Ο Khalil Khader κρατάει τις σκονισμένες και κουρελιασμένες πιτζάμες του παιδιού του. Αμέσως τον κατακλύζουν οι αναμνήσεις. Θυμάται, τη Ρόζα, την 18 μηνών κόρη του, το μωρό της οικογένειας. Ο Khalil δείχνει ένα βίντεο στο τηλέφωνό του. Η Ρόζα φοράει αυτές τις ίδιες μπλε πιτζάμες και χορεύει με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της σε κύκλο. Τα παιδιά χαμογελούν, χαίρονται. Παίζουν αγνοώντας την φρίκη του πολέμου που ακολουθούσε λίγο αργότερα.
Ο Khalil, 36 ετών, μηχανικός υπολογιστών στο νοσοκομείο Al-Najjar στη Ράφα είναι πατέρας τεσσάρων μικρών παιδιών: του Ibrahim, εννέα ετών, της Αμάλ, πέντε ετών, του Κινάν, δυόμισι ετών και της Ρόζα 18 μηνών βρέφος.
Η κάμερα του BBC, καταγράφει τον Khalil που διασχίζει προσεκτικά τα ερείπια του σπιτιού του που απέχει μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια από το νοσοκομείο. Τώρα υπάρχει ένας σωρός από σκόνη και μέταλλα, αντικείμενα και παιδικά παιχνίδια: ένα μικρό τύμπανο, ένα παιχνίδι πιάνο.
Έντεκα μέλη της οικογένειάς του σκοτώθηκαν
Τη νύχτα της 20ης Οκτωβρίου που χτύπησε ο πύραυλος, ο Χαλίλ εργαζόταν στο νοσοκομείο. «Η έκρηξη ήταν πολύ μεγάλη», είπε στο BBC. «Οι γείτονές μου έρχονταν στο νοσοκομείο. Έτσι ρώτησα, “Πού έγινε ο βομβαρδισμός;” Και μου είπαν: “Ήταν γύρω από το σπίτι σου”. Έπρεπε να τρέξω στην τοποθεσία για να δω πώς ήταν η οικογένειά μου. Προσπάθησα να τηλεφωνήσω, αλλά κανείς δεν απαντούσε. Και όπως μπορείτε να δείτε… ολόκληρο το σπίτι βομβαρδίστηκε».
Έντεκα μέλη της οικογένειάς του σκοτώθηκαν: τα τέσσερα παιδιά του, οι δύο αδερφές του, ο 70χρονος πατέρας του, ο αδερφός του, η κουνιάδα του και οι δύο κόρες της. Οι σωροί τους είναι τυλιγμένοι με λευκά σάβανα στην αυλή του νοσοκομείου. Η γυναίκα του τραυματίστηκε βαριά και νοσηλεύεται με εγκαύματα και άλλα τραύματα.
Ο Khalil είχε γνωρίσει τον πόλεμο από πριν στη Γάζα. Η μικρή λωρίδα γης – με συνολική έκταση μόλις 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα – έχει δει σκληρές συγκρούσεις εδώ και δεκαετίες. Ήταν τέτοια η κατάσταση που ανησυχούσε για τη δημιουργία οικογένειας εκεί. «Θυμάμαι στον πόλεμο του 2014, η γυναίκα μου ήταν έγκυος και οι γείτονές μας βομβαρδίστηκαν. Ήταν στον έβδομο μήνα και κόντεψε να πέσει από τις σκάλες από την έκρηξη. Και σκεφτόμουν , τότε, “πώς να φέρω παιδιά σε αυτή τη ζωή;“».
Ήλπιζε όμως ότι μια καλύτερη ζωή μπορεί να ήταν δυνατή για αυτούς. «Είχα ένα όνειρο για κάθε παιδί μου. Ο Ιμπραήμ ήταν πρώτος στο σχολείο του και ονειρευόμουν να τον δω γιατρό μια μέρα. Η Αμάλ ήταν πολύ δημιουργική, της άρεσε να ζωγραφίζει. Ο Κινάν ήταν πολύ παιχνιδιάρης, όλοι τον αγαπούσαν. Και συνήθιζε να φροντίζει τη μικρή του αδερφή. Ήταν πάντα εκεί για να προστατεύει τη Ρόζα. Τώρα χάθηκαν όλοι…» λέει ο τραγικός πατέρας.