Καθημερινές ιστορίες… ανείπωτου τρόμου

Τα στοιχειωμένα σπίτια και οι δαιμονισμένοι άνθρωποι αποτελούν καθιερωμένες νυχτερινές ιστορίες, συνοδεία πάντα φωτιάς και χαμηλού φωτισμού.

Αν όμως ένα πνεύμα μπορεί να προσδεθεί σε ένα οίκημα, γιατί να μην μπορεί να θρονιαστεί και σε ένα αντικείμενο;

Κι αυτό πράγματι συμβαίνει, ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να πιστεύουν κάποιοι ότι συμβαίνει.

Στο διάβα του χρόνου λοιπόν δεν είναι λίγα τα περιστατικά που «μύρισαν» απόκοσμη δραστηριότητα, με καταραμένα αντικείμενα να ανατρέπουν τον εύτακτο κόσμο μας…

Το στοιχειωμένο μπαστούνι

Θα πληρώνατε ποτέ 50.000 ευρώ για ένα μεταλλικό μπαστουνάκι; Ούτε καν αν ήταν στοιχειωμένο; Ε λοιπόν το «Ghost Cane» βγήκε πράγματι σε πλειστηριασμό στο eBay από τη Mary Anderson, η οποία θεώρησε ότι το να ξεφορτωθεί πλουσιοπάροχα το αντικείμενο θα ανακούφιζε τους φόβους του 6χρονου γιου της, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι το φάντασμα του παππού του είχε θρονιαστεί στο μπαστούνι. Η πολιτική του eBay μάλιστα απαγορεύει πλέον ρητά την πώληση «άυλων αντικειμένων, όπως ψυχών και πνευμάτων», επέτρεψε ωστόσο στη γυναίκα να το θέσει σε δημοπρασία δεχόμενο τις ικεσίες της για χάρη του παιδιού της. Υπήρχε βέβαια και ένας απαράβατος όρος για τον νέο περήφανο ιδιοκτήτη του καταραμένου μπαστουνιού: να γράψει ένα γράμμα στον εξάχρονο που θα τον πληροφορεί ότι το μπαστούνι και η ενσωματωμένη ψυχή του παππού τα πάνε μια χαρά στο νέο τους σπίτι. Το νέο σπίτι λοιπόν του στοιχειωμένου μπαστουνιού είναι το καζίνο Golden Palace, με το μπαστούνι (και τον παππού) να βρίσκει τη θέση του δίπλα σε σάντουιτς που φέρει το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, για το οποίο το καζίνο πλήρωσε άλλες 20.000 ευρώ…

Το δαιμονισμένο σεντούκι

Κάπου 150 χρόνια πριν στον αμερικανικό Νότο, ο Jacob Cooley διέταξε τον αφρο-αμερικανό σκλάβο του Hosea να κατασκευάσει ένα σεντούκι για το πρώτο παιδί του γαιοκτήμονα. Και ο δούλος έκανε ακριβώς αυτό, μόνο που ο αφέντης δεν έμεινε ικανοποιημένος και τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Οι άλλοι σκλάβοι της φυτείας βάλθηκαν λοιπόν να πάρουν εκδίκηση για τον αδικοχαμένο φίλο τους: πασπάλισαν αίμα κουκουβάγιας πάνω στο σεντούκι και έβαλαν έναν που γνώριζε από αυτά να το καταραστεί. Όλως παραδόξως, ο νεογέννητος γιος του αφεντικού πέθανε, ενώ στα επόμενα χρόνια 17 θάνατοι της ευρύτερης οικογένειας συνδέθηκαν με το σεντούκι. Η κατάρα ανακλήθηκε τελικά από γυναίκα που διέθετε υποτίθεται τέτοιες δυνάμεις και πλέον εκτίθεται ακίνδυνο στο Μουσείο Ιστορίας του Κεντάκι…

