«Νυχτερινές λάμψεις» τις λένε και είναι σχηματισμοί νεφών στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, δεκάδες χιλιόμετρα ψηλότερα από τα συνήθη σύννεφα δηλαδή.
Όσο τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας θερμαίνονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ο αέρας στρέφεται προς τα πάνω, οπότε και ψύχεται στη Μεσόσφαιρα, σε ύψος 80 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αν τύχει λοιπόν και υπάρξουν αρκετοί υδρατμοί σε αυτές τις κρύες συνθήκες, θα παγώσουν γύρω από τη μετεωρική σκόνη, αποδίδοντας εκτεταμένους σχηματισμούς νεφών.
Κι ενώ αυτοί οι σχηματισμοί είναι πολύ λεπτοί για να τους πιάσει το ανθρώπινο μάτι τη μέρα, όταν ο ήλιος κάνει να δύσει στον ορίζοντα, το φως του συνεχίζει να αντανακλάται σε αυτά τα νέφη του μεγάλου υψομέτρου, φωτίζοντας τώρα τον νυχτερινό ουρανό.
Αυτές οι νυχτερινές λάμψεις παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά το 1885 και έκτοτε έχουμε σπανιότατες αναφορές τους.
Μελέτη ωστόσο του 2018 από την Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση κατέληξε πως η συχνότερη πια θέασή τους από τον άνθρωπο οφείλεται στην κλιματική αλλαγή. Το μεθάνιο ευθύνεται, ως ένα από τα αέρια του φαινομένου του θερμοκηπίου, το οποίο σε μεγάλα υψόμετρα παράγει υδρατμούς.
Η μελέτη υπολόγισε ότι από το 1871 οι υδρατμοί σε υψόμετρο 80 χιλιομέτρων έχει αυξηθεί κατά 40%, γεγονός που ευθύνεται για τη συχνότερη φύση ενός σπανιότατου κάποτε φαινομένου.
