Κόλλησε τον ιό του AIDS από τον πρώην σύζυγό της και το έμαθε τυχαία. Όταν δηλαδή πήγε στο νοσοκομείο μαζί του για να εξετάσουν εκείνον οι γιατροί.
Ο Γολγοθάς για τη 47χρονη σήμερα Δέσποινα, που είναι οροθετική, είχε αρχίσει το 2002, όπως λέει σε συνέντευξή της στο newsbeast.gr, όμως, η επίσημη διάγνωση ήρθε ένα χρόνο αργότερα.
«Στην αρχή τρομοκρατήθηκα. Δεν ήξερα πόσο χρόνο ζωής έχω ακόμη», αναφέρει αλλά τα τελευταία χρόνια, μετά και την κατάθλιψη που πέρασε, ξέρει ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. «Δεν είμαι περήφανη που είμαι οροθετική αλλά ούτε ντρέπομαι», τονίζει. Και περιγράφει το πώς έγινε οροθετική.
-Πώς κολλήσατε AIDS;
«Κόλλησα από τον πρώην σύζυγό μου, ο οποίος ήταν πάρα πολλά χρόνια οροθετικός και δεν το γνώριζε. Έτυχε και αρρώστησε και έτσι κάναμε εξετάσεις. Ήταν πολύ σοβαρά εκείνη την περίοδο κι εγώ ήμουν σε αρχικό στάδιο.
Ήμασταν παντρεμένοι έξι μήνες και προτού παντρευτούμε, διατηρούσαμε δεσμό περίπου ενάμιση χρόνο. Κατά τη διάρκεια της σχέσης μας, παίρναμε προφυλάξεις, όμως, όταν παντρευτήκαμε, τις σταματήσαμε. Ξέρετε, ο ιός κολλάει πολύ πιο εύκολα».
-Πότε έγινε η διάγνωση ότι είστε οροθετική;
«Το 2003 έγινε η διάγνωση του συζύγου μου. Τότε, εξετάστηκα κι εγώ και διαπιστώθηκε ότι είμαι οροθετική. Ένα χρόνο πριν όμως, είχα νοσηλευτεί στο Τζάνειο. Είχα πάθει μία ίωση και είχα ανεβάσει πυρετό, ο οποίος δεν έπεφτε για κανένα λόγο. Μου έκαναν όλες τις εξετάσεις εκτός από αυτήν για το AIDS. Ουσιαστικά δηλαδή, είχα νοσήσει από το 2002 χωρίς να το γνωρίζω».
-Πώς αντιδράσατε στο άκουσμα ότι είστε οροθετική;
«Αρχικά, τρομοκρατήθηκα. Ήξερα για την αρρώστια αλλά δεν πίστευα ότι θα νοσούσα ποτέ. Κι εγώ και ο πρώην συζυγός μου σκεφτήκαμε πόσο χρόνο ζωής έχουμε. Μας είπαν ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά από αυτό που σκεφτόμασταν. Εγώ έλεγα κάθε μέρα “Ζούμε και σήμερα” αλλά είχα πανικοβληθεί πάρα πολύ μόλις το έμαθα».
-Υπήρξαν άνθρωποι που σας στήριξαν;
«Με βοήθησε πάρα πολύ η μητέρα μου. Με στήριξε και μου συμπαραστεκόταν σε όλα. Μου έδινε κουράγιο και έκανε τα πάντα για να ξεχνάω. Είχα χωρίσει με τον πρώην σύζυγό μου στα τέλη του 2004. Δεν πήρα διαζύγιο λόγω του ιού αλλά επειδή οι σχέσεις μας δεν ήταν και οι καλύτερες. Έτσι, με στήριξε σε όλα η μητέρα μου μέχρι που το 2008 την έχασα. Τότε, έπεσα σε κατάθλιψη».
