Με το που μπαίνεις στο θέατρο αισθάνεσαι οικεία. Η φιλόξενη ατμόσφαιρα και το κέρασμα με σπιτικό λικέρ από την Αμοργό ζεσταίνει τα μέσα σου. Όμοια και η μικρή καλαίσθητη σκηνή, που μας μεταφέρει σε μια αγροικία στην Αγγλία. Εκ πρώτης καλοτυχίζεις την φαινομενική γαλήνη στη συνύπαρξη ενός κομψού ζευγαριού, που απολαμβάνει το ρόφημά του διαβάζοντας. Γράφει η Χαρά Κιούση Ο Έντουαρντ είναι συγγραφέας, χαίρει εκτιμήσεως στη μικρή κοινωνία του τόπου, ενώ η Φλώρα διαθέτει τη γοητεία και τη γλυκύτητα ενός ανθρώπου που απολαμβάνει την εξοχή. Την ηρεμία τους όμως καταστρέφει η παρουσία ενός άγνωστου κι αλλόκοτου εμφανισιακά ανθρώπου, που πουλά σπίρτα έξω από την πόρτα τους. Ο ηλικιωμένος άντρας με τις αδιόρατες προθέσεις και την συνεχή παρουσία του, αναστατώνει το ζευγάρι. Ο Έντουαρντ αισθάνεται απειλούμενος, τον θεωρεί εισβολέα στην απαραβίαστη καθημερινότητά του, «στο έχειν και στο είναι του». Ώσπου αυτή η πρόσληψη βαθμιαία θα τον καταρρακώσει και θα τον διαλύσει. Η Φλώρα από την πλευρά της, δέχεται την εμφάνιση του σπιρτοπώλη ως «γοητευτική πρόκληση» στην οποία θα ενδώσει διασκεδάζοντάς το με μεγάλη ευκολία και ανακούφιση. «Ποιος είναι ο ξένος. Τι θέλει». Ο «ανεπαίσθητος πόνος» του Πίντερ -χαρακτηρίζεται ως τραγικωμωδία με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ- γραμμένος το 1958 «αποκαλύπτει τον γκρεμό κάτω από την καθημερινή μωρολογία». Εκεί όπου κρύβονται απειλητικά οι σκιές της μνήμης, κινούμενες υπόγεια σε κάθε νοητική διεργασία, παίζοντας με τα σπίρτα. Έως ότου γίνουν παρανάλωμα στην πεισματώδη αναζήτηση της ταυτότητας προσώπων που επιδιώκουν ν’ αναγνωρίσουν ή να ταυτιστούν μαζί τους. Ο Χάρολντ Πίτερ, γνωστός αντιρρησίας συνείδησης, επηρέασε το μεταπολεμικό θέατρο με το διακριτό του ύφος. Η γλώσσα γυμνή από λεκτικά σχήματα και φτιασίδια, με αποδραματοποιημένους διαλόγους, αναμφισβήτητα επηρεασμένοι από τον Μπέκετ, επινοεί ήρωες που εγκλωβίζονται στον τρόμο. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τη βία και ανταποδίδουν το χτύπημα, είχε πει. Υπάρξεις αντίπαλες στη μάχη της υπερίσχυσης, φαινομενικά αθώες σε τακτοποιημένες σχέσεις, που τις πυροδοτεί όμως ο κίνδυνος «ενός ανεπαίσθητου πόνου». Εκείνου που γεννά η αβεβαιότητα πως στην ουσία δεν γνωρίζουμε τους κοντινούς, τους δικούς μας ανθρώπους. Του «ασήμαντου πόνου», του «πρωτόλειου» που διστάζει να αναμετρηθεί με το κενό μας, το άλλο τερατώδες μας πρόσωπο, την ασχήμια μας που μας αιφνιδιάζει και μας κυριεύει. Η εύστοχη σκηνοθεσία του Τάσου Προύσαλη αναδεικνύει τον εσωτερικό ρυθμό του κειμένου που τον ισορροπεί με τη δυνατή δράση των ηθοποιών, η παρουσία του τρίτου βωβού κι ακίνητου άγνωστου μπουρλοτιέρη. Που δεν είναι άλλος -επινοημένος ή πραγματικός- από τον εχθρό που εισβάλλει ή τον ενδογενή που εξορμά, επιθετικός και υπερόπτης. Η Μέλανι Μαρχάινε ως Φλώρα ανταποκρίνεται με υποκριτική γλυκύτητα και καρτερικό σθένος, στην ωμότητα της καθημερινότητάς της. «Ως γυναίκα μπορεί πάντα να κάνει, ό,τι δεν μπορεί ο άντρας». Στις χονδροειδείς προσβολές και στη λεκτική του βία, θα αντιδράσει και θα τον εκδικηθεί με τον πιο υποτιμητικό τρόπο. Το λασπωμένο «παπαδοφούστανο» του αγνώστου με την τρομακτική όψη, θα της ξυπνήσει πόθους και μια νεκρή ευχαρίστηση από την αποδιωγμένη μνήμη της. Και τελικά μέσα στην έσχατή της περιφρόνηση, θα τολμήσει να εκφράσει το «άφατο». Ο Γιάννης Μοσχίδης διατηρεί εξωτερικά τα χαρακτηριστικά ενός φαινομενικά πετυχημένου και εκλεπτυσμένου ανθρώπου. Σύντομα όμως θα πέσει η μάσκα και θα τον τυλίξει η απειλή, καθώς δεν γνωρίζει «τι άσσους έχει στο μανίκι του» ο ξένος. Τώρα κινδυνεύει να χάσει την εδραιωμένη θέση του και την εσωτερική του ως τώρα καθαρότητα. Τουλάχιστον έτσι πίστευε, γιατί την αλήθεια ο καθένας την βλέπει από διαφορετική οπτική γωνία. Ανάλογα με το πόσο επικοινωνιακός και αληθινός είναι. Η επιμελημένη αισθητική της παράστασης (κοστούμια, φωτισμός, μουσική) και οι ανεπιτήδευτες ερμηνείες, συνετέλεσαν στο να αναδειχθεί ο σιωπηλός πόνος που ελλοχεύει σε κάθε άνθρωπο. 
«Ένας ανεπαίσθητος πόνος» στο ΕσωΘέατρο
Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr
