Εδώ και πάμπολλες δεκαετίες, σχεδιαστές αυτοκινήτου και μηχανικοί ξύνουν μανιωδώς το κεφάλι τους προσπαθώντας να σκαρώσουν το ιδανικό μηχανοκίνητο όχημα όλων των εποχών.
Κι ενώ ο ευσεβής αυτός πόθος της αυτοκίνησης έχει αποδώσει ζηλευτούς καρπούς σε όρους τεχνολογικής εξέλιξης και σχεδιαστικής υπεροχής, κάποιες φορές καταλήγει σε ολότελα παράξενα αποτελέσματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι στο καλό είχε στο μυαλό του ο δημιουργός!
Μιλάμε για κατασκευαστικές δημιουργίες έξω από τα συνηθισμένα, που μετέτρεψαν αυτομάτως το όχημα σε θρυλικό όνομα, αν και όχι για τους σωστούς πάντα λόγους …
Η Κυβερνητική Ανθρωπομορφική Μηχανή και όποιος αντέξει
Ήταν στην ακραία πειραματική δεκαετία του 1960 όταν ο αμερικανικός Στρατός ανέλαβε με τιμή την εκτέλεση ενός προγράμματος για τη δημιουργία του ιδανικού οχήματος που θα μπορούσε να μεταφέρει άντρες και εξοπλισμό σε δύσβατες περιοχές. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά ένα όχημα που περπατούσε αντί να οδηγείται. Και είχε τέσσερα μακριά πόδια!
Το είπαν χαϊδευτικά «CAM» (Cybernetic Anthropomorphous Machine) και χρειαζόταν μόλις έναν χειριστή για να λειτουργήσει, ο οποίος καθόταν στο ιδιαίτερο βολάν και αποκτούσε τον έλεγχο των τεσσάρων τετράμετρων ποδιών, αν και ο όρος «πόδια» μόνο δόκιμος δεν είναι: οι δύο πίσω βραχίονες κινούνταν σαν τα πόδια του οδηγού, μόνο που οι δύο μπροστινοί μιμούνταν τις κινήσεις των ανθρώπινων χεριών!
Το CAM δεν είχε βέβαια χώρο για να μεταφέρει εξοπλισμό και ανθρώπους, αν και αυτό ήταν στα προαπαιτούμενου του συμβολαίου! Αντιθέτως, έμψυχο δυναμικό και υλικά μεταφέρονταν πάνω σε μια «γέφυρα» που προσαρμοζόταν σε δύο CAM. Το πρόγραμμα για την τελική παραγωγή του εγκαταλείφθηκε φυσικά όταν οι αμερικανοί επιτελάρχες σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κάλλιστα ελικόπτερα για τέτοιου είδους δύσκολες μεταφορές…
Το μονότροχο που πάτησε πάνω στον Ντα Βίντσι
Ο Τζον Άρτσιμπαλντ Περβς παρουσίασε το 1930 τη φοβερή και τρομερή Dynasphere, ένα μονότροχο όχημα που έμοιαζε με σφαίρα, η οποία είχε χάσει ωστόσο τις δύο πλευρές της. Κι έτσι δεν ήταν παρά ένα τεράστιο κινούμενο λάστιχο που είχε στο εσωτερικό του έναν φουκαριάρη οδηγό (αλλά και θέση για συνεπιβάτη)!
Η αρχική Dynasphere τροφοδοτούνταν από βενζινοκινητήρα 2,5 αλόγων, αν και λίγο αργότερα ο δαιμόνιος εφευρέτης παρουσίασε και μια αρκετά μικρότερη εκδοχή της που κινούνταν με ηλεκτρικό μοτέρ. Ο Περβς πίστευε μάλιστα ακράδαντα ότι ο πελώριος τροχός του θα ήταν ανταγωνιστικός των αυτοκινήτων και θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία ως πετυχημένη αντιπρόταση στην αυτοκίνηση. Έκανε μεγάλο λάθος! Η ιδέα του πάτωσε εμπορικά, καθώς δεν ήταν φυσικά ούτε το πρώτο μονότροχο που έβλεπε η οικουμένη ούτε και το πιο αποδοτικό.
