Χθες αργά το βράδυ ήρθε και η δική μας ώρα της απογραφής. Μία νεαρή κοπέλα, φανερά κουρασμένη αλλά καθόλα συμπαθητική, φοιτήτρια ΑΕΙ Αθηνών, ήρθε να μας απογράψει.
Εκείνη τη στιγμή στο σπίτι φιλοξενούνταν κι άλλα μέλη της οικογένειάς μου που δεν κατοικούν μόνιμα στην Αθήνα. «Μην ανησυχείτε» τους καθησύχασε, «θα κάνουμε μαζί την απογραφή και θα σας δώσω μία βεβαίωση σε περίπτωση που έρθει απογραφέας στο σπίτι σας» τους λέει. «Εντάξει αποκρίνονται», εκείνοι.
«Τόπος μόνιμης κατοικίας»; Τους ρωτάει. «Ρέθυμνο» απαντάει ο ένας από αυτούς. Τα πρώτα γράμματα της λέξης σημειώνονται σχεδόν αβίαστα μέχρι που φτάνει η ώρα του «υ». Και έρχεται η κεραμίδα… «Στο Ρέθυμνο το υ πώς γράφεται;» ρωτάει η νεαρή φοιτήτρια. Μένουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα. Είναι ποτέ δυνατόν; Φοιτήτρια ελληνικού πανεπιστημίου και να μην γνωρίζει πως το Ρέθυμνο γράφεται με Υ; Είναι κανείς να απορεί…
