Θυμάστε εκείνο το τραγούδι που είχε κάνει σουξέ τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης; Το «Ω, τι κόσμος, μπαμπά;» Το θυμάμαι κάθε πρωί που διαβάζω τις ειδήσεις από την Ελλάδα, τη Λιβύη, ως την Ιαπωνία.

Ας αρχίσουμε από τα δικά μας. Πιστεύουμε, πραγματικά, ότι θα αντιμετωπίσουμε την κρίση του πολιτικού συστήματος με ρίψη γαλακτοκομικών κατά μεμονωμένων πολιτικών; Έχουμε, βέβαια, και τον κύριο Όσκαρ Λαφοντέν, του γερμανικού κόμματος της «Αριστεράς», ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα, για να μας παροτρύνει να «εξοργιστούμε».

Αν έκανε μια βόλτα στην Αθήνα, δε θα έβρισκε ούτε έναν μη εξοργισμένο πολίτη και θα καταλάβαινε ότι η προτροπή του ήταν περιττή. Το ζήτημα δεν είναι, αν είμαστε εξοργισμένοι. Όλοι είμαστε. Το ζήτημα είναι πού και πώς διοχετεύουμε την οργή μας.

Γιατί εγώ δεν έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα κανέναν από τους μπλόγκερ που ξεσηκώνουν τον κόσμο για να πάει να φωνάξει μπροστά στα σπίτια των πολιτικών, να καλεί τους πολίτες να διαδηλώσουν κατά της φοροδιαφυγής, η οποία μαστίζει τη χώρα, και την ανικανότητα των πολιτικών να την αντιμετωπίσουν.

Και δεν έχω ζήσει παρόμοια κινητοποίηση ούτε από σωματείο, ούτε από τα δυο κόμματα της Αριστεράς. Και, όμως, αυτή η ανικανότητα είναι η κυριότερη αιτία, που πετσοκόβονται τόσο βάναυσα οι μισθοί, τα επιδόματα και οι συντάξεις μας.

Πότε έχω ακούσει τα σωματεία των εκπαιδευτικών, που κάνουν καταλήψεις και απεργίες με κάθε αφορμή, να καλούν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί για το επίπεδο των σχολικών βιβλίων, για την παπαγαλία ως προϋπόθεση για να μπει ένας νέος στο πανεπιστήμιο, ή για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταργεί τα σχολεία και μεταθέτει την εκπαίδευση στα φροντιστήρια;

Ούτε και άκουσα ποτέ την ΑΔΕΔΥ να καλεί σε συλλαλλητήριο κατά της ελληνικής γραφειοκρατίας, πληγή που παραλύει το Δημόσιο και ταλαιπωρεί όχι μόνο τους πολίτες, αλλά υποθέτω και τα στελέχη της;

Και το φάρμακο για όλα αυτά είναι η χρήση γαλακτοκομικών;

Όσο για τον κύριο Λαφοντέν, το κόμμα του ήταν το μόνο στη Γερμανία που στήριξε τη λευκή ψήφο της κυρίας Ανγκελα Μέρκελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τις επιχειρήσεις στη Λιβύη. Μαζί με το ΚΚΕ τον ΣΥΝ, αλλά και τους ακροδεξιούς της κυρίας Μαρτίν Λε Πεν, η οποία ήταν η μόνη που διαφώνησε με την ψήφο της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Να θυμίσω ακόμα πως, όταν ο Γκέρχαρτ Σρέντερ είχε πει «όχι» στον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ, η ίδια κυρία Μέρκελ, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, είχε πάει να ζητήσει προσωπικά συγγνώμη από τον Μπους, επειδή η χώρα της δεν είχε στηρίξει τις ΗΠΑ. Και τώρα ψηφίζει η ίδια αντίθετα από τις ΗΠΑ, αλλά σε σύμπνοια με τη Ρωσία και την Κίνα, την οποία ως γνωστόν κατακεραυνώνει με κάθε ευκαιρία, επειδή δε σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Προφανώς, ο αγώνας ενός λαού για να απαλλαγεί από τον τύραννο του, δεν εντάσσεται στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Και η Γερμανία μ’αυτή την κυβέρνηση θέλει να ηγηθεί στην Ευρώπη. Ζήτω που καήκαμε, όπως λέγαμε παλιά. Μπορεί η Ελλάδα να παίζει αυτή τη στιγμή στην τρίτη εθνική της Ε.Ε., η Γερμανία διεκδικεί όμως την πρωτοκαθεδρία στο Τσάμπιονς Λιγκ, και τα θαλασσώνει, ακριβώς όπως και η Μπάγιερν απέναντι στην Ίντερ.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μια απίστευτα κακή παράσταση των Ευρωπαίων στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και η χθεσινή απόφαση των 27 υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Λιβύη. Για τους πολιτικούς της ΕΕ η Ιαπωνία και η Λιβύη απαιτούν την ίδια βοήθεια.

Και τι να πει κανείς για την Ιαπωνία, που τοποθετεί αντιδραστήρες πάνω σε σεισμικό τόξο, σπέρνοντας την καταστροφή, όπως και για τη χθεσινή είδηση ότι η εταιρία «Τέπκο», που διαχειρίζεται τον αντιδραστήρα της Φουκουσίμα, παραποιούσε επί χρόνια τα στοιχεία;

Οι πολιτικοί που κυβερνούν σήμερα όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη και σε τμήματα του υπόλοιπου κόσμου, είναι κοινώς για τα μπάζα. Αυτό δε θεραπεύεται με γαλακτοκομικά. Εκείνο που τους λείπει δεν είναι το ασβέστιο.

Άρθρο του Πέτρου Μάρκαρη στο aixmi.gr