Το «αδερφάκι» του Ελ. Βενιζέλος, η αγορά από Κρητικό και το «άδοξο» τέλος

Ήταν 1979 όταν η Σουηδική εταιρεία Ferry, Stenaline, παρήγγειλε τέσσερα πλοία «αδερφάκια» που θα κατασκευάζονταν στο ναυπηγείο Gdynia της Πολωνίας. Του ανταποκριτή μας από το flashnews.gr στην Κρήτη Τα δύο από τα τέσσερα, StenaGermanica & StenaScandinavica  παραδόθηκαν, ωστόσο η κατασκευή των άλλων δυο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, καθώς η Stena Line το 1986, ακύρωσε την παραγγελία λόγω μη τήρησης του χρονοδιαγράμματος. Έτσι, η «μοίρα» και των δυο, έμελλε να είναι η Ελλάδα. Συνοπτικά, το σημερινό «Ελευθέριος Βενιζέλος» που προοριζόταν και αυτό για την STENA LINE, μετά την ακύρωση της κατασκευής πωλήθηκε στην «Fred Olsen» η οποία το ονόμασε «Bonanza». Σύντομα όμως, μεταπωλήθηκε στην «ΑΝΕΚ», το οποίο ολοκλήρωσε σαν κατασκευή αφού ήταν ημιτελής, και είναι το σημερινό πλοίο που ξέρουμε. Το «Regent Sky» ή το «Κήτος» όπως χαρακτηριζόταν, έμελλε να έχει διαφορετική μοίρα από το αδελφάκι του. Το «Regent Sky» λοιπόν, το αγόρασε το 1989 ο Κρητικός επιχειρηματίας Λελάκης, ιδιοκτήτης της ναυτιλιακής εταιρείας Regent Cruises από το 1986, εξού και το όνομα του πλοίου. Φυσικά, δεν ήταν ολοκληρωμένο πλοίο καθώς οι εργασίες είχαν μείνει πολύ πίσω όταν η Stenaline ακύρωσε την παραγγελία, ακόμα και σε σχέση με το «Ελ. Βενιζέλος» , και έτσι ο Λελάκης αγόρασε στην ουσία μόνο την «γάστρα» του πλοίου.

Με την αγορά του Κρητικού εφοπλιστή, η «γάστρα» μεταφέρθηκε το 1990 στα ναυπηγεία της «Αυλίδος» ιδιοκτησίας του ίδιου του Λελάκη, ο οποίος το προόριζε για κρουαζιερόπλοιο – πλωτό καζίνο. Δέκα ημέρες μετά την μεταφορά του στα ναυπηγεία του Κρητικού εφοπλιστή, ρυμουλκήθηκε στα ναυπηγεία του «Σκαραμαγκά» προκειμένου να ξεκινήσουν οι απαραίτητες εργασίες, όπως είπε ένας από τους μηχανικούς που δούλεψαν πάνω στο πλοίο, στο Flashnews.gr.

Όπως είπε ο Αναστάσιος Κ., στο Σκαραμαγκά πραγματοποιήθηκε η επιμήκυνση του, η οποία έγινε στο κέντρο του  πλοίου κατά περίπου 30 μέτρα με αποτέλεσμα να φτάσει τα περίπου 225 μέτρα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες επιμήκυνσης μεταφέρθηκε στην Χαλκίδα, στα ναυπηγεία του Λελάκη. Εκεί τοποθετήθηκαν 7 ή 8 πατώματα, η γέφυρα, τα διαζώματα, όπως και τα κλιματιστικά, οι ευθυγραμμίσεις για τις ηλεκτρομηχανές και η τοποθέτηση τους, καθώς και το βάψιμο του πλοίου. Όπως πάντως αναφέρει ο Α.Κ, εσωτερικά δεν είχε τοποθετηθεί τίποτα πέρα από τις λαμαρίνες. Στις «κλίκες» στα ναυπηγεία της «Αυλίδος» ακούγονταν ότι «θα γινόταν ένα από τα μεγαλύτερα πλωτά καζίνο για την Αμερική».

