Δεν είναι λίγες οι μητέρες που έχουν μιλήσει ανοιχτά για το πώς νιώθουν μετά την απόκτηση των παιδιών τους, με αρκετές από αυτές να δηλώνουν μετανιωμένες που απέκτησαν παιδί και να υποστηρίζουν ότι «μισούν» τη μητρότητα και άλλες να αποκαλύπτουν ότι δεν συμπαθούν καθόλου τα παιδιά τους.
Οι απρόθυμοι γονείς, από όλο τον κόσμο μοιράστηκαν τις ιστορίες τους ανώνυμα σε μια ομάδα στο Facebook με την ονομασία I Regret Having Children.
Όσοι έχουν δημοσιεύσει στην ομάδα την εμπειρία τους μίλησαν για την κοινωνική πίεση να αποκτήσουν παιδιά, καθώς και για την πίεση από αγαπημένα πρόσωπα, για τους αγώνες στη φροντίδα παιδιών με αναπτυξιακές διαταραχές και για τις δικές τους μάχες με την ψυχική υγεία.
Το να μετανιώνει κανείς για την απόκτηση παιδιών δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, σύμφωνα με δημοσκόπηση της YouGov του 2021, η οποία, σύμφωνα με τη Daily Mail, διαπίστωσε ότι ένας στους 12 Βρετανούς (περίπου το 8% των γονέων) εύχεται να μην τα είχε αποκτήσει.
Μητέρες που δεν νιώθουν και τόσο ευτυχισμένες με τη μητρότητα
Μια από τις συμμετέχουσες στην ομάδα από τις ΗΠΑ ανέφερε χαρακτηριστικά για το παιδί της: «Η μεγαλύτερη λύπη μου. Δεν μισώ τον γιο μου, αλλά μισώ το να είμαι μητέρα».
«Μισώ τον εαυτό μου που πήρα την απόφαση να κάνω παιδί. Είναι τόσο δύσκολο, νιώθω ότι δεν έχω καμία ελευθερία από τότε που έγινα μητέρα. Περιμένω να κοιμηθεί, γιατί επιτέλους θα είμαι μόνη μου. Έχω σύντροφο, δεν τον αντέχω πια, αλλά δεν μπορώ να είμαι ανύπαντρη μητέρα, δεν μπορώ να είμαι μόνη με τον γιο μου. Είναι απλά δύσκολο.. ευχαριστώ για την ανάγνωση».
Εν τω μεταξύ, μια άλλη ζήτησε συμβουλές, αφού αποκάλυψε ότι έκανε παιδί μόνο επειδή το ήθελε ο σύζυγός της, παραδεχόμενη ότι δεν ήθελε ποτέ να γίνει μητέρα. Τώρα υποφέρει από επιλόχειο κατάθλιψη και αισθάνεται άγχος κάθε φορά που βρίσκεται κοντά στο μωρό.
Πιο συγκεκριμένα έγραψε «Ποτέ δεν ήθελα να κάνω παιδί, αλλά ο σύζυγός μου ήθελε. Έμεινα έγκυος αμέσως και είχα τη χειρότερη εγκυμοσύνη και μια επείγουσα καισαρική τομή. Δεν ήμουν έτοιμη να αποκτήσω παιδί και μόλις γεννήθηκε θυμάμαι να ξαπλώνω στο χειρουργικό τραπέζι γνωρίζοντας ότι δεν την αγαπούσα και δεν την ήθελα. Τώρα είμαι ένα χρόνο μετά τον τοκετό και έχω ακραία PPD».
Ενώ συμπλήρωσε πως «Δεν θέλω να είμαι κοντά στο παιδί μου. Δεν θέλω να παίζω μαζί της, να την κρατάω στην αγκαλιά μου ή να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Αγχώνομαι τόσο πολύ και μόνο που βρίσκομαι κοντά της ή μετράω αντίστροφα τις ώρες μέχρι να βγει από τον παιδικό σταθμό. Κάνω ψυχοθεραπεία και παίρνω φάρμακα, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να βελτιώνεται. Δεν ξέρω τι να κάνω».
Η έντονη αντιπάθεια για τον σύντροφό της ήταν αυτό που έκανε μία άλλη μαμά να μετανιώσει για την απόκτηση του παιδιού της. «Μετά από δύο χρόνια συνειδητοποιώ ότι ο μόνος λόγος που μισώ το να είμαι γονιός είναι ο πατέρας του παιδιού μου», παραδέχτηκε η ανώνυμη ανάρτηση.
Μεταξύ των αναρτήσεων, υπήρχαν και εκείνες των οποίων τα παιδιά είχαν αναπτυξιακές δυσκολίες, γεγονός που είχε καταστήσει τη γονική μέριμνα ακόμη πιο δύσκολη. Μία μητέρα έγραψε χαρακτηριστικά «Νιώθω τόσο παγιδευμένη στη ζωή μου. Έχω μια 27χρονη κόρη που δεν θα ξεπεράσει ποτέ νοητικά την ηλικία των 16 περίπου ετών. Έχω την εγγονή μου που είναι τριών ετών. Μακάρι να μπορούσα απλώς να μεγαλώσω την εγγονή μου και να φύγει η κόρη μου, αλλά ξέρω ότι αυτό θα ήταν επιβλαβές για την εγγονή μου. Έτσι αισθάνομαι ότι δεν έχω άλλη επιλογή από το να συνεχίσω να παλεύω σε αυτή τη ζωή».
Η έλλειψη ελευθερίας που έρχεται με τα παιδιά
Αρκετοί γονείς παραπονέθηκαν για την έλλειψη ελευθερίας που έχουν από τότε που απέκτησαν παιδιά, με έναν να γράφει: «Έχω μια κόρη ενός έτους. Την αγαπώ με όλη μου την καρδιά, αλλά εύχομαι να μην την είχα ποτέ. Πριν την αποκτήσω, είχα την ελευθερία μου και μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα, μπορούσα να βγαίνω έξω όποτε ήθελα, να επιστρέφω σπίτι όποτε ήθελα. Παθαίνω νευρικό κλονισμό και κλαίω γιατί μου λείπει η ελευθερία μου. Σας παρακαλώ, μην κάνετε παιδιά αν δεν θέλετε να χάσετε τον εαυτό σας».
Από την άλλη, μια άλλη μητέρα παραδέχτηκε ότι «η ψυχή μου απλά λαχταράει μια ήσυχη, ειρηνική ζωή», προσθέτοντας ότι αισθάνεται «ντροπή και γεμάτη ενοχές που αισθάνεται έτσι».
Μία μαμά, μάλιστα, διερωτήθηκε γιατί η κοινωνία δεν είναι πιο ειλικρινής σχετικά με τη μητρότητα και τις θυσίες που απαιτεί γράφοντας πως «Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι πιο ειλικρινείς για τη μητρότητα; Τη θυσία; Τον εξευτελισμό αν το παιδί αποκλίνει από οτιδήποτε άλλο εκτός από το φυσιολογικό; Η προσδοκία ότι η μητέρα πρέπει να θυσιάσει τα ΠΑΝΤΑ; Το ότι πρέπει να τηρούνται υψηλότερα πρότυπα από τους πατέρες»;