Παρά το γεγονός ότι η ιστορία των μονότροχων δεν είναι εύκολο να ανασυγκροτηθεί λόγω έλλειψης σχετικών πηγών και μητρώων, η Dynasphere δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο το πρώτο, αφού μέχρι και ο Ντα Βίντσι είχε σχεδιάσει κάτι παρόμοιο, το οποίο παραδέχτηκε ο Περβς ότι ήταν η κινητήριος έμπνευση πίσω από τη δική του δημιουργία…
Δίτροχο εξαθέσιο κανείς;
Το γνωστό και μη εξαιρετέο Σιλόβσκι ήταν ένα εξαθέσιο όχημα που λειτουργούσε σαν μοτοσικλέτα. Ναι, με δύο ρόδες δηλαδή! Τρεις σειρές των δύο θέσεων, δύο τροχοί και ένας ταλαίπωρος κινητήρας 16 (και αργότερα 20) ίππων να προσπαθεί να του δώσει ζωή. Παρά τον περίεργο σχεδιασμό, το Σιλόβσκι δεν έχανε ποτέ την ισορροπία του, ούτε όταν έστριβε ούτε όταν οι επιβάτες του έγερναν στο πλάι ούτε και όταν ανεβοκατέβαιναν. Κι αυτό γιατί περιείχε ένα ζευγάρι από γυροσκόπια!
Άλλη μια παταγώδης εμπορικά αποτυχία, το ανατρεπτικό του design μπόλιασε ωστόσο γόνιμα τη φαντασία των μηχανικών και σύντομα μια μακρά σειρά από πρωτότυπα δίτροχα με γυροσκόπια παρουσιάστηκαν στα μήκη και τα πλάτη της Γης. Αν και κανένα δεν θα γνώριζε λαϊκή απήχηση…
Το ζέπελιν που πατούσε στη Γη
Το τρίτροχο και 11θέσιο ιπτάμενο όχημα του Μπακμίνστερ Φούλερ που παρουσίασε στην εμβρόντητη ανθρωπότητα το 1933 το είπε τελικά Dymaxion Car, συνδυάζοντας τις λέξεις «dynamic», «maximum» και «ion». Με σχήμα ζέπελιν και φτερά που φούσκωναν αυτόματα(!), το Dymaxion έπαιρνε καλή φόρα και απογειωνόταν στον αέρα, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό τους αυτόπτες μάρτυρες!
Αποδείχτηκε όμως μη πρακτικό όταν φάνηκε ότι στους αιθέρες ο χειρισμός του μόνο εύκολος και αποτελεσματικός δεν ήταν! Ταυτοχρόνως, ήταν εξίσου ασταθές και στον δρόμο, ένα μοτίβο που εξακολούθησε ακόμα και στο τρίτο πρωτότυπο που έφερε πτερύγιο για αυξημένη σταθερότητα. Αρχικά μάλιστα, ο Φούλερ είχε βρει πολλούς επενδυτές που ήθελαν να ρίξουν το Dymaxion Car στην παραγωγή, αν και όλοι την έκαναν με ελαφρά όταν ένα από τα πρωτότυπα αναμείχθηκε σε ένα θανατηφόρο τροχαίο.
Οι ευσεβείς πόθοι για την κατασκευή του καταλάγιασαν λοιπόν και πλέον φιγουράρει σε όλες τις σοβαρές λίστες με τα πιο αποτυχημένα οχήματα όλων των εποχών!
Πόσες ρόδες είναι πολλές;
Η οδύσσεια του μηχανικού Μίλτον Ριβς να πείσει το καταναλωτικό κοινό και τα επενδυτικά κεφάλαια ότι οι τέσσερις ρόδες ήταν λίγες για την αυτοκίνηση θα άξιζε ίσως χωριστό άρθρο, καθώς παραμένει κωμικοτραγικότατη! Το 1911, ο εφευρέτης παρουσίασε το OctoAuto με τους οχτώ τροχούς, τέσσερις μπροστά και τέσσερις πίσω. Το αμάξι δεν ήταν φτιαγμένο από το μηδέν, καθώς το μόνο που έκανε ο Ριβς ήταν να πάρει ένα κανονικό αμάξι και να πολλαπλασιάσει τις ρόδες του.
Το όχημα είχε την κίνηση στους δύο πίσω από τους μπροστινούς τροχούς, αν και την κατεύθυνση τη χάριζαν και οι τέσσερις μπροστινές ρόδες, κι αυτό γιατί ο κατασκευαστής ισχυριζόταν ότι έτσι τα λάστιχα θα φθείρονταν πιο δύσκολα και το όχημα θα είχε καλύτερη σταθερότητα.
Το αμάξι δεν άρεσε σε κανέναν, όχι ότι αυτό πτόησε βέβαια τον Ριβς, ο οποίος περιόρισε απλώς τις οχτώ ρόδες σε έξι (δύο μπροστά και τέσσερις πίσω) παρουσιάζοντας έτσι το νέο SextoAuto του! Το οποίο δεν εντυπωσίασε φυσικά κανέναν…
