Η Λουντμίλα Παβλιτσένκο ήταν το λιγότερο ένα σκληροτράχηλο καρύδι, αν κι αυτό ακόμα μπορεί να είναι λίγο για κείνη.
Μέχρι τα 25 της, είχε ήδη σκοτώσει 309 στρατιώτες στον Β’ Παγκόσμιο, περιλαμβανομένων και 36 ελεύθερων σκοπευτών!
Μοιραία θεωρείται όχι μόνο η καλύτερη γυναίκα ελεύθερος σκοπευτής, αλλά ένας από τους καλύτερους ελεύθερους σκοπευτές όλων των εποχών, βάζοντας κάτω τους περισσότερους άντρες συναδέλφους της.
Οι ναζί έτρεμαν τόσο πολύ το θανάσιμο σημάδι της που προσπάθησαν κάποια στιγμή να τη δωροδοκήσουν για να προσχωρήσει στις τάξεις τους. Με σοκολάτα! «Ρωσίδα από την Κόλαση» την έλεγαν χαρακτηριστικά και έφτασε να γίνει φόβος και τρόμος για τις δυνάμεις του Άξονα.
Όταν τραυματίστηκε σοβαρά από έκρηξη όλμου, όργωνε πια όλο τον κόσμο ως «βιτρίνα» της σοβιετικής στρατιωτικής υπεροχής και έδινε διαλέξεις σε ΗΠΑ και Αγγλία καλώντας τον κόσμο να εντείνει την πολεμική προσπάθεια κατά των ναζί. Και δεν μασούσε ποτέ τα λόγια της. Κάποια στιγμή επιτέθηκε φραστικά σε αμερικανικό ακροατήριο για αυτό που πίστευε η ίδια πως έδειχναν οι Αμερικανοί που δεν ήθελαν να μπουν στο πεδίο της μάχης: δειλία!
«Κύριοι», τους είπε, «είμαι 25 χρονών και έχω σκοτώσει μέχρι τώρα 309 φασίστες εισβολείς. Δεν νομίζετε, κύριοι, πώς έχετε κρυφτεί πάρα πολύ καιρό πίσω από την πλάτη μου;»
Γεννημένη στη σημερινή Ουκρανία το 1916, η Παβλιτσένκο μετακόμισε οικογενειακώς στο Κίεβο όταν ήταν έφηβη, όπου και ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για τα πιστόλια και τη σκοποβολή. Ως ερασιτέχνης σκοπευτής άρχισε να σαρώνει τα βραβεία, σπουδάζοντας ταυτοχρόνως Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου.
Όταν ο Άξονας βομβάρδισε το πανεπιστήμιό της, η Λουντμίλα εξοργίστηκε τόσο που είπε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Εντάχθηκε αμέσως στον Κόκκινο Στρατό για να υπηρετήσει ως… νοσοκόμα. Όταν οι επικεφαλής είδαν βέβαια τα βραβεία της στη σκοποβολή και εκείνη ξεπάστρεψε ένα ζευγάρι Ρουμάνων από απόσταση, Ρουμάνων που συνεργάζονταν με τους ναζί, ο Κόκκινος Στρατός την έβαλε αμέσως στις τάξεις των περιβόητων ελεύθερων σκοπευτών του.
Και έκανε φυσικά πολύ καλά, καθώς εντός ολίγου η Παβλιτσένκο θα ήταν ένας από τους καλύτερους στρατιώτες των Σοβιετικών! Στις πρώτες 75 ημέρες της στο πεδίο της μάχης, είχε ξεκάνει ήδη 187 Γερμανούς και οι περισσότεροι ήταν μάλιστα αξιωματικοί.
Η ζωή του ελεύθερου σκοπευτή στην παγωμένη Ρωσία δεν ήταν φυσικά καθόλου εύκολη υπόθεση. Έπρεπε να κρύβεται μέσα στα χιόνια για μέρες, συχνά εντελώς μόνη και έρημη, και να καραδοκεί για τον εχθρό. Η Λουντμίλα έστηνε ανδρείκελα για αντιπερισπασμό, ώστε να ξετρυπώνει τους αντίπαλους ελεύθερους σκοπευτές και να τους ξεπαστρεύει μετά με την ησυχία της.
Όταν τραυματίστηκε και δεν μπορούσε πια να αποδώσει στο πεδίο της μάχης, λειτούργησε ως μοχλός πίεσης για να πειστούν οι Αμερικανοί να συμμετάσχουν στον πόλεμο. Όντας όμως στις ΗΠΑ, ανακάλυψε έναν νέο εχθρό, πιο ύπουλο ακόμα και από τις σφαίρες: τον σεξισμό. Ο Τύπος τής έκανε αήθεις επιθέσεις, πώς αυτή δηλαδή, μια γυναίκα, τους καλούσε να πολεμήσουν, μόνο που η Λουντμίλα ήταν πολύ σκληρό καρύδι για τα δόντια τους:
«Φορώ τη στολή μου με τιμή. Έχει το Τάγμα του Λένιν πάνω της», είχε πει στο περιοδικό «Time», «και έχει καλυφθεί με αίμα από τη μάχη. Είναι εύκολο να δεις πως για τις Αμερικανές αυτό που είναι σημαντικό είναι να φορούν μεταξωτά εσώρουχα κάτω από τις στολές τους. Όσο για το τι σημαίνει η στολή, αυτό έχουν να το μάθουν»…
Αφού τα έψαλλε όσο λίγοι στη Δύση, επέστρεψε μεταπολεμικά στην πατρίδα της, πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο του Κιέβου και άρχισε να διδάσκει Ιστορία, λειτουργώντας πάντα και ως ερευνήτρια στο Επιτελείο του Σοβιετικού Ναυτικού. Έφυγε από τον κόσμο το 1974, έναν κόσμο που έκανε σαφώς καλύτερο όχι μόνο με τις εύστοχες σφαίρες της, αλλά με όσα ήταν και όσα έφτασε να συμβολίζει…
