Η πλάκα έχει, πλέον, τελειώσει. Μετά από ένα χρόνο επώδυνων μέτρων και θυσιών το φως στην άκρη του τούνελ δε φαίνεται πουθενά. Η κατάσταση στην οικονομία δε βελτιώνεται, η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, η ανεργία λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, το δημόσιο βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους παράλυσης και οι πολίτες δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση μοιάζει να έχει ξεκουρδιστεί. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν παγώσει, όσες προχώρησαν δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται πλημμελώς, οι υπουργοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν, κάποιοι δε, μπορεί και να αλλάξουν πεζοδρόμιο αν συναντηθούν τυχαία στο δρόμο! Τα πρόσφατα γεγονότα έδειξαν ότι ακόμη και μία σπίθα αρκεί για να προκαλέσει καταστροφικές ενδοκυβερνητικές πυρκαγιές.

Στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, η ΝΔ μοιάζει να ζει με το φόβο που διακατέχει έναν υποχόνδριο άνθρωπο στη σκέψη και μόνο των μικροβίων. Μη τυχόν, δηλαδή, και την πάρει ξώφαλτσα κανένα «δυσάρεστο» μέτρο και μολυνθεί. Τα κόμματα της Αριστεράς παραμένουν πιστά στην αρχή της καταγγελίας και της άρνησης και ο ΛΑΟΣ ανεβοκατεβάζει τους τόνους ανάλογα με την πολιτική συγκυρία.

Τις προηγούμενες μέρες παραλίγο να πάρουμε θάρρος, όταν είδαμε τον πρωθυπουργό να απευθύνει πρόσκληση στους πολιτικούς αρχηγούς για διάλογο. Η ελπίδα, όμως, ενός μίνιμουμ συνεννόησης στα ουσιαστικά ζητήματα πέθανε πριν καν προλάβει να γεννηθεί.

Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να πήρε στις αποσκευές του για τις Βρυξέλλες μια μίνιμουμ στήριξη των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων -πλην ΚΚΕ- σε ό,τι αφορά στις βασικές επιδιώξεις της χώρας στην κρίσιμη διαπραγμάτευση για την επίτευξη συνολικής λύσης στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Δεν έλαβε, όμως, καμία συναίνεση στα δύσκολα που τρέχουν και στα ακόμη πιο δύσκολα που έπονται.

Ό,τι και αν συμβεί στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, η τιτάνια προσπάθεια που θα πρέπει να καταβάλλει η χώρα για να βγει από το αδιέξοδο δεν αλλάζει. Ακόμη και αν η Ελλάδα «τινάξει την μπάνκα στον αέρα» και πάρει το απόλυτο από αυτή τη διαπραγμάτευση, η δοκιμασία από την οποία θα περάσει από τις 26 Μαρτίου και ως το τέλος της περιπέτειας –όποτε και αν αυτό τοποθετείται χρονικά- δεν αναιρείται. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί συναίνεσαν, συνεπώς, στα εύκολα και τα αυτονόητα.

Την επομένη δε της δημιουργίας αυτού του, έστω αμυδρού, κλίματος συνεννόησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έκαναν ακόμη μία επίδειξη «πολιτικής ετοιμότητας», όχι όμως στο πεδίο των συγκλίσεων, αλλά της σύγκρουσης. Ενεπλάκησαν σε ένα νέο γύρο πολιτικής αντιπαράθεσης που συνεχιζόταν με σφοδρότητα μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Και, για φαντάσου, ξημερώνει η 11η Μαρτίου… Δεν ξέρω μέχρι που είναι διατεθειμένοι να το πάνε. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ώρα είναι περασμένη. Δεν είμαστε πια στο παραπέντε. Βρισκόμαστε στο ακριβώς -κατά τους πιο απαισιόδοξους στο και πέντε- και κάθε δευτερόλεπτο είναι κρίσιμο.

Τα πολιτικά παιχνίδια, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και οι στενόμυαλες κομματικές στρατηγικές πρέπει να σταματήσουν τώρα. Τα ευρήματα της τελευταίας δημοσκόπησης της Public Issue παγώνουν το αίμα. Η επιδείνωση του πολιτικού και κοινωνικού κλίματος είναι ραγδαία, η κοινωνική δυσφορία αγγίζει πρωτοφανή επίπεδα, η απαξίωση των κομμάτων και ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων τρομάζουν και η βουτιά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σοκάρουν. Τα πραγματικά προβλήματα και ο φόβος είναι έτοιμα να καταπιούν το πολιτικό σύστημα και να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις.

Οι δημοσκοπήσεις έρχονται μόνο να τεκμηριώσουν επιστημονικά αυτό που κανείς αντιλαμβάνεται εύκολα σε με μία απλή συζήτηση με τον περιπτερά της γειτονιάς του.

Η ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε κατάθλιψη, οι πολίτες δεν αντέχουν άλλες κοκορομαχίες, δεν ανέχονται τη δειλία, δεν τους αφορά ποιος έφταιξε περισσότερο και ποιος λιγότερο. Λένε «Δεν ξέρω τι θα κάνετε. Κόψτε το λαιμό σας, στρωθείτε στη δουλειά, βρείτε τα μεταξύ σας και βγάλτε μας από εδώ».

Η κυβέρνηση έχει δίκιο να κατηγορεί τη ΝΔ ότι δεν έχει βάλει πλάτη και η ΝΔ έχει δίκιο να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι αν είχε ενδιαφερθεί να κάνει διάλογο νωρίτερα, ίσως σήμερα όλα να ήταν αλλιώς. Μόνο που τώρα μπροστά μας είναι ο γκρεμός και το αυτοκίνητο οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κενό. Δεν είναι η στιγμή για να τσακώνονται οι επιβάτες, παρά μόνο για να κρατήσουν όλοι μαζί γερά το τιμόνι και να κάνουν το σωστό ελιγμό. Η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί εθνική συνεννόηση, την οποία όμως παρακολουθούμε μονότονα μία να θυσιάζεται στο βωμό της κομματικής συσπείρωσης και μία να εκτελείται στον πόλεμο των πολιτικών εντυπώσεων.

Η κυβέρνηση και μαζί της το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου βρίσκονται ενώπιον ιστορικών ευθυνών. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο χρόνος τελειώνει, μαζί και η υπομονή των Ελλήνων. Στο σκοτάδι της αβύσσου η πολιτική τυφλόμυγα δε θα έχει κανένα νόημα.

Της Σίας Κοσιώνη από την aixmi.gr