Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει στο τιμόνι της Αμερικής τη στιγμή που οι κυβερνήσεις στα μεγάλα κράτη της Ευρώπης είναι υπό κατάρρευση και η ΕΕ προσπαθεί να απογαλακτιστεί από τις ΗΠΑ, ώστε να χαράξει τη δική της πολιτική.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που «έστηναν» στον τοίχο τον Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο πριν λίγο καιρό, τώρα αρχίζουν να τον προσεγγίζουν φιλικά, επειδή βλέπουν την καρέκλα τους να τρίζει. Παραδείγματος χάριν, ο Εμανουέλ Μακρόν προσκάλεσε τον Τραμπ σε τελετή στην Παναγία των Παρισίων, καθώς η μία πολιτική κρίση διαδέχεται την άλλη στη Γαλλία. Επίσης, ο Όλαφ Σολτς που φοβόταν την εκλογή Τραμπ, προσπαθεί αγωνιωδώς να κανονίσει συνάντηση μαζί του, καθώς η Γερμανία οδηγείται σε εκλογές και το κόμμα του καταρρακώνεται.
Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του «χαρίσματος» του νέου Αμερικανού πρόεδρου, όμως οι αναλυτές επισημαίνουν ότι η απότομη στροφή στην πολιτική, οφείλεται σε δύο παράγοντες που ανέκαθεν κινούσαν τον κόσμο: Τα λεφτά και η εξουσία.
Τα τελευταία χρόνια, η Δύση έχει αλλάξει ριζικά την πολιτική της, με αποτέλεσμα να βαδίζει σε θολά νερά. Π.χ. κατηγορεί τον Άσαντ για βασανιστήρια, αλλά συνεργάζεται με Αραβικά κράτη, των οποίων οι κυβερνήσεις επιβιώνουν χάρη σε αυτές τις βάρβαρες πρακτικές. Εντούτοις, φαίνεται να υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Οι ΗΠΑ παρά τα προβλήματά τους έμειναν σταθερές στις θέσεις τους, σε αντίθεση με την Ευρώπη.
Ενδεικτικό, είναι το παράδειγμα της Ουκρανίας. Όταν η Αμερική αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά και στρατιωτικά το Κίεβο, δεν εξεπλάγη κανείς, γιατί ήταν αναμενόμενο, όπως και οι εξαγγελίες Τραμπ ότι σταματήσει τη βοήθεια, επειδή η χώρα του δεν έχει πλέον συμφέρον. Αντιθέτως, όταν η ΕΕ εξήγγειλε πως θα διαθέσει όπλα και χρήματα, πολλοί τρόμαξαν, επισημαίνοντας ότι τυχόν απεμπλοκή θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη.
Πράγματι, φαίνεται να είχαν δίκιο με βάση τις εξελίξεις στη διεθνή σκηνή. Σε όλο τον δυτικό κόσμο οι προϋπολογισμοί που κατατίθενται φέτος στα κοινοβούλια, βάζουν το εξής δίλημμα: Τα λεφτά θα πάνε στους πολίτες ή στις στρατιωτικές δαπάνες.
Στην Αμερική το παραπάνω δίλημμα αντιμετωπίζεται εύκολα, γιατί με βάση το παρελθόν είναι πιο εύκολο για την εκάστοτε κυβέρνηση να στηρίξει τις Ένοπλες Δυνάμεις, αντί τους πολίτες. Στην Ευρώπη όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι, με πολλές κυβερνήσεις να κρέμονται από μια κλωστή. Έτσι, η φιλική επαναπροσέγγιση στον Τραμπ και τις ΗΠΑ ενδεχομένως στρώσει το δρόμο σε μερικές να παραμείνουν στην εξουσία.
Οι New York Times σχολιάζοντας τις εξελίξεις, έγραψαν: «Η πρόκληση για την Ευρώπη είναι να μην επιτρέψει στον Τραμπ να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές της αδυναμίες. Αντίθετα, οι ηγέτες της πρέπει να διασφαλίσουν ότι η Ευρώπη θα έχει λόγο σε οποιαδήποτε διπλωματική διαδικασία περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, την Ουκρανία και τη Ρωσία. Η αδυναμία των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων να προσφέρουν ισχυρή ηγεσία αποκαλύπτει ένα βαθύτερο δομικό πρόβλημα: τη στρατηγική εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Ο Τραμπ, υπονοώντας ότι η Ουάσινγκτον μπορεί να αποσύρει την υποστήριξή της προς την Ουκρανία, έχει ήδη προκαλέσει ανησυχία».
«Ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να καλλιεργήσουν προσωπικές σχέσεις με τον Τραμπ, ελπίζοντας ότι θα διασφαλίσουν καλύτερες διμερείς σχέσεις… Ωστόσο, η εξάρτηση από την αμερικανική πολιτική θέτει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή αυτονομία. Αν οι ΗΠΑ αλλάξουν στρατηγική, η Ευρώπη μπορεί να αναγκαστεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, υπονομεύοντας τη δική της ενότητα και επιρροή», πρόσθεσαν στη συνέχεια.
