Αυτά τα τριχωτά αρθρόποδα κάνουν τους περισσότερους ανθρώπους, και μόνο με την εμφάνισή τους- αν όχι με την ιδέα τους- να τρέχουν κατοστάρι και να βγαίνουν πρώτοι. Στην υγρή ζούγκλα της επαρχίας Kampong Thom, ωστόσο, στην Καμπότζη, το κυνήγι ταραντούλας είναι σημαντική δουλειά.
Στη χώρα αυτή, το κυνήγι αραχνών είτε για βρώση είτε για χρήση στη φαρμακευτική δεν είναι καινούριο. Ωστόσο μετά τις σημαντικές ελλείψεις τροφής στα μέσα της δεκαετίας του ’70, επί Κόκκινων Χμερ, ο κόσμος στράφηκε στις ταραντούλες σαν να είναι είδος σχεδόν πρώτης ανάγκης.
Στις μέρες μας, όπως εξηγεί το Reuters, οι αράχνες είναι πηγή εισοδήματος για πολλούς αγρότες στην Καμπότζη, μια από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο. Ορισμένοι ωστόσο φοβούνται πως το ανελέητο κυνήγι τους μπορεί να οδηγήσει στην εξαφάνισή της ή ο αριθμός τους να μειωθεί συντριπτικά λόγω της αποψίλωσης των δασών.
Στο χωριό Krasaing, οι «κυνηγοί» ξεκινούν με τσάπες για να σκάψουν για ταραντούλες.
Ο Khim Khoy και η γυναίκα του Em Nak, 22 χρονών και οι δύο, συμμετέχουν στο κυνήγι. Ο Ιούνιος είναι ιδανικός μήνας, λένε, λόγω των βροχών.
«Ποτέ δεν με έχει δαγκώσει ταραντούλα» δηλώνει ο Khim Khoy, πλησιάζοντας μια τρύπα και τραβώντας μια αράχνη με τα γυμνά του χέρια. Κάθε μία πωλείται έναντι 0,12 δολάρια.
«Σε μια καλή μέρα, βγάζω ακόμα και 12,5 δολάρια» προσθέτει.
Η αγορά στην πόλη Skuon διαθέτει τη μεγαλύτερη αγορά αραχνών της χώρας, αγορά που ανθεί.
«Οι ταραντούλες είναι πιο νόστιμες από τους γρύλους» δηλώνει ο 27χρονος Om Kumpheak, δαγκώνοντας την τραγανή τηγανισμένη αράχνη του. «Περνάω από εδώ για να αγοράσω ταραντούλες, γιατί στην Πνομ Πενχ σπανίζουν…»
