Η ιστορία που είναι βγαλμένη από το μακρινό 1897 με την ασφαλτόστρωση που έγινε εκείνη την εποχή φαίνεται ότι «κουμπώνει» στη σημερινή πραγματικότητα.
Όσο κι αν ο ποδηλατόδρομος από τον ορισμό του και μόνο δεν είναι χώρος στάθμευσης, όπως κάθε ποδηλάτης θα μας πει με πίκρα αυτοκίνητα και φορτηγά επιμένουν να τον μετατρέπουν σε πάρκινγκ.
Μόνο που η οδύσσεια του ποδηλάτη δεν είναι νέα ιστορία, καθώς κρατά ήδη από τις απαρχές της… ασφαλτόστρωσης!
Ο δήμος της Νέας Υόρκης άρχισε την ασφαλτόστρωση τμήματος των πεζοδρομίων του ήδη από τη δεκαετία του 1890, εν πολλοίς γιατί έτσι το ήθελαν οι ποδηλάτες πολίτες του. Η ολοκαίνουρια άσφαλτος των πεζοδρομίων ήταν πια δική τους, ώστε να απαλλαγούν από τους κατσικόδρομους της πόλης και τους πεζούς, μόνο που από τις πρώτες κιόλας στιγμές άρχισαν να τους χρησιμοποιούν και τα οχήματα της εποχής, μπλοκάροντας φυσικά την απρόσκοπτη διέλευση των δικύκλων.
Όπως γκρινιάζει το περιοδικό «Bicycling World» ήδη από το 1897: «φαινόταν πως λίγη άσφαλτος μερικών ποδιών πλάτους θα εκπλήρωνε όλα τα όνειρα του ποδηλάτη, αλλά δεν το κάνει. Και ο λόγος μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: κάρα»! Δεν ήταν βέβαια μόνο τα κάρα, αλλά κάθε λογής όχημα που κυκλοφορούσε στους δρόμους των τελών του 19ου αιώνα.
Δημοτικός σύμβουλος της Νέας Υόρκης πρότεινε μάλιστα το 1899 να επιβληθούν ακόμα και πρόστιμα σε όσους έκλειναν τους ποδηλατόδρομους. Τα 10 δολάρια θα ήταν σήμερα αρκετές εκατοντάδες, αν και δεν είναι ακριβώς σαφές αν ψηφίστηκε τελικά το μέτρο. Αν πέρασε, χάθηκε κάπου στη μετάφραση, καθώς έναν αιώνα αργότερα (δεκαετία του 1990) το δημοτικό συμβούλιο της Νέας Υόρκης συζητούσε ξανά το ενδεχόμενο επιβολής προστίμου σε όσους έμπαιναν στους ποδηλατόδρομους χωρίς δίκυκλο ή τρίκυκλο.
Σήμερα είναι παράνομο να μπλοκάρεις με το αυτοκίνητό σου νεοϋορκέζικο ποδηλατόδρομο και το πρόστιμο είναι στα 115 δολάρια. Αν κι αυτό δεν έχει απαλλάξει τους ποδηλάτες από την καθημερινή και υπεραιωνόβια καθώς φαίνεται οδύσσειά τους. Άλλες εποχές, ίδιοι άνθρωποι…
