Αν και είναι νωρίς για προβλέψεις, σχεδόν όλοι τοποθετούν την «Παράσταση του Σινγκ Σινγκ» ως το απόλυτο φαβορί των Όσκαρ. Και χωρίς ίχνος υπερβολής, ναι μπροστά μας έχουμε μια ταινία που θα είναι σκάνδαλο αν δεν τη δούμε υποψήφια για «καλύτερη ταινία», «καλύτερο σενάριο», «α’ ανδρικό ρόλο», «β’ ανδρικό ρόλο».

Η «Παράσταση του Σινγκ Σινγκ» είναι η ταινία της χρονιάς και γιατί όχι της δεκαετίας. Ένα δράμα φυλακής που μόνο τυπικό δεν είναι, αφού ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, εστιάζοντας στο συναίσθημα και στην ψυχογραφία των ηρώων, που με εξαίρεση τον Κόλμαν Ντομίνγκο και δυο ηθοποιούς ακόμα, οι υπόλοιποι είναι πρώην έγκλειστοι των φυλακών, οι οποίοι δέχτηκαν με ενθουσιασμό να ενταχθούν στο καστ, επιστρέφοντας έτσι στα παλιά τους «λημέρια».

Και σε όλα αυτά είναι και το ίδιο το θέμα που τη διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα δράματα φυλακής, αφού πρόκειται για αληθινή ιστορία και έχει να κάνει με την επανένταξη των κρατούμενων μέσω της τέχνης. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το πρόγραμμα Rehabilitation Through the Arts, γνωστό ως RTA (Επανένταξη Μέσω της Τέχνης), το οποίο εφαρμοζόταν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σινγκ Σινγκ. Τα αποτελέσματα του προγράμματος ήταν εντυπωσιακά: ενώ το ποσοστό των ανθρώπων που επέστρεφαν ξανά στα σωφρονιστικά ιδρύματα ξεπερνούσε το 60% σε εθνικό επίπεδο, μετά βίας πλησίαζε το 5% στους αποφοίτους που είχαν λάβει μέρος στο πρόγραμμα!

Ο σκηνοθέτης, Γκρεγκ Κγουένταρ, εμπνεύστηκε την ταινία, όταν ανακάλυψε ένα άρθρο στο Esquire, με τον τίτλο The Sing Sing Follis και αφορούσε μια παράσταση που είχαν ανεβάσει στο πλαίσιο του προγράμματος, το κωμικό μιούζικαλ Breakin’ the Mummy Code, το οποίο αποτέλεσε στη συνέχεια τη βάση για το «χτίσιμο» της ταινίας «Η Παράσταση του Σινγκ Σινγκ».

Η υπόθεση

Εκτίοντας την ποινή του στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Σινγκ Σινγκ για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, ο Ντιβάιν Τζ. (Κόλμαν Ντομίνγκο) βρίσκει νόημα στη ζωή του μέσα από τη θεατρική ομάδα της φυλακής, όπου συμμετέχει μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του. Μια ελπιδοφόρα ιστορία ανθεκτικότητας και ανθρωπιάς για τη δύναμη της τέχνης.

Πέντε λόγοι για να μη χάσεις την ταινία της χρονιάς!

Ταινία επιπέδου «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ»

Ιεροσυλία μία τέτοια σύγκριση ανάμεσα στις δύο ταινίες; Όχι. Ο χρόνος θα δείξει αν η «Παράσταση του Σιγνκ Σινγκ» αντέξει στον χρόνο, όπως η «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» και γίνει κλασική. Σίγουρα, όμως, ξεκινάει με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις από την ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ που το 1994, όταν πρωτοβγήκε, ήταν μια εμπορική αποτυχία και χρειάστηκε να περάσουν μήνες και να κυκλοφορήσει στα βίντεο κλαμπ για να εκτιμήσει ο κόσμος το αριστούργημα που είχε μπροστά του.

