούλου λέει:

«Με τους Ολυμπιακούς, η Ελλάδα άνοιξε μια πόρτα στον κόσμο, σε έναν κόσμο με ισχυρότερα κράτη στα οποία είπε ότι μπορεί να είναι το ίδιο καλή με αυτά, αν όχι καλύτερη. Πάλι η Ελλάδα, όμως, αυτή την πόρτα την έκλεισε. Αν άξιζε τον κόπο; Νομίζω ότι θα άξιζε τον κόπο αν αυτή η τεράστια επένδυση είχε υποστηριχθεί, με τον τρόπο που πρέπει να υποστηρίζεται κάθε επένδυση. Οι Ολυμπιακοί ήταν επίτευγμα των Ελλήνων κυρίως, χωρίς τη συμμετοχή των πολλών τέτοιων διαστάσεων διοργανώσεις δεν βγαίνουν. Ερωτώ, λοιπόν, γιατί αυτός ο κόσμος –για τον οποίο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έξω δεν ήταν τόσο κολακευτική– τα κατάφερε τόσο καλά; Κατάφερε σε τέσσερα χρόνια αυτό που κανονικά γίνεται σε επτά, χωρίς κανένα flaw. Γιατί η πείρα αυτής της υπερπροσπάθειας την επομένη δεν σήμαινε τίποτε; Το can do που είπαμε εμείς τότε, ότι μπορούμε δηλαδή, την επομένη εξαφανίστηκε, όχι από τη γλώσσα της πολιτικής αλλά από την πρακτική. Κάναμε μια τεράστια επένδυση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους όρους της αγοράς, μετρώντας τις προσδοκίες και υπολογίζοντας το κέρδος, και την επομένη την πετάξαμε λες και δεν τη χρειαζόμασταν! Και δεν μιλώ για λεφτά, εννοώ το know-how. Αυτό ήταν το κέρδος της επένδυσης, αυτό θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει τη σχέση του κόσμου με τους ηγέτες του, αλλά και αντιστρόφως. Θα μπορούσε, από τότε και μετά, να ήταν η βάση για τη ζωή του κόσμου. Αυτό με θυμώνει και, για την αποτυχία αυτή, εγώ δεν θα ρίξω τις ευθύνες στον κόσμο. Θα πάω σε εκείνους που ηγούνται της χώρας από το 2004 μέχρι τώρα».