H Emma Benoit τα είχε όλα στη ζωή της. Νιάτα, φίλους και ομορφιά, συνήθιζε μάλιστα να αποκαλεί τον εαυτό της «η τέλεια Αμερικανίδα». Αποδείχτηκε όμως ότι αυτά αποτελούσαν την τέλεια βιτρίνα για τον κόσμο.
Η 21χρονη, σήμερα, κοπέλα βίωνε μια δύσκολη καθημερινότητα. Πάλευε με την κατάθλιψη και το άγχος τα οποία δεν αποκάλυπτε σε κανένα, καθώς θεωρούσε ότι όποιος νοσούσε στιγματιζόταν. Το 2017 σε ηλικία 16 ετών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας που την άφησε ανάπηρη, ενώ έπαθε και πολλαπλά εγκεφαλικά.
Σήμερα θέλει να φωνάξει όσα πέρασε και να γίνει η ιστορία της ένας φάρος ελπίδας σε όσους βιώνουν τα ίδια. «Ελπίζω η ιστορία μου να ενθαρρύνει άλλους ανθρώπους που νιώθουν ευάλωτοι να προσεγγίσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Θέλω να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι υπάρχει βοήθεια, μπορείτε να ξεπεράσετε τις προκλήσεις της ψυχικής σας υγείας και να ευδοκιμήσετε. Εύχομαι να μου είχε μιλήσει κάποιος για τα συναισθήματά μου, ώστε να μην αισθάνομαι μόνη και να μην αγωνίζομαι τόσο πολύ να τα διαχειριστώ» λέει σύμφωνα με την Daily Mail, που επικαλείται το άρθρο της στο Today.
«Είχα πολύ έντονο άγχος και κατάθλιψη για 5-6 χρόνια. Δεν είπα ποτέ τίποτα γιατί απλά δεν ήξερα τι ένιωθα. Γνώριζα ελάχιστα για τα προβλήματα ψυχικής υγείας και έτσι δεν έβρισκα τις σωστές λέξεις για να περιγράψω όσα βίωνα. Κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι υπάρχουν μέχρι τη στιγμή που έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Είχα επίσης την πεποίθηση ότι τα μοιραστείς σκοτεινές σκέψεις και συναισθήματα συνοδεύονταν από στίγμα. Οπότε σιωπούσα» γράφει στο άρθρο.
Η έφηβη απομονώθηκε και συχνά αναρωτιόταν τι κακό της συνέβαινε. Όπως είπε πίστευε ότι θεραπεία χρειάζονταν όσοι είχαν σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά της. Η έλλειψη συζήτησης και αυτό το «συντριπτικό αίσθημα απελπισίας» ήταν αυτά που την οδήγησαν στην απόπειρα αυτοκτονίας. «Ήθελα να τελειώσει ο πόνος μου» υποστηρίζει.
Σχεδόν αμέσως μετάνιωσε για ό,τι είχε κάνει και συνειδητοποίησε ότι «πραγματικά δεν ήθελε να πεθάνει». Και ενώ επέζησε από την απόπειρα αυτοκτονίας, η πρώην μαζορέτα έμεινε παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Οι θρόμβοι στον εγκέφαλο τής προκάλεσαν πολλαπλά εγκεφαλικά.
Ξεκίνησε φυσικοθεραπεία και έπρεπε να ξαναμάθει πώς να φροντίζει τον εαυτό της χωρίς να χρησιμοποιεί τα άκρα της. Αγωνιζόταν να συμβιβαστεί με αυτό που έκανε, σταδιακά ανακτούσε τις δυνάμεις της νιώθοντας, όπως λέει, «ταυτόχρονα θύμα και θύτης».
Μέσω της λογοθεραπείας, της εργοθεραπείας και της φυσικοθεραπείας, η Emma κατάφερε να ανακτήσει το 80% των ικανοτήτων της. «Τώρα χρησιμοποιώ αναπηρικό καροτσάκι κατά καιρούς. Μπορώ πλέον να περπατάω και να οδηγώ» αποκάλυψε. «Αλλά τα νεύρα στο αριστερό μου χέρι έχουν θέμα, οπότε δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω πολύ καλά τα δάχτυλα» προσθέτει.
Μετά το σώμα η ψυχή
Αφού βελτίωσε τη σωματική της κατάσταση κα ανέκτησε μέρος των δυνάμεών της, ήρθε η ώρα να επικεντρωθεί στην ψυχική της υγεία. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία και διαγνώστηκε με κατάθλιψη και άγχος, μια ανακάλυψη που της άνοιξε τα μάτια.
«Είχα πλέον λέξεις για να περιγράψω αυτό που βίωνα. Αλλά το έκανε επίσης γίνεται αληθινό. Ενώ όμως ήταν τρομακτικό έγινε ταυτόχρονα και ενδυναμωτικό, επειδή αισθάνθηκα ότι ήταν κάτι με το οποίο θα μπορούσα να δουλέψω. Οι γιατροί μου είπαν ότι υπάρχει θεραπεία και θα μπορούσα να ζήσω με τα θέματα ψυχικής υγείας που είχα. Μου έδωσαν ελπίδα και προοπτική που μου έλειπε», είπε.
Πριν την απόπειρα αυτοκτονίας η Emma έλεγε ότι η ζωή της φαινόταν τέλεια στους ξένους και ότι κανείς δεν περίμενε ότι θα προσπαθούσε να βάλει τέλος στη ζωή της. Γι’ αυτό και θεωρεί σημαντικό να μοιραστεί την ιστορία της, που παρουσιάστηκε στο ντοκιμαντέρ «My Ascension». Τώρα, όπως λέει, έχει μία αποστολή: να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να ανοίξει συζητήσεις για τα θέματα ψυχικής υγείας.
Η συμβουλή στους γονείς
Η Emma μοιράστηκε μερικά από τα προειδοποιητικά σημάδια που είδε στον εαυτό της, πριν την απόπειρα, με την ελπίδα να βοηθήσει ενδεχομένως άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει πρόβλημα, πριν να είναι πολύ αργά.
«Θέλω οι γονείς να αναγνωρίζουν τα προειδοποιητικά σημάδια στα παιδιά τους. Κοιτάζοντας πίσω, το μεγαλύτερο σημάδι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν όταν δεν ήθελα να πηγαίνω στις μαζορέτες. Όλη μου τη ζωή αγαπούσα αυτό άθλημα και ξαφνικά σταμάτησα να ενδιαφέρομαι. Άρχισα να κάνω παρέα με νέους φίλους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανα παρέα. Θύμωνα εύκολα και συχνά ένιωθα απογοητευμένη – και τα δύο ήταν τεράστιες αλλαγές στον χαρακτήρα μου.
«Ενθαρρύνω τους γονείς να παρατηρήσουν τα παιδιά τους. Αν αρχίσουν να συμπεριφέρονται διαφορετικά ή αν ξαφνικά αδιαφορούν για κάτι που κάποτε αγαπούσαν, να τους ρωτήσετε τι συμβαίνει. Μπορεί να μην είναι τίποτα. Αλλά αν είναι κάτι, αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός διαλόγου που θα μπορούσε να τους βοηθήσει.
Ελπίζω οι γονείς να αρχίσουν να αναφέρουν το θέμα της ψυχικής υγείας και να βεβαιωθούν ότι τα παιδιά τους γνωρίζουν ότι αν αντιμετωπίζουν δυσκολίες, μπορούν να μιλήσουν στους γονείς τους. Δεν ήξερα ότι η ψυχική υγεία ήταν κάτι που θα μπορούσα να συζητήσω».
