Ο ορειβάτης Αντώνης Συκάρης σώθηκε από «θαύμα» μετά την περιπέτεια- «θρίλερ» που έζησε κατά την επιχείρηση ανάβασης στην κορυφή Κ2 των Ιμαλαΐων. Από το Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν όπου βρίσκεται, έχοντας φτάσει εκεί από την πόλη Σκαρντού όπου και νοσηλευόταν, ο ίδιος μίλησε στην ΕΡΤ για την εμπειρία του, αλλά και για τους τρεις συντρόφους του στην αποστολή, οι οποίοι αγνοούνται.

«Στη διεθνή αποστολή μας, με 19 μέλη από όλον τον κόσμο, προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή της Κ2, στα 8.611 μέτρα. Σταματήσαμε στα 7.550 μέτρα. Εκεί υπήρξε μεγάλη δυσκολία λόγω του καιρού και της πολύ χαμηλής θερμοκρασίας. Έγιναν κάποιες διαβουλεύσεις, για το αν θα προχωρήσουμε ή όχι. Εγώ είχα πάθει κρυοπαγήματα στα πόδια μου και αυτό με εμπόδισε να συνεχίσω. Οι άλλοι τρεις φίλοι από την αποστολή (ο Μοχάμεντ Αλί Σαντπάρα από το Πακιστάν, ο Χουάν Πάμπλο Μοχρ από τη Χιλή και ο Τζον Σνόρι από την Ισλανδία) συνέχισαν και δυστυχώς δεν έχουν επιστρέψει ακόμα, εδώ και πέντε ημέρες. Πιθανότατα έχουν χάσει τη ζωή τους», ανέφερε ο κύριος Συκάρης στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή της ΕΡΤ1 «Από τις Έξι», με τους Δημήτρη Κοτταρίδη και Γιάννη Πιτταρά.

«Ενώ ήθελα τόσο πολύ να πάω και έκανα τα πάντα για να ξεπεράσω τις δυσκολίες από τα κρυοπαγήματά μου, να συνεχίσω μαζί τους από τα 7.550 μέτρα (εκεί όπου η θερμοκρασία ήταν στους 40-41 βαθμούς υπό το μηδέν) προς την κορφή -και να γραφτεί η πρώτη δυτική ανάβαση, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει (στις 16 Ιανουαρίου ανέβηκαν οι Νεπαλέζοι)- δεν ευοδώθηκε αυτή η προσπάθεια, λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπισα με τα πόδια μου. Αυτό ήταν σωτήριο για τη δική μου ζωή. Γιατί διαφορετικά θα είχα παγώσει και εγώ όπως οι σύντροφοί μου», εξήγησε ο έμπειρος ορειβάτης.

«Συνέχεια μου παρουσιάζονταν εμπόδια, ώστε να μην πάω με τους άλλους ορειβάτες. Και ήμουν τόσο στεναχωρημένος για αυτό». «Οι άλλοι συνέχισαν γιατί ήταν σε θέση να το κάνουν, όμως δεν γύρισαν ποτέ. Αυτό μας έχει στεναχωρήσει πάρα πολύ. Ήταν εξαιρετικά παιδιά και πολύ καλοί ορειβάτες. Ειδικά ο Αλί ήταν ο “θρύλος” του Πακιστάν. Διακόσια εκατομμύρια άνθρωποι συζητούν για αυτόν. Έρχονται εδώ οι άνθρωποι και μου ζητούν να τους μιλήσω για αυτόν, για τις τελευταίες στιγμές που ήμουν μαζί του. Πραγματικά είναι μια συγκλονιστική ιστορία. Ήμασταν 19 άτομα και πέντε (συνολικά) έχασαν τη ζωή τους», είπε ο κύριος Συκάρης.

Μιλώντας για τις έρευνες στην περιοχή, με σκοπό τον εντοπισμό των αγνοούμενων, ο Έλληνας ορειβάτης ανέφερε: «Είχα συμμετάσχει και εγώ σε μια από τις πτήσεις που έγινε προκειμένου να βρεθούν. Υπάρχουν τα εξής προβλήματα: ο καιρός είναι πάντα “κλειστός” και δεν μπορεί να πετάξει το ελικόπτερο. Επίσης, το ελικόπτερο δεν μπορεί να πετάξει πάνω από τα 7000 μέτρα με ασφάλεια. Οπότε, οι έρευνες έχουν σταματήσει και περιμένουμε την καλυτέρευση του καιρού ώστε να ξαναγίνουν πτήσεις, προκειμένου να εντοπιστούν ίχνη από τα τρία παιδιά».

Όπως δήλωσε ο κύριος Συκάρης, «ένας 4ος ορειβάτης, ο γιος του Αλί, αντιμετώπισε πρόβλημα με τη συσκευή του οξυγόνου στα 8.100 μέτρα και ο πατέρας του, του είπε “γύρνα πίσω”. Έτσι, γύρισε και αυτό το παιδί και γλύτωσε τη ζωή του».

Ο Έλληνας ορειβάτης, που επιβίωσε από την σκληρή περιπέτειά του, θα βρίσκεται στην Ελλάδα την Παρασκευή. Σε ερώτηση αν θα επιχειρούσε ξανά μια τέτοια προσπάθεια, απάντησε: «Ήθελα πάρα πολύ να ανέβω σε αυτήν την κορφή. Η ορειβασία είναι κάτι που κάνω εδώ και 31 χρόνια. Έχω πραγματοποιήσει 61 ορειβατικές αποστολές. Βέβαια, σε χειμερινή περίοδο και στο δυσκολότερο βουνό του κόσμου δεν το είχα προσπαθήσει ποτέ. Οπωσδήποτε, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν προσπαθήσει χειμώνα το Κ2. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και δύσκολο, ακόμα και το καλοκαίρι. Ναι, το πρόγραμμά μου είναι να ολοκληρώσω τις κορφές πάνω από τα 8.000 μέτρα. Η ορειβασία για εμένα είναι τρόπος ζωής και θα συνεχιστεί. Αυτό είναι που μου δίνει χαρά και ευτυχία στη ζωή μου. Να προσπαθώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου και να σκαρφαλώνω στις κορφές του κόσμου».

Αναφερόμενος στα τραγικά, πολλές φορές, περιστατικά των αποστολών –εκφράζοντας την ελπίδα να βρεθούν οι αγνοούμενοι ορειβάτες- ο κύριος Συκάρης διευκρίνισε: «Μη νομίζετε ότι όλα αυτά δεν μας στεναχωρούν και δεν μας πτοούν. Μιλάμε για ανθρώπινες απώλειες, για ανθρώπους που τους ξέρεις, που τους αγαπάς, που μοιράζεσαι μαζί τους τα ίδια όνειρα. Και όλο αυτό μου είναι πάρα πολύ στενάχωρο».