Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας, τον Άγιο Παύλο, κοντά στην πλατεία Βάθη. Τα παιδικά του χρόνια, όπως έχει πει ο ίδιος, δεν ήταν και τα καλύτερα. Εκείνος όμως ακολουθούσε, όποτε μπορούσε, τη μητέρα του και τον πατέρα του, σπουδαίους καλλιτέχνες της οπερέτας προπολεμικά, στις τουρνέ τους στην επαρχία. Έτσι, καθώς μεγάλωνε, τυχαία τον ρώτησε η μητέρα του: «θες να γίνεις ηθοποιός;». Κι εκείνος της απάντησε «ναι», χωρίς, όπως έχει πει, να έχει συνείδηση των λεγομένων του παρότι είχε παίξει σε ερασιτεχνικούς θιάσους. Έτσι, ξεκίνησε. Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο αλλά δεν πέρασε. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης. Μετά από αυτό, άρχισε να ακολουθεί όλες τις κατευθύνσεις του θεάτρου: είτε επρόκειτο για επιθεώρηση, είτε για αρχαίους συγγραφείς. Και φυσικά δεν έκανε μόνο συγκεκριμένου τύπου έργα. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ήταν πάντα ένας άνθρωπος που δεν άφηνε την προσωπική του ζωή να διαρρεύσει εύκολα στον τύπο. Ήθελε μόνο να μαθαίνουν για τις ταινίες του κι όχι για πράγματα που αφορούσαν μόνο εκείνον. Και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Σήμερα, ο ηθοποιός δουλεύει πυρετωδώς για την αναβίωση της ταινίας «Πολίτης γάμα κατηγορίας» που θα αρχίσει να παίζεται στο θέατρο «Ζήνα» από τις 26 Οκτωβρίου. Ως σκηνοθέτης αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Στάθη Ψάλτη, όπως λέει ο κ. Κωνσταντίνου στο newsbeast.gr, ετοιμάζουν κάτι μοναδικό. «Έτυχε αυτό το έργο να καταλήξει να είναι διαχρονικό. Όταν έγραψα και έπαιξα το 1985 τον «Πολίτη γάμα κατηγορίας», μιλούσε ακριβώς για τις σημερινές καταστάσεις. Υπήρχε η αντιμαχία των δύο κομμάτων και οι καταστάσεις (περικοπές, μειώσεις μισθών κλπ) υπήρχαν, όπως υπάρχουν σήμερα, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Φυσικό ήταν λοιπόν να αναβιώσει ο «Πολίτης γάμα κατηγορίας» σε μια περίοδο που αυτοί οι πολίτες ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια στη χώρα μας», λέει χαρακτηριστικά. Για να τονίσει ότι «Σήμερα πρέπει να λέμε τα πράγματα έξω από τα δόντια, προσπαθώντας να τα καταγγείλουμε και το πιο βασικό να διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτά. Προσπαθούμε λοιπόν μέσα από το έργο να δώσουμε στους πολίτες λύσεις αλλά και το να τους κάνουμε – για λίγο – να γελάσουν. Γιατί ξέρετε, καμιά φορά το τραγικό για να ξεπεραστεί – προσωρινά πάντα- χρειάζεται γέλιο». Πιστεύει μάλιστα ότι το να τρέξει κάποιος στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθεί, χωρίς να έχει αποτέλεσμα, δεν είναι ωφέλιμο. «Αυτή τη στιγμή αντί να τρέξουμε στο Σύνταγμα και να φωνάξουμε, κάνουμε αυτό το έργο. Αυτή είναι η δική μας αντίσταση. Κάποια στιγμή που νιώθεις πνιγμένος, κατεβαίνεις στους δρόμους για να διαδηλώσεις. Το θέμα όμως είναι ποιο είναι το αποτέλεσμα της πράξης σου. Χρειαζόμαστε ριζική μετατροπή σαν λαός. Αυτή η μετριοπάθεια δεν φέρνει αποτέλεσμα». Στον ελεύθερό του χρόνο, εξακολουθεί να γράφει έργα τα οποία σκέφτεται να τα δώσει το επόμενο διάστημα για να παιχτούν στο θέατρο. Και επειδή είναι πάντα δίπλα στους νέους, τους συμβουλεύει να σπουδάσουν εκτός από την υποκριτική και ένα άλλο επάγγελμα για να μην μείνουν άνεργοι. «Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι όπως αυτό του ψαρά. Πάντοτε δεν ξέραμε εάν θα λαμβάναμε μέρος στα έργα το επόμενο έτος. Σκεφτείτε τι ανεργία υπάρχει όμως αυτή τη στιγμή στο επάγγελμά μας όταν η επιθεώρηση υπολειτουργεί και δεν υπάρχουν σίριαλ. Εγώ, δεν μπορώ να πω στους νέους να μην ασχοληθούν με την υποκριτική. Άλλωστε, ξέρω ότι το θέατρο είναι μεράκι. Πρέπει όμως να μάθουν και κάποια άλλη τέχνη και να έχουν την υποκριτική ως δεύτερο επάγγελμα. Εκεί μας έχουν φτάσει». Δείτε όλα τα πρόσωπα της στήλης «Πού βρίσκεται σήμερα;».