Το ασυνήθιστο ταξίδι συνεχίζεται χωρίς απρόοπτα, παρά μόνο τις ιδιαίτερες προσαρμογές που απαιτεί μια εξόρμηση στη Μικρά Ασία με …παπί. Ο Κώστας Μητσάκης γράφει για το newsbeast.gr την εμπειρία του μετά από 12 ώρες σερί στη σέλα του Yamaha Crypton 135.

Μπορεί η αυτονομία του οχήματος να μην είναι μεγάλη καθώς έχει σχεδιαστεί για αστική χρήση, όμως η υπομονή του οδηγού αποδεικνύεται ανεξάντλητη. Όπως φαίνεται τελικά το ταξίδι κάνουν ο οδηγός, η διάθεση και οι εικόνες που εναλλάσσονται κατά τη διαδρομή.

«Η απόβαση του κίτρινου παπιού εκείνο το ζεστό φθινοπωριάτικο πρωινό στο λιμάνι του κοσμοπολίτικου Cesme, σηματοδότησε την απαρχή του οδοιπορικού μου στα ιστορικά χώματα της Μικράς Ασίας. Αρχικός προορισμός μου το Παμούκαλε, 350 χλμ. νοτιοανατολικά.

Γυρνώντας την πλάτη στο γαλάζιο του Αιγαίου, ξεκίνησα με συγκρατημένη αισιοδοξία την πορεία προς το εσωτερικό της χώρας. Τα πρώτα 90 χλμ. που διήνυσα μέχρι την διασταύρωση για Izmir (Σμύρνη), αντιπροσώπευαν την απαραίτητη «περίοδο προσαρμογής», τόσο για τον οδηγό όσο και για την μικρή μοτοσυκλέτα, στην καινούρια ταξιδιωτική πραγματικότητα.

Ιδιαίτερη προσοχή απαιτούσε ωστόσο το θέμα των καυσίμων, αφού η αυτονομία του παπιού (με μέση ταχύτητα 80 χλμ.) άγγιζε περίπου τα 100 χλμ. Σε περίπτωση που φυσούσε κόντρα αέρας ή μεσολαβούσαν παρατεταμένες ανηφόρες, τότε η αυτονομία σίγουρα θα περιοριζόταν αρκετά (περίπου στα 70 χλμ.).

Στο Παμουκαλέ έφτασα μετά από 5 ώρες, οδηγώντας μέσα από ένα δίκτυο επαρχιακών δρόμων. Απέφευγα να κινηθώ σε αυτοκινητοδρόμους ταχείας κυκλοφορίας για ευνόητους λόγους. Η συμπεριφορά των ντόπιων οδηγών απέναντι στον μικρό –σε όγκο και κυβικά– δίτροχο ταξιδιώτη της ασφάλτου ήταν σε γενικές γραμμές καλή και σε καμία περίπτωση δεν κινδύνεψα να βρεθώ στην άσφαλτο, κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού.

Το Παμούκαλε, ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας, αντιπροσωπεύει ένα φυσικό φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο και βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Μαιάνδρου (Menderes), περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli.

Σ’ ένα θαυμαστό καπρίτσιο της τοπικής φύσης οφείλεται η δημιουργία του Παμούκαλε, όπου μια ολόκληρη πλαγιά ενός λόφου παρουσιάζεται ντυμένη στα λευκά. Όχι φυσικά από χιόνι, αλλά από τη μακροχρόνια εναπόθεση των ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής. Μια φυσική διαδικασία αιώνων, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένα πάλλευκο σκηνικό, με πρωταγωνιστικά στοιχεία μικρούς καταρράχτες και αβαθείς φυσικές δεξαμενές, που μοιάζουν με λευκές πισίνες τοποθετημένες σε ανισόπεδα επίπεδα.

