Οι αγαπημένες ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς που πρέπει να δεις

Ο σπουδαίος αμερικανός σκηνοθέτης έχει μιλήσει πολλές φορές για τις αγαπημένες του ταινίες.

Όπου κι αν κοιτάξεις όμως, θα δεις μονίμως τα ίδια ονόματα και τις ίδιες ταινίες.

Ο Λιντς λατρεύει τον Φελίνι, τον Κιούμπρικ, τον Χέρτζογκ, τον Τατί, τον Μπίλι Γουάιλντερ και τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για κάποιες από τις ταινίες τους.

«Αν πρέπει να διαλέξω ταινίες που αντιπροσωπεύουν, για μένα, παραδείγματα τέλειας σκηνοθεσίας, νομίζω πως θα τις περιόριζα στις τέσσερις», λέει στο βιβλίο του «Catching the Big Fish».

Πρώτη και καλύτερη, το «8 1/2» (1963) του Φεντερίκο Φελίνι: «Η πρώτη θα ήταν το ‘‘8 1/2’’ για τον τρόπο με τον οποίο ο Φεντερίκο Φελίνι καταφέρνει να πετύχει με αυτή την ταινία αυτό που μόνο οι αφαιρετικοί ζωγράφοι μπορούν – να επικοινωνήσει ένα συναίσθημα χωρίς να πει ή να δείξει τίποτα με ευθύ τρόπο, χωρίς να εξηγεί τίποτα, παρά μόνο με καθαρή μαγεία».

Δεύτερη, η «Λεωφόρος της Δύσης» (1950) του Μπίλι Γουάιλντερ: «Για τους ίδιους λόγους θα έδειχνα σε κάποιον το ‘‘Sunset Boulevard’’. Ακόμη και αν το στιλ του Μπίλι Γουάιλντερ είναι πολύ διαφορετικό από του Φελίνι, καταφέρνει να πετύχει περίπου την ίδια αφαιρετική ατμόσφαιρα, με λιγότερη μαγεία αλλά με όλα τα είδη των στιλιστικών και τεχνικών τρικ».

Τρίτη, οι «Διακοπές του κυρίου Ιλό» (1953) του σπουδαίου Ζακ Τατί: «Στη συνέχεια θα έλεγα τις ‘‘Διακοπές του κυρίου Ιλό’’ για την απίστευτη οπτική που ο Ζακ Τατί ρίχνει στην κοινωνία. Οταν βλέπεις τις ταινίες του, αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ ήξερε – και αγαπούσε – την ανθρώπινη φύση και μπορεί να είναι μόνο έμπνευση για να κάνει κάποιος το ίδιο».

Τέταρτη, ο «Σιωπηλός μάρτυρας» (1954) του Άλφρεντ Χίτσκοκ: «Και, τέλος, θα έδειχνα το ‘‘Rear Window’’, για τον ευφυή τρόπο με τον οποίο ο Αλφρεντ Χίτσκοκ καταφέρνει να δημιουργήσει – ή καλύτερα να αναπαραστήσει – έναν ολόκληρο κόσμο περιοριστικών παραμέτρων … Στην ταινία, ο Χίτσκοκ καταφέρνει να πάρει κάτι τεράστιο και να το συμπυκνώσει σε κάτι πραγματικά μικρό. Και το καταφέρνει μέσα από τον απόλυτο έλεγχο της τεχνικής του κινηματογράφου».

Ο Λιντς επιλέγει λοιπόν κλασικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο: «Ηταν οι ξενόγλωσσες ταινίες που με έκαναν να ενθουσιαστώ με το σινεμά», λέει κάπου αλλού, «το ‘‘La Strada’’ για παράδειγμα, και το ‘‘8 1/2’’ και η ‘‘Persona’’ και η ‘‘Ωρα του Λύκου’’, όλες οι ταινίες του Ζακ Τατί».

Αλλού τον συναντάμε να λέει: «Το ‘‘Sunset Boulevard’’, η ‘‘Persona’’, η ‘‘Lolita’’, αυτες είναι οι αγαπημένες μου ταινίες. Και το ‘‘8 1/2’’, το ‘‘La Strada’’, το ‘‘I Vitelloni’’».

Το «La Strada» (1954) είναι του Φελίνι, το «Persona» (1966) του Μπέργκμαν, η «Lolita» (1962) του Κιούμπρικ, το «Οι Βιτελόνι» (1953) του Φελίνι και η «Ωρα του Λύκου» (1968) του Μπέργκμαν.

Όσο για αγαπημένους σκηνοθέτες, έχει πει: «Μου αρέσει η δουλειά του Κόπολα. Του Ζακ Τατί, του Κουροσάβα, του Τζον Φορντ. Κάποιες ταινίες του Βέρνερ Χέρτζογκ. Και ο Μπίλι Γουάιλντερ … Μου αρέσει επίσης ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Είναι αυτή τη στιγμή ο πιο κουλ. Η ‘‘Λάμψη’’ με καταδιώκει … Η καλύτερη ταινία του για μένα είναι η ‘‘Lolita’’. Με έχει συνεπάρει τελείως».