Το Καζακστάν ήταν κάποτε μια νομαδική ήσυχη χώρα. Τον νομαδικό χαρακτήρα της άρχισε να τον χάνει μετά την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση το 1991, όταν άρχισαν και οι πολίτες της να εγκαθίστανται σε κάποια μέρη. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, γράφει το National Geographic, η πρωτεύουσα Αστάνα, που από έρημος τόπος έγινε πολιτιστική και οικονομική πρωτεύουσα, περίπου εν μιά νυκτί.
Τα πετρελαϊκά κοιτάσματα χάρισαν στη χώρα ευημερία και ενέργεια αλλά όχι σε όλους τους πολίτες της. Παράλληλα με τις μεγάλες πόλεις σαν την Αστάνα, άλλες μικρές αγωνίζονταν με την ταυτότητά τους. Ο φωτογράφος Aleksey Kondratyev, γεννημένος στο Κιργιστάν, ήθελε να καταγράψει αυτή τη μετάβαση στον φακό του, τόσο σε μικρές κοινότητες όσο και σε μεγάλες- και τελικά καις την ίδια την Αστάνα.
Στο κεντρικό Καζακστάν, το δεύτερο πιο κρύο κατοικημένο μέρος στον κόσμο, πίσω μόνο από την Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας, ο φωτογράφος παρατήρησε τις παράξενες συνήθειες των ψαράδων του πάγου, που περίμεναν καρτερικά πάνω στον παγωμένο ποταμό Ishim.
Ανοίγοντας μια τρύπα στον πάγο και περιμένοντας, οι εν λόγω ψαράδες προστατεύονται από τους παγωμένους ανέμους- σε θερμοκρασίες τριάντα βαθμών υπό το μηδέν- κατασκευάζοντας αυτοσχέδια καταφύγια από πλαστικές σακούλες κι άλλα υλικά που παρέχουν προστασία από τον τραχύ καιρό.
