Το σενάριο του «Ρόκι» γράφτηκε με… εξοπλισμό 50 σεντς και κανείς δεν ήθελε τον Σταλόνε πρωταγωνιστή

Το 1975, ο Σιλβέστερ Σταλόνε είχε 106 δολάρια στην τράπεζα και το σαραβαλάκι που οδηγούσε τον είχε προδώσει, αναγκάζοντάς τον να πηγαίνει στις οντισιόν με οτοστόπ. Η γυναίκα του ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί και τα πράγματα μόνο ευοίωνα δεν ήταν για τον νεαρό ηθοποιό που δεν έκλεινε ακριβώς ρόλους με το τσουβάλι. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να πληρώσει τα νοίκια τεσσάρων μηνών με αυτά τα 700 δολάρια που πήρε για τον ρόλο του στο «Death Race 2000» (1975), κι αυτά ήταν όλα. Αλλά και η καριέρα του ως σεναριογράφος δεν πήγαινε ακριβώς ανέλπιστα, καθώς του είχαν πει ήδη όχι σε 32 απόπειρες για μια δική του ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Έκανε λοιπόν μπόλικες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει, και πάλι όμως η οικονομική κατάσταση ήταν για κλάματα. Του είχε καρφωθεί όμως στο μυαλό να γράψει μια ιστορία για έναν άσημο μποξέρ που οι περιστάσεις τον φέρνουν να τα βάλει με τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Είχε μόλις παρακολουθήσει έναν αγώνα του θρύλου Μοχάμεντ Άλι και δεν μπορούσε να ξεχάσει όσα είδε. Θύματα της νέας του απόπειρας, που θα τον κρατούσε αναγκαστικά μακριά από την υποκριτική μέχρι να ολοκληρώσει την πρώτη και χοντροκομμένη εκδοχή του σεναρίου του, έπεσαν τα χρυσαφικά της συζύγου του, αλλά και ο σκύλος του, το θηριώδες μαστίφ Butkus. «Ήταν ή το σκυλί ή εμείς», είπε χρόνια αργότερα για τον σκύλο που έδωσε καθώς δεν μπορούσε πια να φροντίζει. Για καλή του τύχη, είχε κάνει το 1974 τους «Μάγκες του Μπρούκλιν» («The Lords of Flatbush»), μια ταινία που το καλύτερο που του απέφερε ήταν η γνωριμία με δυο ασίγαστους παραγωγούς της United Artists, τους Irwin Winkler και Robert Chartoff. «Του έδωσα 15 λεπτά στο γραφείο μου», θυμάται ο Chartoff, «μου άρεσε να τον συναντώ, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω με δαύτον». Αφού του αρνήθηκε άλλον έναν ρόλο, γυρνά ο Σταλόνε και τον ρωτά αν θα τον ενδιέφερε να διαβάσει ένα σενάριο που είχε γράψει ο ίδιος. Την επόμενη μέρα, οι δυο παραγωγοί έλαβαν δυο αντίγραφα του «Paradise Alley». Ήθελε πολλή δουλειά, αλλά η γραφή του ήταν φρέσκια. «Ειλικρινά», θυμόταν πάντα ο Winkler, «όταν το διαβάσαμε, σκεφτήκαμε πως το πραγματικό ταλέντο του πρέπει να ήταν το γράψιμο». Όπου φτωχός κι η μοίρα του όμως, ο Σταλόνε είχε ήδη παραχωρήσει τα δικαιώματα του σεναρίου του για 500 δολάρια, μπας και κρατήσει το διαμέρισμά του, δεν είχε λοιπόν τι να πουλήσει στους παραγωγούς. «Οι πόρτες της ευκαιρίας άνοιξαν και έκλεισαν με διαφορά δευτερολέπτων», ανακαλεί ο Σταλόνε. Οι