Το δαχτυλίδι του Ροδόλφο Βαλεντίνο

Ο Βαλεντίνο (1895-1926) ήταν ένα από τα πρώτα χολιγουντιανά αστέρια της εποχής του βωβού κινηματογράφου, ο οποίος χάθηκε πρόωρα (σε ηλικία 31 ετών) από διάτρηση στομάχου. Δεν ήταν λίγοι βέβαια αυτοί που είδαν πίσω από τον θάνατό του το δαχτυλίδι που είχε αγοράσει από κοσμηματοπώλη το 1920. Ο θρύλος θέλει τον Βαλεντίνο να δείχνει περιχαρής το απόκτημά του σε φίλο, ο οποίος το ίδιο βράδυ είδε όνειρο με τον ηθοποιό να πεθαίνει. Οι επόμενες ταινίες του αστέρα ήταν παταγώδεις αποτυχίες και ο ίδιος πέθανε έξι χρόνια μετά. Ήταν βέβαια και η σύντροφός του, Pola Negri, η οποία αρρώστησε σοβαρά όταν το έβαλε στο δάχτυλό της, με το δαχτυλίδι να υπονομεύει τόσο την καριέρα όσο και την ίδια τη ζωή της. Συμπτώσεις, ισχυρίζονται κάποιοι. Η κατάρα όμως δεν τελειώνει εδώ: ο Russ Colombo, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Βαλεντίνο στη βιογραφική ταινία του αστέρα, φόρεσε το δαχτυλίδι και σκοτώθηκε λίγες μέρες αργότερα σε δυστύχημα πάνω στα γυρίσματα. Το δαχτυλίδι πουλήθηκε κατόπιν στον γκάγκστερ Joe Casino, ο οποίος δεν το φόρεσε για χρόνια μέχρι να λάβει τη διαβεβαίωση των «ειδικών» ότι η κατάρα είχε πλέον ξεθωριάσει. Αλίμονο! Όταν το έβαλε στο δάχτυλό του χρόνια μετά θα ερχόταν το τέλος του: πέθανε μέσα σε μια βδομάδα από τροχαίο. Και η λίστα της κακοδαιμονίας συνεχίζεται, με το δαχτυλίδι να εξαφανίζεται ωστόσο κάποια στιγμή στη δεκαετία του ’60. Μήπως βρίσκεται στο χέρι σας;

Ο καταραμένος πίνακας

Το «Αγόρι που Κλαίει» (Crying Boy) ήταν μια μαζικά παραγόμενη ρεπροντιξιόν πίνακα του Bruno Amadio που αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής στη Δύση κατά τη δεκαετία του ’50 και ειδικά στις Βρετανικές Νήσους. Στη δεκαετία του ’80 βέβαια ο πίνακας θα ζούσε μια δεύτερη δόξα όταν η σκανδαλοθηρική εφημερίδα «The Sun» φιλοξένησε συνέντευξη πυροσβέστη από το Γιορκσάιρ, ο οποίος ισχυρίστηκε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο πίνακας ήταν το μόνο πράγμα που σώθηκε από μια σειρά πυρκαγιών σε σπίτια της περιοχής! Ακόμα και μέσα σε συντρίμμια, με την οικία να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, ο πίνακας έβγαινε πάντα αλώβητος. Κι άλλοι πυροσβέστες πιστοποίησαν την ιστορία του, αναφέροντας μάλιστα ότι κανείς τους δεν τόλμησε να πάρει ένα αντίτυπο για το σπίτι του. Η εφημερίδα δεν άφησε βέβαια το θέμα στην ησυχία του, φιλοξενώντας συνεντεύξεις «θυμάτων» και φτάνοντάς το στα άκρα: εγκαινίασε εκστρατεία για τη μαζική αναίρεση της κατάρας, με ανθρώπους να στέλνουν κατά εκατοντάδες τους πίνακες στην εφημερίδα για να τους «κάψει τελετουργικά». Κάποια στιγμή επενέβη βέβαια το BBC, που κατέληξε ότι για το «πυρίμαχο» του πίνακα έφταιγε μια στρώση βερνικιού με άκαυστες ιδιότητες. Ήταν αυτός άραγε ο λόγος για την αντοχή του στη φωτιά ή εξώκοσμες δυνάμεις, όπως ήθελε το tabloid;

Η κουκέτα των πνευμάτων

Τον Φεβρουάριο του 1987 στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ ένα νεαρό ζευγάρι αγόρασε μια μεταχειρισμένη κουκέτα για τα παιδιά τους. Και τότε τα πράγματα έγιναν ακραία τρομακτικά! Ήδη από το πρώτο βράδυ, τα παιδιά αρρώστησαν, το ραδιόφωνο άλλαζε σταθμούς μανιασμένα, ενώ και τα δύο αγόρια ανέφεραν ότι είδαν εκείνο το βράδυ όνειρο με μάγισσα. Τα αμέτρητα περιστατικά της οικίας Tallman δεν έχουν τέλος, από φωτιές που δεν έκαιγαν και εξαφανίζονταν στη θέα του… πυροσβεστήρα μέχρι και φωνές που καλούσαν τα μέλη της φαμίλιας με τα ονόματά τους. Ο πάστορας που κλήθηκε να λύσει το μυστήριο κατάφερε να σταματήσει τα υπερφυσικά φαινόμενα για λίγο, μόνο για λίγο όμως. Τα Χριστούγεννα του 1988 ο πατέρας κουράστηκε από το πάρτι των πνευμάτων και έκαψε την κουκέτα στον κήπο. Όπως σωστά υποθέτετε, η παραφυσική δραστηριότητα έπαυσε…

