«Ταρτούφος ή οι απατεώνες του Μολιέρου» στο θέατρο Τζένη Καρέζη

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

23·11·2016 14:10

Ο Ταρτούφος πρωτοπαρουσιάστηκε στις Βερσαλίες το 1664 από τον Λουδοβίκο τον 14ο, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων. Ο κλήρος, στην δριμύτατη σάτιρα κατά της θρησκοληψίας και υποκρισίας, αναγνώρισε το δικό του πρόσωπο.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Ο Αρχιεπίσκοπος των Παρισίων εξέδωσε διάταγμα απαγόρευσης στους πιστούς, να μην ασχοληθούν με τον Ταρτούφο, επί ποινή αφορισμού. Τελικά ο Μολιέρος μετά από πενταετή προσπάθεια διαπραγματεύσεων επέτυχε να το παρουσιάσει τον Φεβρουάριο του 1669.

Ο Ταρτούφος ένας ψευτοθρησκευόμενος επαρχιώτης, έχει καταγοητεύσει τον Παριζιάνο Οργκόν, με τις υποκριτικές του επιδείξεις πίστης. Έτσι ο πλούσιος άνδρας του παραχωρεί φιλοξενία, τον εμπιστεύεται απόλυτα και προτίθεται να τον κάνει γαμπρό, παραβαίνοντας την υπόσχεση γάμου που είχε δώσει στον Βαλέριο, αγαπημένο της κόρης του Μαριάννας.

Ο γιος του Δάμις προσπαθεί να του ανοίξει τα μάτια, ώστε να απαλλαγούν από την επικίνδυνη παρουσία του και την ερωτική παρενόχληση προς την μητριά του Ελμίρα.

Ο Οργκόν όμως τυφλωμένος και θέλοντας να υπερασπιστεί τον προστατευόμενό του, διώχνει και αποκληρώνει τον γιο του. Ταυτόχρονα επισπεύδει τον γάμο και καθιστά τον Ταρτούφο γενικό κληρονόμο της περιουσίας του.

Μια πράξη απερισκεψίας που θα πληρώσει ακριβά. Επίσης αντιμετωπίζει την κατηγορία υπόθαλψης εγκληματία, καθώς μια κασετίνα με έγγραφα αντιβασιλικά ενός αντιφρονούντα φίλου του, βρίσκεται στα χέρια του βασιλιά.

Τελικά θα έρθει η ανατροπή και στο πρόσωπο του κατεργάρη Ταρτούφου θα αναγνωριστεί ένας καταζητούμενος απατεώνας.

Ο θεατής μπαίνοντας στο θέατρο αντικρίζει ένα σκηνικό που αρχικά τον ξενίζει αλλά σύντομα τον κερδίζει, καθώς είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι. Ο λοξά τοποθετημένος παραμορφωτικός καθρέφτης γίνεται εξεταστικός φακός όπου αντανακλάται ο μπουφανικός χρωματισμός και η «πουδραρισμένη» ατμόσφαιρα των Βερσαλλιών και το παιχνίδι των ηρώων – σκακιστών.

Η ευφάνταστη και στρεβλή σκηνοθετική σύλληψη , δίνει παλμό σ’ ένα έργο κλασσικό με όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα. Κοστούμια με αψεγάδιαστη τελειότητα, μάσκες υποκρισίας – μακιγιάζ της commedia dell arte, στιλιζαρισμένες πόζες και κίνηση απαιτητική, εκφραστικοί μορφασμοί και τεχνικές λόγου που αγγίζουν την υπερβολή και μια ανορθόδοξη γραμμή ηθοποιίας, συναρπάζουν το κοινό με τον μπουφονικό τόνο τους!

Πρόσωπα με χαρούμενη διάθεση, με ψευτιά στους τρόπους και στα φερσίματα, η δροσιά της νιότης, η δυσκινησία των γηρατειών, το αμετακίνητο αλλά και το μεταβλητό στη σκέψη, δίνουν πλάνα ζωής που τα κατατρέχει υποκρισία και ύπουλες μηχανορραφίες.

Ο Αμίλιος Χειλάκης ως Ταρτούφος – στυγνός εκβιαστής, λάγνος κι εκμεταλλευτής της εμπιστοσύνης του Οργκόν, ντυμένος θρησκευτική υποκρισία – πιστεύω ότι πρόδωσε το ρόλο του. Κάποια στιγμή γέλασε επίμονα, μην πιστεύοντας ούτε ο ίδιος στην απατεωνιά του, κάτι που διαφαινόταν βέβαια από πριν. Αυτό φυσικά κατέστρεψε τον ρόλο του Οργκόν που τον υποδύεται ο Άλκις Κούρκουλος, ο οποίος αποδεικνύεται αυτόματα ένας αφελέστατος, που εξακολουθεί να εξαπατάται και τον έχει περί πολλού.

Η παράσταση πέρα από αυτό, είναι επαινετή για το ρυθμό της, την καλή μετάφραση σε έμμετρο λόγο που αποδίδει από το πνεύμα του Μολιέρου και τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Στη μνήμη έμεινε η πολύ καλή υποκριτική της Ράνιας Οικονομίδου, του Αλέξανδρου Βάρθη, της Γιάννας Παπαγεωργίου και της Αθηνάς Μαξίμου. Ο Γιώργος Λιάντος ως Δικαστής με την τελευταία στατική σκηνή θα δώσει τη λύση και θα λάμψει η αλήθεια.

Η παράσταση και το εικαστικό της περιβάλλον θα τραβήξει το ενδιαφέρον σας. Μια σάτιρα όπου ο Μολιέρος «επιτίθεται με ζωγραφιές που προκαλούν το γέλιο εναντίον όλων των ελαττωμάτων» του αιώνα του.