Όταν κάποιος θελήσει να φέρει ως παράδειγμα ένα μέρος στον πλανήτη το οποίο ευημερεί και ο νόμος και η τάξη είναι τα στοιχεία που καλύπτουν την όποια παραβατικότητα και κοινωνική παραφωνία, σίγουρα θα αναφέρει -μεταξύ άλλων- τον Καναδά. Μία χώρα πρότυπο για τις κοινωνικές παροχές αλλά και το επίπεδο ασφάλειας των πολιτών.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε για τον Καναδά είναι πως έχει ένα σεβαστό ποσοστό αυτόχθονων ινδιάνων κατοίκων οι οποίοι έχουν πάνω κάτω την ίδια αντιμετώπιση που έχουν και οι αυτόχθονες στις ΗΠΑ: Καταπίεση, εκμετάλλευση, ρατσισμό και εκτοπισμούς.
Ο γηγενής πληθυσμός του Καναδά αριθμεί κοντά στο 1.400.000, δηλαδή ποσοστό 4% του γενικού πληθυσμού των 35.000.000. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινότητας των αυτόχθονων στη χώρα της Β. Αμερικής είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση, η σωματεμπορία και η εξώθηση σε εκπόρνευση, καταστάσεις που περικλείονται στον αγγλικό όρο «sex trafficking».
Για να έχουμε μία εικόνα πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα για τους γηγενείς πληθυσμούς θα πρέπει ν’ αναφέρουμε πως πάνω από το 50% των θυμάτων sex trafficking σε όλο τον Καναδά είναι αυτόχθονες ινδιάνοι…
Η 19χρόνη Λόρεν Τσοπέκ μιλάει για την προσωπική της ιστορία και συγκλονίζει καθώς όπως πολλά θύματα trafficking έπαιρνε πάνω της το ψυχολογικό βάρος της κατάστασης που είχε περιέλθει: «Μέχρι να καταλάβω ότι ήμουν παιδί (14 ετών υπέστη σεξουαλική κακοποίηση) έριχνα το φταίξιμο πάνω μου. Δεν μπορούσα να κατανοήσω αν είχα επιτρέψει με τις επιλογές μου αυτή την κατάσταση ή μου επιβλήθηκε με την βία».
Στόχοι βίας και κακοποίησης
Η Νταιάνα Ρέντσκαι, δικηγόρος που μάχεται για τα δικαιώματα των αυτόχθονων γυναικών και ειδικότερα των θυμάτων του sex trafficking, στην πρωτεύουσα της επαρχίας Μανιτόμπα, Γουίνιπεγκ (σ.σ. βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ) αλλά και επικεφαλής του ιδρύματος στέγασης και αποκατάστασης τέτοιων ανθρώπων, «Τα χέρια της Μητέρας Γης» («Ma Mawi Wi Chi Itata Centre») αναφέρει σχετικά: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτινάξουμε από πάνω μας στερεότυπα δεκάδων χρόνων».
Και συνεχίζει «η ιστορία του ρατσισμού που έχουν υποστεί οι αυτόχθονες τρέφει τον κύκλο της βίας που βρίσκει προσοδοφόρα διέξοδο στην σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών».
«Έμπαιναν μέσα στο δωμάτιο ένας ένας. Μόλις τελειώναμε εγώ μαστούρωνα και ξεχνιόμουν. Εάν αρνιόμουν να κάνω σεξ με χτυπούσαν και με βίαζαν ομαδικά». «Υπάρχει ένα στάνταρ ποσό που πρέπει να “αποφέρει” κάθε κορίτσι στον (ή στην) προαγωγό της», εξηγεί η Ρεντσκαι. «1.000 με 2.000 καναδικά δολάρια ημερησίως αλλιώς…»
Αυτές οι εμπειρίες άρχισαν τα τελευταία χρόνια να ακούγονται στην τοπική κοινότητα και ένα -όχι και τόσο- καλά κρυμμένο μυστικό να γίνεται πλέον πολιτειακό ζήτημα. Εδώ βέβαια μιλάμε για ζητήματα ριζωμένα βαθιά με κοινωνικά ερείσματα που πρέπει να ξεριζωθούν εκ βάθρων, αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα η τύχη των αυτόχθονων -γυναικών ως επί τω πλείστων- να αλλάξει τότε θα πρέπει να γίνει βίωμα πως δεν αναφερόμαστε σε κοινωνικά απόκληρους.
Η προσοχή στα θύματα
Η Τζένιφερ Ρίτσαρτσον «τρέχει» το ίδρυμα «Τράσια» το οποίο έχει ως σκοπό να αντιπαλέψει την σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών που είναι εξίσου διαδεδομένη στις κοινότητες των ιθαγενών της Μανιτόμπα. 10 εκατομμύρια δολάρια έχουν δαπανηθεί για αυτό το σκοπό από τις τοπικές αρχές οι οποίες σιγά σιγά μπαίνουν και αυτές στο «ρυθμό».
Η επαρχία της Μανιτόμπα έχει βάλει μπροστά ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης του ζητήματος το οποίο δεν αφορά μόνο την καταστολή, αλλά μία συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος (αφού πρώτα το αναγνωρίζει ως υπαρκτό πρόβλημα) και μία προσπάθεια οι τοπικές κοινότητες να έρθουν σε επαφή με την ιστορία τους αλλά και με την σύγχρονη πραγματικότητα.
Η επαφή με τους δρόμους. Μία ειδική μονάδα της αστυνομίας εντοπίζει πιάτσες, σπίτια και σημεία όπου διακινητές «πωλούν» ανθρώπινα σώματα. Ο στόχος ωστόσο δεν είναι η καταστολή αλλά η βοήθεια των θυμάτων όπως αναφέρει ο επικεφαλής της τοπικής αστυνομίας, Ντάνι Σμίθ.
«Προσπαθούμε ωστόσο να βελτιώσουμε την κατάσταση. Ειδικές μονάδες μας είναι στο δρόμο με μόνο σκοπό τους την καταγραφή και την επικοινωνία με τα θύματα του trafficking. Προσπαθούμε να φτιάξουμε μία ανθρώπινη σχέση μαζί τους».
«Είμαστε ακόμα μία κοινωνία η οποία στοχοποιεί τους ιθαγενείς. Για την ακρίβεια υπάρχει μία παράνομη αγορά για τα αυτόχθονα κορίτσια», επισημαίνει η Ρέντσκαι και προσθέτει «η συγκεκριμένη κατάσταση οδηγεί μία κοινωνία στο να θεωρεί πως οι γυναίκες ινδιάνες δεν έχουν καμία ανθρώπινη αξία».