Το κρανίο που βρυχάται

Επιστρέφουμε στο Ανατολικό Γιορκσάιρ, όπου τα μυστήρια φαίνεται να μην έχουν τέλος. Η νεκροκεφαλή που σκούζει λοιπόν στην αίθουσα Burton Agnes Hall έχει τη δική της ιστορία: το μέγαρο χτίστηκε επί βασιλείας Ελισάβετ Α’ από τον Sir Henry Griffiths και τις αδερφές του. Μία εξ αυτών αρρώστησε βέβαια βαριά και πριν πεθάνει οι άλλες αδερφές τής υποσχέθηκαν ότι θα αφαιρούσαν το κεφάλι της από το σώμα και θα το κρατούσαν σε ένα από τα δωμάτια της έπαυλης, σε μια στιγμή παραληρήματος θλίψης, φανταζόμαστε. Κάτι που βέβαια δεν συνέβη, με την κοπέλα να ενταφιάζεται «παραδοσιακά» στον οικογενειακό τάφο. Σε σύντομο όμως διάστημα απόκοσμες κραυγές μέσα στη νύχτα ακούγονταν συνεχώς στο σπίτι, με τις αδερφές να επισκέπτονται τον τάφο και να παγώνουν από τον τρόμο: το κρανίο της άτυχης κοπέλας είχε αποσυντεθεί σε βαθμό που απέμειναν πια μόνο κόκαλα, με το κρανίο να έχει ταυτοχρόνως αποκοπεί από το σώμα. Ο πατέρας μετέφερε τελικά το κεφάλι στο σπίτι, οι κραυγές σταμάτησαν και το περιστατικό θα τελείωνε εκεί αν δεν πέθαιναν κάποια στιγμή οι ένοικοι της κατοικίας. Γιατί οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να απαλλαγούν από το μακάβριο κρανίο στο σαλόνι, για να ζήσουν έκπληκτοι σκηνές τρόμου: οι τοίχοι σείονταν κάθε φορά που το κεφάλι εγκατέλειπε την εξώπορτα του σπιτιού, οι πίνακες έπεφταν και κραυγές απόγνωσης δονούσαν την οικία. Οι απόγονοι του Sir Henry συνειδητοποίησαν λοιπόν ότι το κρανίο έπρεπε να παραμείνει εντός σπιτιού, αποφάσισαν ωστόσο να το χτίσουν στον τοίχο για να γλιτώσουν από το μακάβριο θέαμα, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα…

Η καρέκλα του θανάτου

Η Έπαυλη Baleroy στην Πενσιλβάνια χτίστηκε το 1911 και φιλοξένησε αντικείμενα όχι μόνο ανεκτίμητης αξίας αλλά και ιστορικής σημασίας, όπως τα προσωπικά αντικείμενα του Τόμας Τζέφερσον. Πέρα βέβαια από τα σπουδαία κειμήλια, η βίλα διαθέτει και υπερφυσικό κύρος! Ο τελευταίος ένοικος της έπαυλης, George Meade Easby, πέθανε το 2005, όχι βέβαια προτού ισχυριστεί ότι όλων των λογιών τα παραφυσικά φαινόμενα λάμβαναν χώρα στη βίλα, με τα φαντάσματα των συγγενών του, ακόμα και του Τζέφερσον, να βολτάρουν αμέριμνα στους διαδρόμους! Η τρομακτικότερη ιστορία είχε βέβαια να κάνει με το Μπλε Δωμάτιο και την «Καρέκλα του Θανάτου» που βρίσκεται εκεί. Η πολυθρόνα με την μπλε ταπετσαρία, που υποτίθεται ότι ανήκε κάποτε στον Βοναπάρτη, δεν είναι το είδος του καθίσματος που θα ήθελε κάποιος να δοκιμάσει. Αναρίθμητοι ερευνητές παραφυσικών φαινομένων έχουν καταλήξει ότι εντός της κατοικεί το φάντασμα γυναίκας(!): όταν το πνεύμα είναι εκεί, μια μπλε ομίχλη κατακλύζει το δωμάτιο, με όποιον επιχειρήσει να καθίσει στην καρέκλα εκείνη τη στιγμή να χάνεται διά παντός. Μέχρι σήμερα, τέσσερις γενναίοι άντρες έχουν αψηφίσει τις συμβουλές των ειδικών και αποτόλμησαν, για να πεθάνουν βέβαια λίγο αργότερα…

