Εμβληματική μορφή χαρακτηρίζει ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς την ποιήτρια, πεζογράφο και μεταφράστρια Βούλα Δαμιανάκου, η οποία έφυγε τη νύχτα από τη ζωή.
«Η Βούλα Δαμιανάκου υπήρξε μια εμβληματική μορφή. Όχι μόνο γιατί αγάπησε τόσο βαθιά την ελληνική γραμματεία, ούτε γιατί με την πένα της “δάμασε” τις λέξεις. Αλλά και γιατί η ίδια δεν “δαμάστηκε” ποτέ. Ακατάβλητη και ανυποχώρητη στις αρχές της, δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι παρούσα από την Εθνική Αντίσταση μέχρι τους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες», αναφέρει ο υπουργός Πολιτισμού, εκφράζοντας στους οικείους της τα ειλικρινή του συλλυπητήρια.
Τα συλλυπητήριά του, για την απώλεια «μια θαραλλέας γυναίκας με ανυπότακτη συνείδηση», εξέφρασε και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης. «Η αγωνίστρια Βούλα Δαμιανάκου, ένας σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος, μια θαρραλέα γυναίκα με ανυπότακτη συνείδηση, έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας όμως πλούσια πνευματική και αγωνιστική παρακαταθήκη. Στην κόρη της, ζωγράφο Ελένη Βασιλοπούλου, και στους οικείους της θερμά συλλυπητήρια», σημειώνει ο κ. Βούτσης.
Γέννημα της Μάνης, όπου θα κηδευτεί αύριο, αγωνίστρια στην Εθνική Αντίσταση, η Βούλα Δαμιανάκου, σύντροφος και συνεργάτις του Βασίλη Ρώτα, είναι εκείνη που φιλοξένησε τον διωκόμενο ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Προτίμησε, όπως ανέφερε η ίδια, «για να μην προδώσει το ιδανικό της ελευθερίας», να παραιτηθεί από τη σύνταξή της ως συγγραφέα, «παρά να δεχτεί σύνταξη με νόμο που τον είχαν γράψει οι ερπύστριες των τανκς της τυραννικής χούντας». Επίσης, παραιτήθηκε από μέλος της ΑΕΠΙ, ως κληρονόμος και συνδημιουργός του έργου του Ρώτα (μεταξύ άλλων το «Ενας όμηρος» και οι «Ορνιθες»), επειδή όπως ανέφερε στη σχετική επιστολή της, στις 22.9.2011, «το θεωρώ έσχατο κατάντημα για μια που αγωνίστηκε όλη της τη ζωή για την ελευθερία να πεθαίνει σκλάβα της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ (η ενέργεια της ΑΕΠΙ να δώσει στον εαυτό της το δικαίωμα να με γράψει _ στα ενενήντα ένα χρόνια μου _ στο ΙΚΑ, παρά τη θέλησή μου, εν αγνοία μου και γνωρίζοντας τι έχει προηγηθεί, θα ταίριαζε σε κάποιον που ανήκε πάππου προς πάππου σε γενιά σκλάβων κι ερωτευμένων με τη σκλαβιά τους, κι όχι σε αγωνιστή της ελευθερίας)».
Η Βούλα Δαμιανάκου συνεργάστηκε με το περιοδικό Λαϊκός Λόγος (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου, ενώ έχει μεταφράσει το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, κατά το μεγαλύτερο μέρος με τον Βασίλη Ρώτα, καθώς και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Ανάμεσα στα έργα της: «Γράμμα σε νεκρό», «Στην ανεμοζάλη», «Γέφυρες φιλίας», «Πολυμπούρικο», «Υπεύθυνση δήλωση», «Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου. Επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία», «Σαν σε πηδήσει ο Κατής σε ποιον να παραπονεθείς», «Μοιρολόγια», «Μοιρολόγια μιας Μανιάτισσας», «Ανθολόγιο του «Ελεύθερου Κόσμου Αφιέρωμα αγάπης στη μνήμη του Βασίλη Ρώτα», «Βασίλης Ρώτας», «Τιμιότατο να ‘σαι Έλληνας, να ‘σαι ο Γιάννης Ρίτσος», «Από την Ελλάδα του Αριστοτέλη στην Ευρώπη του Μάαστριχτ», «Παροιμίες και ρήτρες από το έργο του Σαίξπηρ»«Όταν ο ήλιος της τραγωδίας ανάτειλε». «Μνημόσυνο» (ποιητική συλλογή που έγραψε με τον Βασίλη Ρώτα), «Οδοιπορώ στην πατρίδα», «Το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι και έχει πολύ συγγενολόι», «…στη χάρη της την αεπι ανάβουμε ένα κερί».
