Παρακολούθησα άναυδη την αντιπαράθεση κυβέρνησης- ΝΔ με φόντο τις δηλώσεις της τρόικας για τις αποκρατικοποιήσεις 50 δισ. στις οποίες περιλαμβάνεται και πώληση δημόσιας περιουσίας. Και επιβεβαίωσα, για άλλη μια φορά, ότι η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να λάβει αποφάσεις μεταμφιέζεται ανά πάσα στιγμή σε ευθιξία και, ενίοτε, σε ιερά οργή για την προάσπιση της εθνικής αξιοπρέπειας.
Οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των δανειστών δεν ανακοίνωσαν τίποτε περισσότερο από αυτό που συμφώνησαν με την κυβέρνηση, δηλαδή με τον υπουργό Οικονομικών αυτοπροσώπως. Σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ομολογούν ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε την εντύπωση πως εάν τις ανακοινώσεις για τις αποκρατικοποιήσεις τις έκανε η τρόικα τότε το μήνυμα προς τις αγορές θα ήταν ισχυρότερο, αφού θα έδειχνε ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει και δικά της όπλα για τη μείωση του χρέους. Το ερώτημα είναι πώς από το σχέδιο για θετικό μήνυμα προς τις αγορές καταλήξαμε στα ξόρκια του είδους “δεν πουλάμε ρε”!
Η απάντηση είναι πολυπαραμετρική. Κατ’ αρχήν υπάρχουν τα μεταπολιτευτικά ταμπού που συνοψίζονται στην εξής άποψη: Όποιος σχεδιάζει αποκρατικοποιήσεις έχει ήδη συμφωνήσει τη μίζα του και ετοιμάζεται, ως προδότης που είναι, να ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο έναντι πινακίου φακής. Τα συγκεκριμένα ταμπού τέμνουν οριζόντια τα δύο μεγάλα κόμματα.
Πρόσφατο παράδειγμα το γεγονός ότι η αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις εντός ΝΔ, με το Γιάννη Μανώλη να βλέπει σκάνδαλο στην εξαγορά της αλυσίδας «Γερμανός» που δεν διαπίστωσε τελικά η Δικαιοσύνη, όσο και από την πλευρά μέρους της τότε αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ με τη Λούκα Κατσέλη να εξαγγέλλει την επαναγορά του ΟΤΕ που ποτέ δεν έγινε.
Όσα και να έχει να προσάψει κανείς στο Γιώργο Αλογοσκούφη για τους χειρισμούς του στην οικονομία, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αποκρατικοποίησε τον ΟΤΕ σε μια καλή στιγμή, με πολύ καλή τιμή μετοχής και με πρόνοια αυτή η τιμή να διατηρηθεί στο ενδεχόμενο το Δημόσιο να θελήσει να προχωρήσει σε επιπλέον αποκρατικοποίηση 5% ως το τέλος του 2011.
Κανείς, φυσικά, από τους φωνασκούντες –τότε- δεν διανοείται να απαντήσει τώρα ποια θα ήταν η αξία του ΟΤΕ και, το χειρότερο, ποια θα ήταν η τύχη των εργαζομένων του την εποχή του Μνημονίου.
Τα μεταπολιτευτικά ταμπού ζουν και βασιλεύουν, αλλά δεν είναι μόνο αυτά που θολώνουν την κρίση των πολιτικών. Οι κρατικές επιχειρήσεις, τα δημόσια ακίνητα προσφέρονται συχνά για εκμετάλλευση επιτήδειων, συνδικαλιστών και καταπατητών.
Διαλέξτε: Το μονοπώλιο της ΔΕΗ αποτελεί μια ιερή αγελάδα που αρμέγουν επιτήδειοι παραγωγοί ρεύματος με λεόντειες συμβάσεις ως το πρόσφατο παρελθόν. Οι συνδικαλιστές στις κρατικές ΔΕΚΟ που είναι έτοιμοι να θυσιασθούν για το Δημόσιο συμφέρον, φροντίζουν να εξασφαλίζουν πάσης φύσεως προνόμια και επιδόματα συμπεριλαμβανομένων και των συμμετοχών τους στα ΔΣ, επ’ αμοιβή εννοείται. Οι καταπατητές, πάλι, είτε σιωπηρά είτε, ακόμη χειρότερα, νόμιμα νέμονται ακίνητα του Δημοσίου που δεν είναι παραλίες και νησιά αλλά διαμερίσματα, γραφεία, ξενοδοχεία, με μηδενικό ή συμβολικό τίμημα.
Το ερώτημα είναι απλό: Εάν προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, κοινώς αν αρχίσει το κράτος να πουλάει υπό προϋποθέσεις περιουσία που δεν αποδίδει αλλά μπορεί να δώσει ανάσα στο βραχνά του χρέους, ποιος ιδιώτης θα ανεχθεί να χάνει η επιχείρησή του για να κερδίζει ένας τρίτος, να υπάρχουν εργαζόμενοι με σκανδαλώδη προνόμια έναντι άλλων, και να εκμεταλλεύονται κάποιοι την περιουσία του χωρίς το ανάλογο τίμημα;
Γιατί δεν προχωρούν, τότε, οι αποκρατικοποιήσεις; Διότι πολύ απλά λείπει η πολιτική βούληση που μπορεί να στηριχθεί μόνο σε δύο ισχυρούς πυλώνες τη διαφάνεια και την εμπιστοσύνη. Η διαφάνεια είναι στο χέρι των πολιτικών. Εάν αποφασίσουν να αποπληρώσουν μέρος του χρέους ώστε να σταματήσουν να πέφτουν στη μαύρη τρύπα οι θυσίες μισθωτών και συνταξιούχων, θα πρέπει να το κάνουν μέσα σε γυάλινα γραφεία.
Τίποτα ύποπτο, τίποτα μεμπτό. Δημόσιος διεθνής διαγωνισμός, με διεθνείς εκτιμητές και οίκους υπεράνω υποψίας, είναι ο κανόνας. Η εμπιστοσύνη είναι το στοίχημα. Οι πολίτες θα τους εμπιστευθούν όταν καταλάβουν ότι εργάζονται σοβαρά και με σχέδιο για να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Και αυτό σίγουρα δεν συμβαίνει όταν η απόφαση να μην πωληθεί ελληνική γη περνάει στο Σύνταγμα, αλλά η σύνταξη της γιαγιάς στην αρμοδιότητα του Μνημονίου.
Της Μαρίας Σπυράκη από την aixmi.gr
