Είπε η Βάσω Παπανδρέου, απευθυνόμενη στον υπουργό των Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου στην τελευταία (την Τετάρτη) συνεδρίαση του Κοινοβουλευτικού Τομέα Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, «είναι η πρώτη φορά, ευτυχώς, που σε βλέπω πιο μαζεμένο… Είναι τουλάχιστον θετικό, που αναγνωρίζετε επιτέλους, ότι το Μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος και ότι οι μονόδρομοι, όπως κάποιοι σας λέγαμε εξ’ αρχής, οδηγούν σε αδιέξοδα».
Δεν άκουσα με τ’ αυτιά μου, τα παραπάνω. Ούτε είδα το ύφος της Βάσως και του Παπακωνσταντίνου, όταν αυτά ελέχθησαν. Τα διάβασα στην «Καθημερινή» (Παρασκευή 25/2). Το βράδυ της Πέμπτης, όμως, είχα δει στην τηλεόραση τον υπουργό των Οικονομικών, ο οποίος, σημειωτέον, είχε συνοδεύσει τον πρωθυπουργό, στο ταξίδι του στη Γερμανία. Το πρόσωπο του έδειχνε αμηχανία και κάποιο φόβο. Δεν ήταν ο Παπακωνσταντίνου που είχα συνηθίσει.
Βεβαίως, θα πρέπει να αναφέρω ότι οι συνάδελφοι του στον «Τομέα» τουλάχιστον επί τέσσερις ώρες, τον βασάνιζαν με σκληρές ερωτήσεις, που κατέληγαν πάντοτε στο ρεφρέν, «πείτε, επιτέλους, την αλήθεια στον λαό, για να ξέρει τι τον περιμένει!» Ερωτήσεις και ρεφρέν, που δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν ατάραχο τον υπεύθυνο για τα οικονομικά της χώρας.
Οι υπουργοί των Οικονομικών, ακριβώς επειδή σηκώνουν στις πλάτες τους τα οικονομικά βάρη της χώρας, επειδή αποφασίζουν για το καθετί και στέκονται «πέτρινοι», απέναντι στους διάφορους υπουργούς, που πάντοτε κάτι ζητάνε για την «επικράτεια» των υπουργείων τους, έχουν μεγάλη δύναμη. Που εκπορεύεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Μοιραία, όλη αυτή η ισχύς καθρεφτίζεται και στο πρόσωπο τους. Και στις χειρονομίες τους. Και στον τρόπο με τον οποίο εκφέρουν το λόγο τους.
Έχω μια τραυματική εμπειρία από μια συνάντηση μου με τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο: Είχαμε πάει στο γραφείο του, στο Γενικό Λογιστήριο (ήταν υπουργός Οικονομικών) μαζί με τον Μάνο Λοΐζο για κάποιο συνδικαλιστικό ζήτημα των συνθετών. Αυτός ο κοντούλης, ο μικροκαμωμένος, ο αδύνατος άντρας, μόλις ο Λοΐζος άρχισε να λέει τι θέλουμε, μας αντιμετώπισε σα να του κλέβαμε το πορτοφόλι! Κραυγές, υπαινιγμοί, προσβολές, χωρίς σταματημό! Και μένα, με γνώριζε προσωπικά, γιατί δουλεύαμε στον ΔΟΛ επί δεκαετίες!
Ο Λοΐζος τα ‘χασε. Δεν είπε τίποτα. Λέξη δεν αποπειράθηκα να πω κι εγώ. Φύγαμε σαν κυνηγημένοι! Στο διάδρομο, μου λέει ο συνθέτης: «Μα, τι νομίζει πως είναι αυτός; Τόσο μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του»; Δεν του απάντησα. Γνώριζα. Γνώριζα ότι «έτσι» ή περίπου «έτσι», συμπεριφέρονται οι υπουργοί Οικονομικών, όταν βρίσκονται μπροστά σε «αιτήματα», ιδίως σε περίοδο ισχνών αγελάδων.
Μεγάλη η παρένθεση με τον Κανελλόπουλο. Επιστρέφω, όμως, στην «καρδιά» του σχολίου: Φαίνεται ότι τα πράγματα πηγαίνουν πολύ άσχημα. Πολύ πιο άσχημα απ’ όσο περιμέναμε. Το μαρτυράει, πέραν των αριθμών, και το ψαλιδισμένο ύφος του Παπακωνσταντίνου. Αλλά και οι βολές των συναδέλφων του στο ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, η τελευταία δολοφονική φράση τους, σε κάθε πρόταση. Το ρεφρέν: «Πείτε, επιτέλους, την αλήθεια στον λαό, για να ξέρει τι τον περιμένει!»
Του Λευτέρη Παπαδόπουλου από την aixmi.gr
