Τα πανάκριβα παπούτσια αξίας 550 δολαρίων της Shanshan τα πλήρωσε ο… εραστής της, όμως τα ταλαιπωρημένα… πόδια είναι δικά της. Έτσι ξεκινά το άρθρο του στο aeonmagazine.com ο James Palmer, βρετανός αρθρογράφος και συγγραφέας που ζει στο Πεκίνο.
Στα 26 της η Shanshan έκανε ένα μακρύ ταξίδι από τις αγροτικές περιοχές της επαρχίας Sichuan, μία από τις φτωχότερες στα νότια της Κίνας, διάσημης για τα καυτερά φαγητά της και… τις γυναίκες της.
Ο εραστής της, ο κύριος Wu, πληρώνει το διαμέρισμά της στην πόλη, το οποίο στοιχίζει 2,5 εκατομμύρια κινεζικά γουάν (410.000 δολάρια). Την επισκέπτεται όποτε βρίσκει χρόνο να… φύγει από τη γυναίκα του.
Είναι σαραντάρης και διευθύνων στέλεχος σε μεγάλη κρατική πετρελαϊκή εταιρεία. Τους τελευταίους έξι μήνες είχε πάει στην Αφρική, όπου επιθεωρούσε την κατασκευή μιας πλατφόρμας άντλησης πετρελαίου.
Το διάστημα αυτό η Shanshan ξεκίνησε να μαθαίνει αγγλικά, για να νικήσει τη… βαρεμάρα της. Έτσι ανακάλυψε ένα «διαδικτυακό δάσκαλο» με τον οποίο μπορούσε να εξασκήσει τη γλώσσα.
«Κάπως έτσι γνωριστήκαμε την περασμένη άνοιξη», γράφει ο James Palmer.
Η Shanshan ποτέ δεν αναφερόταν στον κ. Wu ως ο «φίλος μου». Τον αποκαλούσε «άντρα της», «εραστή της» και περιστασιακά και… «θείο της».
Όταν ανέφερε τη λέξη «φίλος/σύντροφος» εννοούσε το αγόρι στην ηλικία της, που ήταν από τα μέρη της και με τον οποίο αντάλλασε όλη τη μέρα γραπτά μηνύματα, και τον έβλεπε δύο φορές το χρόνο.
Η Shanshan ακολούθησε το δρόμο που παίρνουν πολλά κορίτσια της επαρχίας. Έγινε «ernai», δηλαδή «δεύτερη γυναίκα».
Πήγε στην Chengdu, την πρωτεύουσα της επαρχίας Sichuan, σε ηλικία 17 ετών, όπου δούλεψε ως υπάλληλος σε καραόκε μπαρ σε ένα ξενοδοχείο.
Στη συνέχεια πήγε στο Πεκίνο, για να κάνει την ίδια δουλειά, που δεν ήταν άλλη από το να διασκεδάζει άντρες… και αν πλήρωναν αρκετά κοιμόταν και μαζί τους.
Κάπως έτσι γνώρισε και τον «εραστή της», ο οποίος τής πρότεινε να την «αποκαταστήσει» στο «τέταρτο ραντεβού τους».
Από την πλευρά του η απόφαση ήταν εύκολη: η Shanshan ήταν σέξι, έξυπνη και εύθυμη.
Για εκείνη ήταν μια… προφανής επιλογή!
Εκτός από το διαμέρισμα ο κ.Wu της παίρνει δώρα και της δίνει 20.000 γουάν (3.260 δολάρια) το μήνα ως μισθό.
Το να πληρώνει κανείς μια γυναίκα είναι κοινό φαινόμενο, ανάμεσα στους ισχυρούς άντρες της Κίνας.
Σύμφωνα με μια έρευνα από το Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων του πανεπιστημίου Renmin στο Πεκίνο, που δημοσιεύτηκε φέτος τον Ιανουάριο, το 95% των διεφθαρμένων αξιωματούχων είχαν παράνομους δεσμούς, συνήθως επί πληρωμή, ενώ το 60% αυτών είχαν από μία «ernai».
Σε ένα δείπνο με τη Shanshan, τη Xiaoxue και τη Lingling, τα κορίτσια εξομολογήθηκαν στον James ότι «ευτυχώς οι κοινωνικές συναναστροφές μειώθηκαν… ήταν μεγάλο μέρος της δουλειάς».
«Έπρεπε να γινόμαστε πολύ όμορφες και να εντυπωσιάζουμε τους υπόλοιπους σημαντικούς ανθρώπους, όχι όμως τόσο που να ζηλέψει η κοπέλα που είχαν φέρει εκείνοι μαζί τους… και να προσποιούμαστε συνεχώς για το πόσο σπουδαίοι ήταν εκείνοι» είπε η Xiaoxue.
«Έτσι ήρθα στο Πεκίνο» πρόσθεσε η Lingling. «Ήμουν με έναν αξιωματούχο στην Neijiang και πραγματοποιούσαν μια επίσκεψη επιθεώρησης. Ένας από τους αξιωματούχους που ήρθε εκεί με συμπάθησε πολύ και ζήτησε από τον τύπο που ήμουν μαζί του να με… δανείσει, με αντάλλαγμα “διασυνδέσεις”. Έτσι, κοιμήθηκα μαζί του όσο ήταν στην Neijiang και μετά με έφερε στο Πεκίνο. Αλλά δεν τα βρήκαμε τελικά…».
«Αν κατέχεις κάποια σημαντική θέση πρέπει να έχεις ερωμένη, ή τουλάχιστον μια φιλενάδα, διαφορετικά δε θεωρείσαι άντρας. Εγώ είχα μια φίλη που ήταν “ψεύτικη ερωμένη”. Ήταν πολύ καλή φίλη με έναν γκέι –όχι ιερόδουλο- ο οποίος ήταν το αγόρι ενός σημαίνοντος προσώπου. Ο αξιωματούχος αυτός την πλήρωνε για να βγαίνει μαζί του και να υποδύεται ότι είναι η ερωμένη του» είπε ακόμη η Xiaoxue.
Οι Κινέζοι θέλουν την ψευδαίσθηση της «οικειότητας». «Πρέπει να γίνεις το κορίτσι που ήθελαν όταν ήταν 20 χρονών» πρόσθεσε η ίδια και συνέχισε: «Θέλουν να πιστεύουν ότι εσύ θα ήσουν μαζί τους ακόμη κι αν δε σε πλήρωναν. Δεν πρέπει να είσαι συνέχεια καλή μαζί τους, γιατί θα καταλάβουν ότι δεν είναι αληθινό. Αν κοιτάξουν άλλη γυναίκα, πρέπει να ζηλέψεις και να τους κάνεις να σου ζητήσουν συγνώμη… έτσι θα πιστέψουν ότι ενδιαφέρεσαι για εκείνους».
