Τι έχουμε πάθει βρε παιδί μου και μας αρέσει τόσο πολύ η έκθεση; Όχι η έκθεση που γράφαμε στο σχολείο. Η άλλη. Που εκτιθέμεθα. Πώς μας αρέσει να αυτοαποκαλυπτόμαστε. Να δειχνόμαστε.

Να λέμε όλα τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε κάθε φτηνή, καθημερινή, κοινότοπη ή ξεχωριστή στιγμή μας. Όπου και να γυρίσεις όλοι φυλάνε μια αποκάλυψη. Πότε το πάθαμε κι αυτό; Αυτή την απενοχοποίηση. Όλα στο φως. Πώς κατουράμε, πώς ερωτευόμαστε, πως πηδ….στε ή πιο καλά πως δεν πηδ…στε, πώς μαγειρεύουμε, τι δράμα περνάμε, τι ζόρι βαράμε… όλα στη φόρα. Έχεις κι εσύ κατάθλιψη; Κι εγώ ρε συ. Εγώ είμαι κι ομοφυλόφιλος, επίσης, έχω παιδί ναρκομανή, εσύ τι έχεις;

Σαν εμετό να τα ξεράσουμε όλα. Και όλα αυτά, όχι να πάρουμε ένα φίλο στο τηλέφωνο και να τα μοιραστούμε, να πιούμε ένα καφέ… όχι… η κρυφή επιθυμία όλων να βρεθεί μια κάμερα να τα πούμε. Να δειχτούμε καλά καλά, να τα βγάλουμε όλα από μέσα μας, να μας πούνε την άλλη μέρα στο σούπερ μάρκετ, σε είδα χτες… τι ωραία που τα είπες! Ρε συ, τι πάθαμε; Κι όλοι θέλουμε να ψυχαναλυόμαστε όπου βρούμε;

Κι αν δεν βρούμε κάποιο φακό, δε βαριέσαι, θα πάρουμε τηλέφωνο σε κάποιο ραδιόφωνο, θα γράψουμε σε blog, καλή ώρα, θα μπούμε στο φέισμπουκ, θα μπούμε στο τουίτερ, θα δούμε πολυπόθητο add me θα νιώσουμε ανεβασμένοι.

Τι ανάγκη για επιβράβευση που έχουμε όλοι σήμερα. Όχι στη δουλειά μας. Στην καθημερινότητά μας πιο πολύ. Γιατί να βγαίνουν μπροστά μόνο οι διάσημοι; Εγώ ξέρεις τι ενδιαφέρον έχω; Θα δείξω σ’ όλους αυτό το πολύ ξεχωριστό που είμαι, αυτό το πολύ ξεχωριστό που σκέφτομαι, θα ξεθάψω όλα μου τα μυστικά, στην ανάγκη, θα κερδίσω την προσοχή. Να δείξω την εξυπνάδα μου, Την άποψή μου, τα βάσανά μου. Εγώ θα σου πω τι τραβάω. Εγώ να δεις τι πέρασα. Πού είσαι βρε μικρόφωνο; Έλα μπροστά μου να σου πω.

Ρε μπας και γίναμε όλοι επιδειξίες; Ή αυτή είναι η νέα επικοινωνία; Αυτός ο μάγκας ο μικρός που εφηύρε το φέισμπουκ, αυτό ανακάλυψε; Την ανάγκη ν ανοίγουμε το στόμα μας και να ξεστομίζουμε όλες τις κρυφές μας σκέψεις; Κι αν αυτές οι σκέψεις είναι και μαλακίες τι πειράζει; Οι πολιτικοί γιατί το κάνουν; Οι καλλιτέχνες, επίσης, αυτοί γιατί δείχνουν τις φωτογραφίες τους; Γιατί έχουν βήμα; Κι εμείς θα το κάνουμε.

Κι εδώ που τα λέμε πόσοι στ’ αλήθεια σήμερα νοιάζονται αν είσαι καλός στη τέχνη σου; Σημασία έχει να σε παραδεχτώ σαν persona. Αυτό ενδιαφέρει σήμερα. Σαν όλοι τώρα που όλα έχουνε χάσει την αξία τους ν’ αναζητούμε ο ένας στον άλλο -μια σανίδα. Σαν όλοι να βαλθήκαμε να γίνουμε ήρωες της διπλανής μας πόρτας.

Της Ελένης Ράντου από την aixmi.gr