Ένα νυφικό αλλιώτικο από τα άλλα

Ως κόρη του κροίσου της σιδηρουργίας του 19ου αιώνα Elias Baker, η Anna μπορούσε να έχει τα πάντα που τα χρήματα εξασφαλίζουν. Αυτή ήθελε βέβαια αυτό που τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν: την πραγματική αγάπη. Η έφηβη ερωτεύτηκε λοιπόν έναν φτωχό εργάτη των εργοστασίων του πατέρα της και όπως το στερεότυπο το θέλει, ο πατέρας εξοργίστηκε από την επιλογή της και της απαγόρευσε να τον παντρευτεί. Εκείνη λοιπόν αποφάσισε να παραμείνει γεροντοκόρη και πέθανε ως γεροντοκόρη, με το νυφικό που της αγόρασε η μητέρα της να παραμένει στα αζήτητα. Κι όμως, η κοπέλα θα φορούσε το νυφικό που τόσο λαχταρούσε, όχι όμως σε αυτό τον κόσμο! Το νυφικό βρισκόταν μέχρι πρόσφατα στην οικία της, που έχει μετατραπεί πλέον σε μουσείο (Blair County Historical Society), στο δωμάτιό της μάλιστα, μέσα σε γυάλινη προθήκη μπροστά σε καθρέφτη. Κι εδώ αρχίζουν τα ωραία: πολυάριθμοι επισκέπτες του μουσείου έτρεχαν αλλόφρονες στους διαδρόμους βλέποντας το νυφικό να ταλαντεύεται μέσα στην προθήκη! Το πνεύμα της κοπέλας πρόβαρε το νυφικό μπροστά στον καθρέφτη, ή έτσι θέλουν τουλάχιστον οι υπεύθυνοι του μουσείου…

Άναμπελ, η κούκλα του Σατανά

Οι γνωστοί ερευνητές Ed και Lorraine Warren ανέλαβαν την εξιχνίαση του μυστηρίου με τη στοιχειωμένη κούκλα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η ρετρό κούκλα είχε αγοραστεί ως δώρο από μητέρα για την κόρη της λίγο παλιότερα, με τη φοιτήτρια να τη μεταφέρει στο σπίτι που μοιραζόταν με τη συγκάτοικό της. Κι όπως θα περίμενε κανείς, τα παραφυσικά φαινόμενα άρχισαν να πέφτουν βροχή: η κούκλα φέρεται να είχε την ικανότητα να κινείται(!), με τις κοπέλες να τη βρίσκουν κάθε φορά και σε άλλη θέση. Ακόμα και χειρόγραφα σημειώματα φαίνεται να άφηνε η κούκλα, με τα παιδικά γραμματάκια να τελειώνουν κάθε φορά με το «βοηθήστε με». Λίγο αργότερα, λεκέδες αίματος εμφανίζονταν πάνω στο φορεματάκι της κούκλας, με τις κοπέλες να καλούν πνευματιστές και να μαθαίνουν από πρώτο χέρι ότι το φάντασμα ενός 7χρονου κοριτσιού που είχε δολοφονηθεί στο ίδιο ακριβώς σπίτι είχε στοιχειώσει την κούκλα. Επέτρεψαν λοιπόν στο άμοιρο φάντασμα να συνεχίσει τη δαιμονική του πορεία, με τους φίλους ωστόσο των κοριτσιών που δεν ήταν σύμφωνοι με την απόφασή τους να τα βρίσκουν σκούρα: πολυάριθμες επιθέσεις από απόκοσμες δυνάμεις συνέβησαν στην οικία, μόνο σε όσους είχαν αντίρρηση με την παρουσία της κούκλας στο σπίτι! Όσο για τους ερευνητές, κατέληξαν ότι πράγματι το πνεύμα του κοριτσιού είχε στοιχειώσει την κούκλα, την οποία μετέφεραν βέβαια βολικά στο μουσείο τους στο Κονέκτικατ (Warren Occult Museum), με την Άναμπελ να συνεχίζει να κινείται μέσα στην προθήκη της και να γρυλίζει κάποιες φορές στους τολμηρούς επισκέπτες…