Η «Παράσταση του Σινγκ Σινγκ» είναι και αυτή ένα δράμα φυλακής που δίνει σημασία στην ψυχοσύνθεση των κρατουμένων, βγάζει την ανθρώπινη πλευρά τους, με τις αδυναμίες και τις ευαισθησίες τους. Ξεφεύγει από τις τυπικότητες, συγκινεί (πάρε μαζί σου κι ένα χαρτομάντιλο, θα το χρειαστείς), ενώ στο τέλος έρχεται η λύτρωση, όπως και στην «Τελευταία Έξοδο».

To bromance που χρειαζόμαστε

Μπορεί να αναπτυχθεί μια αληθινή φιλία μέσα μια φυλακή, όχι από την ανάγκη της επιβίωσης; Ναι, μπορεί, είναι η απάντηση. Στην ταινία, παρακολουθούμε την αντρική φιλία να «χτίζεται» με ευαισθησία, νοιάξιμο, ειλικρίνεια, αλλά και πώς γεννιέται μέσω της τέχνης. Η συμμετοχή των φυλακισμένων στην παράσταση τούς βοηθάει να ανοίξουν την καρδιά τους, να «απογυμνωθούν» συναισθηματικά. Είναι εκεί ο ένας για να στηρίξει τον άλλον, να απλώσει το χέρι του, να τον βοηθήσει, όχι για να αποδράσουν από τη φυλακή, αλλά για να «αποδράσουν» από τα δεσμά που τους εμποδίζουν να είναι άνθρωποι.

Η τέχνη ως μέτρο λύτρωσης

Όπως είπαμε και παραπάνω, η ιστορία είναι αληθινή και αναφέρεται στο πρόγραμμα επανένταξης μέσω της τέχνης στις υπαρκτές φυλακές υψίστης ασφαλείας Σινγκ Σινγκ. Που σημαίνει ότι χωρίς ίχνος ωραιοποίησης και υπερβολής από τον σεναριογράφο, βλέπουμε πραγματικά πώς μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει λυτρωτικά, καθαρτικά, αλλά και πώς μπορεί να «εξανθρωπίσει» ένα… θεριό κλεισμένο σε κλουβί, ειδικά όταν είναι αδίκως φυλακισμένος, όπως ο πρωταγωνιστής. Βέβαια, αυτόν τον εξανθρωπισμό μέσω της τέχνης τον βλέπουμε περισσότερο στην περίπτωση του Ντιβάιν Άι και δεν λέω άλλο για να μη δώσω spoiler.

Ο Κόλμαν Ντομίνγκο και οι πρώην έγκλειστοι

Ο,τι και αν πεις για την ερμηνεία του είναι λίγο. Είναι συγκλονιστικός και εκείνο που το κάνει πιο μαγικό, είναι αυτή η εσωτερικότητα, η ηρεμία και η φυσικότητα στο παίξιμό του. Απίστευτος είναι και ο Κλάρενς Μάκλιν ως Ντιβάιν, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που συμμετέχουν στο καστ, οι οποίοι είναι πρώην κρατούμενοι, που με χαρά και απίστευτο επαγγελματισμό συμμετέχουν στο φιλμ.

Γιατί είναι συγκλονιστική ταινία

Κλείνοντας, ο πέμπτος λόγος για τον οποίο πρέπει να δείτε την «Παράσταση του Σινγκ Σινγκ», δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση… Να τη δείτε γιατί αξίζει. Γιατί είναι ένα αριστούργημα, γιατί θα σας συγκινήσει, θα δακρύσετε, θα ανακαλύψετε τη μαγεία της τέχνης ως υποκριτική και όχι υποκριτικά. Και το λέω αυτό, διότι στη σκηνή που ο Ντιβάιν Τζ. (Ντομίνγκο) πέρασε από την επιτροπή, η οποία εξέταζε την αίτησή του για αποφυλάκιση, η πρόεδρος τον ρώτησε αν στη συνάντηση αυτή χρησιμοποίησε την υποκριτική για να τους εξαπατήσει…. Ναι, σε όλους κάτι θύμισε!