Όταν ο Michel Sauret κατετάγη στον αμερικανικό στρατό πριν από 13 χρόνια δεν τον ενδιέφερε η φωτογραφία ούτε σκεφτόταν πώς φαίνεται ο κόσμος μέσα από τον φωτογραφικό φακό.
«Έκανα λίγο απ’ όλα μέχρι που με ρώτησαν τι μου άρεσε, που ήταν το γράψιμο. Τότε με έστειλαν σε μονάδα δημοσίων υποθέσεων», λέει ο ίδιος. Αυτός ο δρόμος οδήγησε τον Sauret στο να γίνει δημοσιογράφος για τον αμερικανικό στρατό.
Ξεκινώντας αυτή τη νέα δουλειά, ο Sauret ανακάλυψε πως δεν μπορείς να κάνεις μόνο μία δουλειά στο στρατό κι έτσι άρχισε να βγάζει και φωτογραφίες.
Στο Ιράκ την περίοδο 2008-2009, ο Sauret έβγαλε περισσότερες από 10.000 φωτογραφίες από τις οποίες, όπως λέει, μόνο μια- δυο ήταν καλές. Το γράψιμό του, από την άλλη, ξεχώρισε κι έτσι το 2008 τιμήθηκε με τον τίτλο «Army Journalist of the Year» και το βραβείο LTC Wetzel “Scoop” Brumfield Excellence in Journalism.
Επιστρέφοντας στο Pittsburgh το 2009 με αυτά τα «παράσημα» βρήκε δουλειά στην εφημερίδα Post-Gazette.
«Ήμουν φρικτός δημοσιογράφος έκτακτων ειδήσεων αλλά με μετακίνησαν στο τμήμα φωτογραφίας και εξασφάλισα άλλους τρεις μήνες πληρωμένης συνεργασίας ενώ τελείωνα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο του Pittsburgh», εξηγεί.
Ο Sauret δεν έχει κανονικά σπουδές στη φωτογραφία. Πριν εργαστεί στην εφημερίδα δεν είχε ιδέα τι ήταν το φωτορεπορτάζ ή πως μπορείς να διαμορφώσεις μια αφήγηση με εικόνες. Χάρη στην άσκησή του εκεί αλλά και τη βοήθεια και υποστήριξη από την κοινότητα των στρατιωτικών φωτογράφων, ο Sauret βρήκε την καθοδήγηση για να συνθέτει δυνατές οπτικοποιημένες ιστορίες.
Ο Sauret εξακολουθεί να καταγράφει της ζωές των συναδέλφων του στρατιωτών. «Κυνήγησα όσες περισσότερες αποστολές μπορούσα», λέει, «κάθε πιθανή αποστολή που μπορούσα να βρω».
Σήμερα εργάζεται part-time ως φωτογράφος γάμων- μια τεράστια αλλαγή από την εποχή που εργαζόταν ως στρατιωτικός φωτογράφος.
