«Ο θάνατος του Ραϊσί δίνει την αίσθηση μιας χώρας που βρίσκεται ήδη σε πολιτική μετάβαση», αναφέρει σε άρθρο του ο «Guardian» για το μέλλον του Ιράν.
Ένα νέο σκληροπυρηνικό κοινοβούλιο εξελέγη μόλις την 1η Μαρτίου, στο οποίο η προσέλευση σε ορισμένες από τις εκλογές έπεσε κάτω από το 10%, και γενικά παρουσιάστηκε ότι έφτασε σε εθνικό ποσοστό συμμετοχής μόλις 41%, κάτι που πρόκειται για ιστορικό χαμηλό.
Μεταρρυθμιστές ή μετριοπαθείς πολιτικοί είτε αποκλείστηκαν είτε ξυλοκοπήθηκαν σοβαρά αφήνοντας μια νέα και, μέχρι στιγμής, αδοκίμαστη σύνθεση στο κοινοβούλιο μεταξύ των παραδοσιακών σκληροπυρηνικών και μιας υπερσυντηρητικής ομάδας γνωστής ως Paydari ή Staadfastness Front.
Ο ουσιαστικός αποκλεισμός των μεταρρυθμιστών από την πολιτική συμμετοχή στο κοινοβούλιο για πρώτη φορά από το 1979 προσθέτει την αίσθηση μιας χώρας που βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά.
Η γενική αναταραχή έρχεται επίσης σε μια στιγμή που το Ιράν δεν μπορεί να αντέξει τέτοια αβεβαιότητα, καθώς αντιμετωπίζει δυτικές προκλήσεις σχετικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα, βρίσκεται σε μια δεινή οικονομική κατάσταση και οι σχέσεις είναι τεταμένες με άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής, ειδικά όσον αφορά τις σχέσεις με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
Η απώλεια του Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν, του υπουργού Εξωτερικών, στη συντριβή του ελικοπτέρου δημιουργεί μια αίσθηση αστάθειας για μια χώρα που περηφανευόταν για τον έλεγχο και την προβλεψιμότητά της.
Ο πιο πιθανός διάδοχός του είναι ο αναπληρωτής του, Αλί Μπαγκερί, αλλά οι σκληροπυρηνικοί μπορεί να τον θεωρήσουν πολύ πρόθυμο για να διαπραγματευτεί με τη Δύση σε ό,τι αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Αν και το Ιράν δεν έχει χάσει πρόεδρο στην εξουσία από την επανάσταση του 1979, η χώρα έχει ένα σαφές επίσημο σύστημα διαδοχής στο οποίο ο πρώτος αντιπρόεδρος -επί του παρόντος ο Μοχαμάντ Μοχμπέρ– αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης.
Λίγοι θεωρούν ότι ο Μοχμπέρ, τραπεζίτης και πρώην αναπληρωτής κυβερνήτης της επαρχίας Κουζεστάν, είναι κατάλληλος για την προεδρία.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις, ένας νέος πρόεδρος θα πρέπει να εκλεγεί εντός 50 ημερών, δίνοντας στον ανώτατο ηγέτη και στο περιβάλλον του σχετικά λίγο χρόνο για να επιλέξουν κάποιον, που όχι μόνο θα γίνει πρόεδρος σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, αλλά θα είναι και σε ισχυρή θέση διαδεχόμενος τον ίδιο τον Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.
Η άμεση πρόκληση οποιουδήποτε νέου ηγέτη θα είναι να ελέγξει όχι μόνο την εσωτερική διαφωνία, αλλά και τις παραταξιακές απαιτήσεις εντός της χώρας, προκειμένου να ακολουθήσει μια πιο σκληρή γραμμή με τη Δύση και να πλησιάσει τη Ρωσία και την Κίνα.
