Σε μερικές χώρες και ιδιαίτερα στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, αποτελεί παράδοση το σπάσιμο ενός μπουκαλιού σαμπάνιας επάνω στο κύτος ενός πλοίου, πριν από το πρώτο ταξίδι του.

Πώς όμως ξεκίνησε αυτή η παράδοση;

Φαίνεται ότι ο άνθρωπος προέβαινε σε διάφορες τελετές εγκαινίων, από τότε που άρχισε να κατασκευάζει πλοία, γράφει η Emily Upton στο todayifoundout.com, σύμφωνα με στοιχεία που απέσπασε από το βιβλίο «The Wise Book of Whys».

Όπως συμβαίνει μέχρι και σήμερα, αυτές θεωρούνταν απαραίτητες προκειμένου το πλοίο να… έχει την τύχη με το μέρος του κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του.

Μία από τις αρχαιότερες γνωστές αναφορές παρόμοιας πρακτικής, μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο 5.000 χρόνια πριν, όταν ένας Βαβυλώνιος φέρεται να δήλωσε κατά τη διάρκεια εγκαινίων ενός νέου πλοίου: «Για τους Θεούς διέταξα να θυσιαστούν βόδια».

Οι αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι και Αιγύπτιοι στρέφονταν επίσης στους θεούς, ζητώντας από αυτούς να προστατέψουν τα πλοία και τα πληρώματά τους στα ταξίδια τους.

Για παράδειγμα, οι αρχαίοι Έλληνες, κατά τη διάρκεια των τελετών εγκαινίων, έπιναν κρασί για να τιμήσουν τους θεούς και έριχναν νερό στο πλοίο, ως ένα είδος ευλογίας.

Οι θρησκευτικές πτυχές της «βάφτισης» ενός πλοίου συνεχίστηκαν στο πέρασμα των αιώνων και παραμένουν έως και σήμερα, ιδιαίτερα στα καθολικά έθνη, αναφέρει η αρθρογράφος.

Για παράδειγμα, υπάρχουν αναφορές για τα εγκαίνια-βάφτιση ενός πλοίου το 17ο αιώνα από τους Ιππότες της Μάλτας, η οποία περιγράφει πώς δύο μοναχοί ανέβηκαν σε ένα καινούριο πολεμικό πλοίο, προσευχήθηκαν και το έραναν με άγιο νερό, προτού αυτό ριχτεί στη θάλασσα.

Μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση, ορισμένοι λαοί της Ευρώπης αποστασιοποιήθηκαν από το θρησκευτικό μέρος της τελετής εγκαινίων ενός πλοίου.

Έτσι, αντί να τα «ευλογούν» ιερείς και θρησκευτικοί ηγέτες, το καθήκον αυτό ανέλαβαν μέλη των βασιλικών οικογενειών, μονάρχες, ή στρατιωτικοί ηγέτες.

Το 1610 ο πρίγκιπας της Ουαλίας, που ήταν παρών στη «βάφτιση» του πλοίου Prince Royal πήρε ένα μεγάλο και ακριβό ασημένιο κύπελλο στα χέρια του, ήπιε μια γουλιά κρασί και στη συνέχεια πέταξε το υπόλοιπο περιεχόμενο στο κατάστρωμα. Το ασημένιο κύπελλο πετάχτηκε από το πλαϊνό μέρος του πλοίου προς τους θεατές, έτσι ώστε να καταλήξει στα χέρια κάποιου τυχερού.

Αργότερα το 17ο αιώνα, το κύπελλο αντικαταστάθηκε με ένα ολόκληρο μπουκάλι, το οποίο έριχναν από την πλώρη.

Αυτό συνέβη επειδή τα κύπελλα ήταν εξαιρετικά πολύτιμα και το βρετανικό ναυτικό αυξανόταν με ραγδαίους ρυθμούς.

Επομένως, δεν ήταν και πολύ πρακτικό να συνεχίσουν να «μοιράζουν» ασημένια κύπελλα, κάθε φορά που εγκαινιαζόταν ένα πλοίο.

Σε ό,τι αφορά τη στροφή από το κρασί στη σαμπάνια, πιστεύεται ότι οι προτιμήσεις απλά άλλαξαν με το πέρασμα των χρόνων.

Η σαμπάνια άρχισε να θεωρείται «αριστοκρατική επιλογή» και για μεγάλο διάστημα κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους κόλπους της ελίτ.

Κάπως έτσι, άρχισε να θεωρείται ως η καλύτερη επιλογή για τη «βάφτιση» των πλοίων.

Και η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα σε κάποιες χώρες…