Αυτό το εξωπραγματικό θέαμα οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε (που σημαίνει ετυμολογικά «Φρούριο από Βαμβάκι») και την UNESCO να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στην λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Ξυπόλυτος, κρατώντας τα παπούτσια στα χέρια, άρχισα να βαδίζω πάνω στο πάλλευκο χαλί της φύσης και να παρατηρώ το συναρπαστικό αυτό θέαμα με τα μάτια και την ψυχή μικρού παιδιού. Για αρκετή ώρα περπάτησα κατά μήκος της κάτασπρης πλαγιάς, ενώ στις πάμπολλες ρηχές λεκάνες, που έμοιαζαν με μικρές πισίνες τοποθετημένες σε αυτοσχέδια ανισόπεδα επίπεδα. Αρκετοί ντόπιοι απολάμβαναν μια ευλογημένη δόση δροσιάς στα ιαματικά νερά, όπως έκανα κι εγώ άλλωστε…

Δίπλα ακριβώς στις κάτασπρες αναβαθμίδες του Παμούκαλε βρισκόταν ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεραπόλεως, η οποία ιδρύθηκε τον 2ο π. Χ. αιώνα από τον βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β΄. Η ίδρυση της Ιεραπόλεως αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Παμούκαλε (του αρχαιότερου γνωστού σπα στον κόσμο).

Η επιλογή της ονομασίας (Ιεράπολις), μάλλον οφείλεται στην ιερότητα που απέδιδαν οι αρχαίοι στις συγκεκριμένες πηγές. Το Νυμφαίο, το Θέατρο, η Αγορά, οι Θέρμες και ο χώρος του νεκροταφείου ήταν μερικά από τα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου που δέχτηκαν την επίσκεψή μου.

Την επομένη, ο ήλιος που μόλις ξεκινούσε τη δική του καθημερινή διαδρομή στα χωράφια του ουρανού, με βρήκε ήδη καθοδόν να διασχίζω τις δυτικές περιοχές της Μικρασίας. Ήμουν αποφασισμένος να προσεγγίσω αυθημερόν το οροπέδιο της Καππαδοκίας – η πρόθεσή μου ήταν ξεκάθαρη, δεν σκόπευα να διανυκτερεύσω πουθενά αλλού…

Ωστόσο, τα 650 χλμ. που χώριζαν το Παμουκαλέ από την περιοχή της Καππαδοκίας αποδείχτηκαν μάλλον υπερβολικά για ημερήσια διαδρομή με παπί στους κακοτράχαλους επαρχιακούς δρόμους της Τουρκίας. Όμως, η δίνη του ταξιδιού που με τραβούσε όλο και πιο βαθειά στην ενδοχώρα, με βοήθησε να παραβλέψω το αίσθημα της κόπωσης και να συνεχίσω ακάθεκτος την δίτροχη πορεία μου…

Το ανέκδοτο εκείνης της ημέρας; Η τροχαία που με σταμάτησε κοντά στην πόλη Aksaray ήθελε -σώνει και καλά- να μου δώσει κλίση για …παραβίαση του ορίου ταχύτητας! Το αμάρτημά μου; Το ραντάρ έδειξε ότι πήγαινα 5 χλμ. πάνω από το αναγραφόμενο όριο ταχύτητας (75 αντί για 70).

Η αναφορά της εθνικής καταγωγής μου ευτυχώς λειτούργησε αποτρεπτικά στο να με «στολίσουν» με μια κλίση. Χρειάστηκε φυσικά να επικαλεστώ την δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και των κατοίκων της: «…όπως βλέπεις ρε καρντάση, με τα οικονομικά μέτρα που μας επέβαλλαν οι εθνοσωτήρες μας, έχουμε καταντήσει να ταξιδεύουμε πλέον με παπί…».

Εκτός όμως από τους ένστολους της τροχαίας, την κούραση των χιλιομέτρων, την ζεστή διάθεση του ήλιου (ο υδράργυρος φλερτάριζε τους 30ο Κελσίου) και τις κακοτεχνίες του οδικού δικτύου, στην πορεία μου προς την Καππαδοκία, είχα να αντιμετωπίσω κι έναν αδυσώπητο άνεμο που προσπαθούσε, για τουλάχιστον 200 χλμ., να με «γκρεμίσει» από τη σέλα του παπιού.

Κυριολεκτικά γαντζωμένος πάνω στην μικρή κίτρινη μοτοσυκλέτα, οδηγώντας με πείσμα και καρτερικότητα, κατάφερα αργά το ίδιο απόγευμα -μετά από 12 ώρες στο τιμόνι της μικρής YAMAHA- να φτάσω επιτέλους στο οροπέδιο της Καππαδοκίας…»