Πρώτη Οκτωβρίου 2014, καταυλισμός των Ρομά στο Νομισματοκοπείο. Η ώρα είναι 8 το πρωί και παρά το γεγονός ότι σε λίγες ώρες οι μπουλντόζες θα έρθουν να γκρεμίσουν 12 κατοικίες, οι ρυθμοί της ζωής σε αυτό το κομμάτι της Αθήνας είναι κάθε άλλο παρά γρήγοροι.
Φωτογραφίες / Ρεπορτάζ: Γιάνης Κέμμος
Οι περισσότεροι κάτοικοι του καταυλισμού μόλις έχουν αρχίσει να ξυπνούν. Σε ένα μέρος που αν δεν δεις τα αυτοκίνητα πιστεύεις ότι ο χρόνος σταμάτησε κάπου στο 1950.
Πλινθόκτιστα σπίτια, παραπήγματα και αυλές με λίγες καρέκλες και τραπέζια, ανάμεσα σε δρόμους με χώμα και λακκούβες συνθέτουν το σκηνικό. Το νερό βρίσκεται σε λίγες κεντρικές βρύσες, ενώ το ελάχιστο ρεύμα μοιράζεται από σπίτι σε σπίτι με καλώδια και μπαλαντέζες.
Στο δρόμο χαμογελαστά παιδιά τρέχουν με ποδήλατα, παίζουν με κούκλες αλλά και με τα σκυλιά του καταυλισμού. Πάντα με το χαμόγελο.
Για αυτά τα παιδιά το παιχνίδι είναι έξω, στο δρόμο, ανάμεσα στα σπίτια τους, χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς τάμπλετ, χωρίς υπολογιστές και ηλεκτρονικές παιχνιδομηχανές.
Μία ζωή με τις δικές της δυσκολίες, αλλά χωρίς το άγχος της καθημερινότητας της υπόλοιπης Αθήνας.
Είναι λες και περνάς μία πόρτα προς ένα διαφορετικό κόσμο. Όπου ένα μικρό κάθετο στενό ενώνει την πολύβουη Μεσογείων με ένα κόσμο τόσο κοντινό αλλά και τόσο διαφορετικό.
Λίγες ώρες αργότερα οι μπουλντόζες καταφτάνουν. Τα παραπήγματα γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο. Η πολυπόθητη αναστολή για την μετακίνηση τους σε άλλη περιοχή, έχει δοθεί.
Και μπορεί η ο μικρόκοσμος τους να δέχτηκε σήμερα εισβολή, αλλά σε λίγες μέρες όλα θα έχουν ξεχαστεί.