-Πώς βρήκατε κουράγιο πλέον και μιλάτε για τον ιό;
«Ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας μου πήγα στο Κέντρο Ζωής. Με βοήθησαν οι ψυχολόγοι και έτσι είδα τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Έγινα μέχρι και εθελόντρια και πλέον προσφέρω και βοηθάω ακόμη και τους ανθρώπους που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι νόσησαν. Δεν είμαι περήφανη που είμαι οροθετική, αλλά, δεν ντρέπομαι, σε καμία περίπτωση. Και γι’ αυτό για μένα το Κέντρο Ζωής είναι το δεύτερο σπίτι μου».
-Μετά το άκουσμα ότι είστε οροθετική και το διαζύγιό σας, έχετε φτιάξει τη ζωή σας ξανά; Σκεφτήκατε να το κάνετε;
«Όχι, δεν έχω φτιάξει τη ζωή μου. Φοβάμαι την απόρριψή μου. Μπορεί να μην υπάρξει απόρριψη, αλλά φοβάμαι. Ο ερωτικός τομέας είναι κάτι που φοβάμαι. Ξέρετε, όλοι ξέρουν ότι είμαι οροθετική. Όποιος μπαίνει στη ζωή μου, γνωρίζει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει απομακρυνθεί από κοντά, ούτε φίλος μου ούτε γνωστός, αλλά ο ερωτικός τομέας με φοβίζει».
-Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στους υπόλοιπους οροθετικούς;
«Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Θα μπορούσαμε να έχουμε μια άλλη ασθένεια και να υποφέρουμε περισσότερο. Ζούμε σχεδόν φυσιολογικά. Ξέρετε, δεν κινδυνεύουν οι υγιείς από εμάς. Εμείς κινδυνεύουμε από τους υγιείς. Και το λέω αυτό γιατί στην περίπτωση που κολλήσουμε μια ίωση, αργούμε πάρα πολύ να αναρρώσουμε. Πρέπει να παίρνουμε διαρκώς τα φάρμακά μας και ξέρετε το κράτος μας τιμωρεί μέχρι και με τις μειώσεις στις συντάξεις και στο επίδομά μας. Κινδυνεύουμε πολλές φορές να πεθάνουμε πρόωρα λόγω της τιμωρίας τους. Δεν ήταν επιλογή μας να γίνουμε οροθετικοί. Οι περισσότεροι παίρνουμε συντάξεις, οι οποίες κινδυνεύουν να κοπούν. Έτσι, ζούμε με το επίδομα».
-Φαίνεται ότι αντιμετωπίζετε τη ζωή με αισιοδοξία…
«Αυτή τη στιγμή είμαι στο στάδιο που έχει κοπεί η σύνταξή μου. Τα τελευταία χρόνια περνούσα από μια επιτροπή και έβγαινε το πόρισμα. Αυτή τη στιγμή αναμένω. Η αλήθεια είναι ότι εργαζόμουν αλλά επειδή χρειαζόταν να παίρνω πάρα πολλές αναρρωτικές, δεν με κράτησαν στη δουλειά. Δε σε κρατάνε στη δουλειά, όταν αρρωσταίνεις συχνά. Και φυσικά αν τους ανακοινώσεις από πριν ότι είσαι οροθετικός, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σε προσλάβουν.
Όλοι εμείς πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Περνάμε στιγμές άσχημες και πολλές φορές έχουμε τάσεις αυτοκτονίας αλλά και πάλι σηκωνόμαστε όρθιοι. Και το παλεύουμε».
-Τα φάρμακα που παίρνετε είναι γνωστό ότι έχουν παρενέργειες;
«Η αγωγή που μας δίνεται με τα χρόνια δημιουργεί προβλήματα στα οστά. Πέρυσι, λόγω της αγωγής που έπαιρνα, δε μπορούσα να περπατήσω. Γι’ αυτό ζήτησα να μου την αλλάξουν. Πλέον, τώρα περπατάω και μάλιστα διανύω πολλά χιλιόμετρα το βράδυ για να νιώσω ότι τα καταφέρνω και δεν είμαι καθηλωμένη. Πολλοί ακόμη αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα οστά και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μετά από χρόνια φαρμακευτική αγωγή, θα καταστρέψουμε τα νεφρά μας. Τουλάχιστον όμως ζούμε».