παραγωγοί τού εξομολογήθηκαν τότε πως ψάχνονταν να κάνουν μια ταινία που να περιστρέφεται γύρω από το μποξ και ο νεαρός ηθοποιός αναθάρρησε, μιας κι αυτός είχε στον νου του κάτι παρόμοιο. Κοίτα να δεις σύμπτωση! Ο Sly είχε δει μόλις έναν αγώνα μεταξύ του γίγαντα Μοχάμεντ Άλι και ενός παντελώς άγνωστου μποξέρ από το Νιου Τζέρσεϊ, κάποιου Τσακ Γουέπνερ, «ενός αουτσάιντερ που έδιναν 30 προς 1», θυμάται ο Σταλόνε, «δεν είχε καμία τύχη απέναντι στην απόλυτη μηχανή του μποξ, τον Άλι. Αλλά κέρδισε παρά το γεγονός ότι έχασε τον αγώνα. Κέρδισε κάτι για κάθε χαμένο εκεί έξω, επειδή έδειξε πως θα μπορούσε να ρίξει κάτω τον ανίκητο και να πάει ως το τέλος». Ο Σταλόνε είπε πως θα αποπειραθεί να το γράψει και έκανε μετά το αδιανόητο για την κατάστασή του. Όπως το λέει καλύτερα ο Winkler: «Βασικά, μας είπε ‘‘κοιτάξτε, θα γράψω το σενάριο χωρίς να σας κοστίσει τίποτα, υπάρχει όμως ένας όρος: πρέπει να καταλάβετε πως αν θελήσετε να το κάνετε, εγώ θα πρωταγωνιστήσω». Κι έτσι κλείστηκε στο διαμέρισμα που μετά βίας πλήρωνε με ένα στιλό Bic και ένα σημειωματάριο της κακιάς ώρας, «εξοπλισμό αξίας 50 σεντς», θυμάται πια αστειευόμενος, και έγραψε την πρώτη εκδοχή του «Ρόκυ» μέσα σε τρεις μέρες. Εντάξει, και μισή ακόμα, 84 ώρες ακριβώς! Σε αυτή την πρώτη εκδοχή μάλιστα, η Άντριαν (Τάλια Σάιρ) ήταν εβραία, ο Μίκι αθεράπευτα ρατσιστής, ο χαρακτήρας Πόλι ήταν η μητέρα της Άντριαν, ο Απόλο Κριντ Τζαμαϊκανός και η ταινία έληγε με τον Ρόκι να δίνει τον αγώνα και με τα λεφτά που βγάζει να ανοίγει ένα pet shop για την καλή του. Περιμένετε όμως, μιας και οι περιπέτειες για την υλοποίηση του «Ρόκυ» (1976), που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «Ρόκυ: Τα χρυσά γάντια», δεν τελειώνουν εδώ. Κάθε άλλο! Βλέπετε η United Artists δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει πως τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα ενσάρκωνε ο Σταλόνε, το λάτρεψε ωστόσο το σεναριάκι του. Και έφτασε να του προσφέρει ακόμα και 340.000 δολάρια για να αποκτήσει τα δικαιώματα, φτάνει να μην έπαιζε ο ίδιος. Οι παραγωγοί είχαν κάνει ήδη επαφές με τον Τζέιμς Κάαν, τον Μπαρτ Ρέινολντς και τον Ράιαν Ο’Νιλ (αλλά και τις Σούζαν Σάραντον και Σερ για τον ρόλο της Άντριαν) για να ενσαρκώσουν τον «ιταλό επιβήτορα», ο Σταλόνε όμως απτόητος. Και τα βρήκαν τελικά, έπειτα από ένα παροιμιώδες παζάρι, ρίχνοντας τον προϋπολογισμό της ταινίας στο 1 εκατ. δολάρια και προσλαμβάνοντας τον Σταλόνε στον ρόλο της ζωής του, με αμοιβή 350 δολάρια ανά βδομάδα γυρισμάτων. Και 20.000 για το σενάριό του. Αυτά συνέβησαν για να γυριστεί το «Ρόκυ», μια ταινία-μύθος του αμερικανικού σινεμά που δεν έχει χάσει σε τίποτα από τη σαγήνη και την απήχησή της. Στην