Η οικονομική παρακμή

Η αγορά του πλοίου με το περιβόητο δάνειο των 110 εκατομμυρίων ευρώ έμελλε να είναι η αρχή του τέλους, για τα σχέδια του εφοπλιστή όσον αφορά την δημιουργία ενός πλωτού καζίνου, ενώ πολλοί κάνουν λόγο ότι αποτέλεσε και την οικονομική καταστροφή του. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως, αν δηλαδή το δάνειο αυτό ήταν καταστροφικό για τον επιχειρηματία Λελάκη ή αν υπήρχαν και άλλα πράγματα που συνετέλεσαν στην οικονομική παρακμή και απλώς αυτό το δάνειο ήταν το «αποτελειωτικό χτύπημα». Χαρακτηριστικά, όπως αναφέρεται στα πρακτικά Βουλής του 1996 σε ομιλία του κ.Παπαδήμα: «(…) οι δύο Τράπεζες ΕΤΕ και ΕΤΒΑ, κατά την περίοδο 1990-1993 χορήγησαν στην εταιρεία SEA NOMAD MARITIME (του ομίλου Λελάκη) κοινοπρακτικό δάνειο ποσού ΗΠΑ 110 εκατ. δολαρίων με σκοπό την αποπεράτωση των εργασιών μετασκευής σε ΚΖ του πλοίου REGENT SKY το οποίο μέχρι σήμερα (σ.σ 1996) δεν έχει αποπερατωθεί. Επειδή η εταιρεία δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της κηρύχθηκε το δάνειο ληξιπρόθεσμο και απαιτητό, κινήθηκε η αστική διαδικασία για την είσπραξη των απαιτήσεων των δύο Τραπεζών, παράλληλα δε με μηνυτήρια αναφορά ζητήθηκε από την Εισαγγελική αρχή η ποινική διερεύνηση του θέματος». Έτσι λοιπόν, στα τέλη του 1996 και όταν το πλοίο ήταν κατά 60% ολοκληρωμένο, το Regent Sky πέρασε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, που το έθεσε προς πώληση. Από εκεί και έπειτα, το πλοίο ρυμουλκόταν από λιμάνι, σε λιμάνι… Από το 1996 μέχρι το 2004 όλες οι προσπάθειες πώλησής του έπεφταν στο κενό από την τράπεζα , με το ποσό της δημοπρασίας ολοένα και να πέφτει, έως ότου έφτασε τα μόλις 3 (!) εκατ. δολάρια. Το 2004 αγοράστηκε από κάποιον «ανώνυμο» και το πλοίο μεταφέρθηκε  από την Χαλκίδα στην Σαλαμίνα αλλά και πάλι η μετασκευή του δεν προχώρησε. (σ.σ ενδέχεται το 2004 να είχε αγοραστεί από την Jay Management).

Η ελπίδα της μετασκευής από Ελληνοαμερικάνο επιχειρηματία και η καταστροφή του στην Τουρκία

Τρία χρόνια αργότερα, το 2007 επιχειρηματίας Πάρης Κατσούφης, έγινε ο νέος ιδιοκτήτης του πλοίου, με σκοπό να το μετατρέψει σε ένα τετράστερο κρουαζιερόπλοιο, με περίπου 800 καμπίνες με μπαλκόνια.

Να σημειωθεί ότι, ο Πάρης Κατσούφης, ιδιοκτήτης της ναυτιλιακής εταιρείας “Kyma Ship” με έδρα το Μαιάμι, είχε εκείνη την εποχή  δυο κρουαζιερόπλοια την Μόνα Λίζα και το Τοπάζ, και τα δύο ανακατασκευασμένα. Ούτε όμως με τον Κατσούφη το κρουαζιερόπλοιο κατάφερε να δει «άσπρη μέρα» καθώς τα σημάδια της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους το 2008, με τον επιχειρηματία να κάνει πίσω τελικά το 2011. Έτσι φιλοδοξούσε να το μετατρέψει ο Πάρης Κατσούφης:

Να σημειωθεί ότι την περίοδο που άνηκε στην ιδιοκτησία του, το πλοίο μετονομάστηκε σε «Ζoe» ολίγον… αντιφατικό αν αναλογιστεί κανείς την πορεία και την κατάληξή του.

Τελικά, το «κήτος» στις 16 Ιουλίου του 2011ρυμουλκήθηκε στην Τουρκία, στα ναυπηγεία της Αλιάγκα, εκεί όπου έγινε «κομμάτια» και έτσι τελείωσε μια περιπέτεια στον τομέα της ναυτιλίας στην Ελλάδα που κράτησε σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια. Ένα πλοίο που στιγμάτισε την καθημερινότητα πολλών που το έβλεπαν κάθε μέρα να μαραζώνει από λιμάνι σε λιμάνι. Δείτε το βίντεο από την καταστροφή του πλοίου:

Περισσότερα νέα για την Κρήτη στο flashnews.gr