Η αποστολή εξετελέσθη, το παπί έφτασε στην Καππαδοκία και ξεκίνησε την περιήγηση στους οικισμούς της επαρχίας με τη βαριά Ιστορία και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της Φύσης.
Ο Κώστας Μητσάκης γράφει για το newsbeast.gr την τελευταία του ανταπόκριση από τα βάθη της Ανατολίας που σηματοδοτεί και την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη…
«Το κοντέρ του κίτρινου παπιού είχε καταγράψει συνολικά 1.000 χλμ. από την αιγαιοπελαγίτικη ακτογραμμή, όταν αντίκριζα τα πρώτα σπίτια της κωμόπολης Urgup/ Ουργκούπ (ελληνιστί Προκόπι). Βρισκόμουν πλέον στην γεωγραφική καρδιά της Καππαδοκίας – δικαιολογημένα λοιπόν πανηγύριζα έχοντας κολλημένο το δάχτυλό μου στο μπουτόν της κόρνας.
Φιλοξενώντας 15.000 κατοίκους, η γραφική πολίχνη -έχει αδελφοποιηθεί με τη Λάρισα- επιλέχθηκε ως το ορμητήριό μου για την τριήμερη εξερεύνηση της Καππαδοκίας, λόγω της υποδειγματικής τουριστικής υποδομής που διαθέτει.
Τα θαυμαστά καπρίτσια της τοπικής φύσης βρέθηκαν ψηλά στην κορυφή της ατζέντας μου. Περπατώντας στα πέτρινα μονοπάτια της Καππαδοκίας, υποκλίθηκα μπροστά στο μεγαλείο της αρχιτεκτονικής της φύσης, που είχε μεγαλουργήσει με αστείρευτη έμπνευση και πάθος.
Ανάγλυφες πλαγιές σε πληθωρικούς σχηματισμούς και εκπληκτικές αποχρώσεις, πανύψηλοι κωνικοί μονόλιθοι, μεταξένιοι αμμόλοφοι, βράχοι με ψηλόλιγνα εντυπωσιακά σχήματα και απόκρημνα φαράγγια, συνιστούσαν την υποβλητική γεωμορφολογία της Καππαδοκίας, που ακροβατούσε ανάμεσα στην τολμηρή φαντασία και την απτή πραγματικότητα.
Η φύση της Καππαδοκίας δημιούργησε μέσα στους αιώνες ένα σκηνικό σουρεαλιστικής έμπνευσης -μοναδικό στο είδος του- που με συγκλόνισε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το βλέμμα εγκλωβίστηκε σ’ ένα εκτεταμένο σεληνιακό τοπίο που δημιουργήθηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους, όταν συγκρούστηκαν εδώ τα δυναμικότερα στοιχεία της φύσης (φωτιά, νερό και αέρας).
Η ιδιότυπη φυσική δημιουργία της Καππαδοκίας προέκυψε αρχικά από την ηφαιστειακή δραστηριότητα των παρακείμενων βουνών, ενώ η λάβα και η ηφαιστειακή λάσπη που σκέπασαν τα πάντα, μακροπρόθεσμα διαβρώθηκαν από τους ισχυρούς ανέμους και τις βροχές, για να διαμορφωθεί τελικά το εξωπραγματικό τοπίο που αντίκριζα.
Μετά τα θαυμαστά καπρίτσια της φύσης, το κίτρινο παπί ανέλαβε να με ξεναγήσει κατόπιν στους κοντινούς οικισμούς Uchisar (Ουτσχισάρ), Zelve (Ζέλβε), Mustafapasa (Μουσταφαπασά) και Goreme (Γκορεμέ). Πρόκειται για μικρά αστικά κέντρα με εμφανή τα σημάδια και τις μνήμες του άλλοτε ακμάζοντος ελληνικού στοιχείου.
Νεοκλασικές κατοικίες με ελληνικά οικόσημα και επιγραφές, επιβλητικά αρχοντικά και ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησίες με υπέροχες αγιογραφίες ήταν οι αδιάσειστες αποδείξεις ότι ο τόπος εδώ αποτελούσε κάποτε μια από τις πολλές ελληνικές πατρίδες.
Θέλοντας να επιβεβαιώσω τις πληροφορίες μου για τη μακραίωνη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή της Καππαδοκίας, επισκέφτηκα τον οικισμό Μουσταφαπασά (ελληνιστί Σινασό) και δείπνησα στο εστιατόριο “Old Greek House”, το οποίο στεγαζόταν σ’ ένα σπίτι που εγκατέλειψαν οι έλληνες ιδιοκτήτες του το 1920.
Ο ελληνισμός που υπήρχε εδώ από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δυστυχώς ξεριζώθηκε για πάντα πριν από μόλις 87 χρόνια, με τις ανταλλαγές πληθυσμών που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης.
Σειρά είχε κατόπιν η Καππαδοκία της Χριστιανοσύνης. Στο διάβα της Ιστορίας, η γη της Καππαδοκίας ταυτίστηκε με τη Χριστιανική Ανατολή, από την οποία αναδείχτηκαν οι ασκητικές μορφές των Μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας (ο Μεγάλος Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζιανός). Παράλληλα, λόγω της γεωλογικής μορφής του εδάφους, στα όρια της Καππαδοκίας άνθισε και γιγαντώθηκε από τον 3ο-5ο μ. Χ. αιώνα το φαινόμενο του μοναχισμού.
Οι ορθόδοξοι μοναχοί που εγκαταστάθηκαν εδώ από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, υιοθετώντας την πρακτική των ντόπιων (οι οποίοι είχαν κατασκευάσει στο υπέδαφος ολόκληρες υπόγειες, τρωγλοδυτικές πολιτείες), λάξευσαν τους εύπλαστους βράχους κατασκευάζοντας μοναστικά κελιά, λιτά παρεκκλήσια, αλλά και ολόκληρους ναούς, μερικούς από τους οποίους έτυχε να επισκεφθώ.
Μέσα σε τρεις μέρες, γυρνώντας με τη μικρή μοτοσυκλέτα από το πρωί μέχρι το βράδυ, κατάφερα να σχηματίσω μια -όσο το δυνατόν- πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της μυθικής Καππαδοκίας. Φτάνοντας ως εδώ, στα βάθη της Ανατολίας, είχα την τύχη να αντικρίσω ένα τοπίο που θύμιζε άλλον πλανήτη, ενώ παράλληλα ανακάλυψα έναν ευλογημένο τόπο ο οποίος, με καταλύτη τη χριστιανική πίστη και τον ελληνικό πολιτισμό, αντιστάθηκε σθεναρά για αιώνες απέναντι σε διωγμούς και απίστους!
Οδηγώντας εκείνα τα ξημερώματα με προορισμό το κοσμοπολίτικο λιμάνι του Cesme, δεν είχα κανένα απολύτως παράπονο. Το ταξίδι στην Καππαδοκία είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία – κι αυτό, χάρη στο κίτρινο ακούραστο παπί και στο θράσος μου να τολμήσω την υπέρβαση… των κυβικών! Η επιστροφή στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει. Και παρόλο που με χώριζαν περίπου 980 χλμ. από το γαλάζιο βασίλειο του Αιγαίου, κάθε χιλιόμετρο που άφηνα πίσω ένιωθα την θαλασσινή αύρα όλο και πιο έντονη…