εποχή της, έφερε πίσω 225 εκατ. δολάρια, γινόμενη το πιο εμπορικό φιλμ του 1976, και σάρωσε στα Όσκαρ με 9 υποψηφιότητες και 3 χρυσά αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων και Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Κλέβοντας ουσιαστικά το μεγάλο Όσκαρ από τον «Ταξιτζή» του Σκορσέζε. Ο οποίος πήρε βέβαια μια άλλου είδους εκδίκηση, καθώς αν δεν υπήρχε το «Οργισμένο είδωλο» (1980) του ιδίου, ο «Ρόκυ» θα ήταν η καλύτερη αθλητική ταινία όλων των εποχών, μας είπε το 2008 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Και παρά τις γκρίνιες από τους πυγμάχους Τζο Φρέιζιερ και Τσακ Γουέπνερ πως τους έκλεψε τις ζωές για να γράψει το σενάριο του «Ρόκυ», ο Σταλόνε έλαβε συγχαρητήριες επιστολές από δυο μεγάλους φαν της ταινίας του, κάποιους Τσάρλι Τσάπλιν και Έλβις Πρίσλεϊ! Στα ψιλά της ιστορίας μας, ο «πραγματικός Ρόκυ Μπαλμπόα», όπως έμεινε γνωστός ο Γουέπνερ, μήνυσε τον Σταλόνε το 2003 για τη σειρά των «Ρόκυ» και οι δύο πλευρές τα βρήκαν εξωδικαστικά (έναντι ποσού που δεν αποκαλύφθηκε ποτέ). Ο ασήμαντος αυτός μποξέρ που του κάθεται η μεγάλη ευκαιρία μάς παρουσιάζει μια ταινία όχι για μια νίκη ή μια ιστορία, αλλά για έναν ήρωα. Αυτό κάνει το «Ρόκυ» τόσο καθηλωτικό και έντονο, παρά το γεγονός ότι η ιστορία του αουτσάιντερ μοιάζει να έχει ειπωθεί άλλες χίλιες φορές. Και δεν είναι ο θρίαμβος σε πρώτο πλάνο, παρά το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να τα καταφέρει, όσο μικρός και ταπεινός κι αν είναι. Γιατί να το δεις: Ποιο; Το «Ρόκυ»; Δεν γίνεται να μην το έχεις δει. Ένα όνομα-σήμα κατατεθέν του αμερικανικού σινεμά, που μπορεί να γυρίστηκε το 1976, μοιάζει ωστόσο σαν να βγήκε χθες. Να το δεις για να δεις πώς μπορεί ένας ήρωας να ξεπηδήσει μέσα από τις φτωχογειτονιές και την αφάνεια, λέγοντάς μας μέσα στον προσωπικό του θρίαμβο πως η νίκη δεν είναι το παν. Νίκη δεν υπήρξε εξάλλου, παρά το μακρύ αυτό ταξίδι μέσα στο ρινγκ, που δεν ήταν παρά ένα μακρύ ταξίδι ως την αξιοπρέπεια και την Ιθάκη του καθενός. Να το δεις όμως και για το τέλος της πραγματικής ιστορίας, όχι του Ρόκυ Μπαλμπόα, αλλά του Σιλβέστερ Σταλόνε. Και του σκυλάκου του. Μιας και το πρώτο πράγμα που έκανε ο Σταλόνε όταν έβαλε τις τζίφρες, ήταν να επιστρέψει για τον Butkus. Τα 50 δολάρια που πήρε από την πώληση του σκύλου μετατράπηκαν μαγικά σε 3 χιλιάρικα για να τον πάρει πίσω, καθώς τα σκληρά παζάρια δεν έλειψαν ούτε εδώ. Κι αν πρέπει να το πούμε, ναι, ο Butkus παίζει στον «Ρόκυ», όντας πραγματικό κομμάτι της εξωκινηματογραφικής του ιστορίας…

«Ρόκυ»

Παραγωγή: Αμερική Σκηνοθεσία: Τζον Αβίλντσεν Πρωταγωνιστούν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Τάλια Σάιρ, Μπαρτ Γιανγκ, Καρλ Γουέδερς,