Είκοσι τέσσερις ημέρες χρειάστηκε ένας 36χρονος φυσικός από την Κοζάνη για να φτάσει από τη βρετανική πρωτεύουσα, το Λονδίνο, ως την Μπολόνια της Ιταλίας, όχι με κάποιο από τα συμβατικά μέσα μετακίνησης για τέτοιου είδους αποστάσεις, αλλά με …ποδήλατο.

Ο Στάθης Ελευθεριάδης -περί ου ο λόγος- αναμετρήθηκε με τον εαυτό του και τις δυσκολίες που του επιφύλαξε το μεγάλο ταξίδι και τελικά τα κατάφερε να διασχίσει την «καρδιά» της Ευρώπης, σ’ ένα συναρπαστικό ταξίδι που ξεκίνησε στις 5 Ιουλίου και ολοκληρώθηκε στις 24 του ίδιου μήνα.

Ήταν πριν από χρόνια, σ’ ένα ταξίδι του στο Βελιγράδι, όταν τον παρακίνησε ένας Σέρβος ποδηλάτης ξεναγός να «εξερευνήσει» όχι μόνο τη σερβική πρωτεύουσα αλλά και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ευρώπης με το ποδήλατο. «Από εκείνη τη στιγμή και μετά, άρχισα να συλλέγω πληροφορίες από το διαδίκτυο για τις μετακινήσεις με ποδήλατο από χώρες της Ευρώπης, πληροφορίες για τις πιθανές διαδρομές που θα μπορούσα να ακολουθήσω, τα μέρη όπου θα μπορούσα να μείνω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ελευθεριάδης.

Δεν ξεκίνησε, ωστόσο, από την Ελλάδα για να φτάσει σε κάποιον προορισμό, αλλά αποφάσισε να έχει ως αφετηρία το Λονδίνο, αρκετά χιλιόμετρα μακριά, και τερματισμό μία πόλη της γειτονικής Ιταλίας. «Εάν δεν βρισκόταν ο αδελφός μου στο Λονδίνο, ο οποίος με βοήθησε στην τελική προετοιμασία του ταξιδιού, θα επέλεγα μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ως αφετηρία» επισημαίνει ο 36χρονος λάτρης του ποδηλάτου.

Ο Στάθης Ελευθεριάδης πέρασε τη Μάγχη, διέσχισε την Ολλανδία και το Βέλγιο, πέρασε μέσα από τα δάση των Αρδεννών, διέσχισε όλο το Λουξεμβούργο, το Στρασβούργο και ποδηλατώντας στο πλάι του Ρήνου έφτασε στη Γερμανία. Τα περισσότερα χιλιόμετρα τα έκανε μέσα σε ποδηλατικές διαδρομές που χαρακτηρίζουν τα δίκτυα στην Ευρώπη και, όπως λέει. δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή τον κίνδυνο ατυχήματος.

Περιγράφοντας τις εικόνες του ταξιδιού του, που έγιναν η καθημερινότητά του για 24 ημέρες, σημειώνει: «Πέρασα από ποδηλατοδρόμους διπλής κατεύθυνσης, που ενώνουν πόλεις και ολόκληρες περιοχές. Συνάντησα στον δρόμο μου ακόμη και μητέρες να μεταφέρουν με το ποδήλατό τους σε συρόμενο τρέιλρερ τα παιδιά τους, επιστρέφοντας από τη Σαββατιάτικη βόλτα».

Καθημερινά έκανε μια απόσταση από 100 έως 150 χλμ, δεν αισθάνθηκε ότι συμμετέχει σε κάποιο αγώνα και έτσι το ταξίδι, οι ομορφιές των πόλεων και της ευρωπαϊκής υπαίθρου έγιναν ακόμη πιο έντονες. «Η ταχύτητα που πηγαίνεις με το ποδήλατο σου -δεν ξεπερνούσε τα 20 χλμ/ώρα- σου επιτρέπει να απολαύσεις τη διαδρομή. Σταματούσα συχνά στα μέρη που μου άρεσαν για να βγάζω φωτογραφίες. Δεν ένοιωσα ούτε μια στιγμή τουρίστας αλλά ταξιδευτής» τονίζει.

Το πιο δύσκολο μέρος του πολυήμερου ταξιδιού ήταν η διάσχιση των Άλπεων, το κομμάτι της διαδρομής από την Ελβετία έως την Ιταλία. Είχε πολλές ανηφόρες αλλά και επικίνδυνα σημεία στο ορεινό οδικό δίκτυο, ενώ οι εναλλαγές του καιρού δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Τέσσερις ισχυρές καταιγίδες που συνάντησε μέσα σε 24 ημέρες που κράτησε το ταξίδι, δεν τον προβλημάτισαν ιδιαίτερα, γιατί, όπως λέει, ήταν πολύ καλά οργανωμένος.

Το αίσθημα ασφάλειας καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού δεν περιοριζόταν μόνο στους ποδηλατοδρόμους αλλά επεκτεινόταν και στα μέρη, όπου έπρεπε να μένει για να ξεκουράζεται. Τις περισσότερες νύχτες φιλοξενήθηκε σε κατοικίες εθελοντών που εντόπισε μέσα από ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης ειδικά για ποδηλάτες, ενώ κάποιες φορές, όπως λέει, χρειάστηκε να κοιμηθεί στη σκηνή του.

Τα χρήματα που χρειάστηκε να ξοδέψει για να φέρει σε πέρας αυτό το μεγάλο εγχείρημα ήταν ελάχιστα, αφού, όπως εξηγεί,δεν χρειαζόταν πάνω από 7-10 ευρώ την ημέρα για τις ανάγκες των υγρών που χρειαζόταν να καταναλώνει και το φαγητό, το οποίο, συχνά, του το πρόσφεραν αυτοί που τον φιλοξενούσαν.

Σε όλη τη διαδρομή είχε την υποστήριξη των φίλων του, που τον ενθάρρυναν συνεχώς και με τη βοήθεια της τεχνολογίας παρακολουθούσαν ανελλιπώς τη διαδρομή και γνώριζαν ακόμη και το ακριβές σημείο, όπου θα περνούσε το βράδυ του.

Με τη …διαδικτυακή συντροφιά των φίλων του, αλλά και βαθιά χαραγμένα στην ψυχή και το μυαλό του τα λόγια του τρίχρονου γιου του- «Μπαμπά, μην πας πολύ μακριά», λόγια που αποκτούσαν διαφορετικό νόημα, όπως τονίζει, όσο πλησίαζε στο τέλος του ταξιδιού του- ο 36χρονος κατάφερε να πετύχει τον στόχο του.

Όσο για το επόμενο εγχείρημά του με το ποδήλατο, σημειώνει ότι «στην Ελλάδα είναι πολύ επικίνδυνο να κάνεις μεγάλες ποδηλατοβόλτες μέσω του γνωστού οδικού δικτύου» και αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κατά την προετοιμασία του ταξιδιού του, όταν δοκιμαστικά πηγαινοερχόταν Κοζάνη-Θεσσαλονίκη από τον παλιό δρόμο, υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκε ότι κινδύνευσε η σωματική του ακεραιότητα. «Η διάσχιση της χώρας από τον βορρά προς τον νότο, μέσα από χωματόδρομους η τοπικούς δρόμους είναι μία ιδέα που θα μπορούσε να αποτελέσει την πρόκληση για το επόμενο μου ταξίδι» καταλήγει.