Η 22χρονη σήμερα Christine Alfons από την Κένυα γεννήθηκε και έζησε σε ένα μικρό χωριό όπου ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων είναι κανόνας. Εκείνη ωστόσο δεν υπέστη την ανείπωτη αυτή αγριότητα. Δεν το ήθελε η ίδια, δεν το ήθελε η μητέρα της αλλά την εντολή να μην περάσουν οι κόρες του αυτό το βασανιστήριο είχε αφήσει και ο πατέρας της που πέθανε όταν εκείνη ήταν μόλις 8 ετών.
Η Christine μιλά ανοιχτά κατά του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων (female genital mutilation- FGM) και περιγράφει στη Daily Mail πώς γλίτωσε από την πρακτική αυτή αλλά και πώς έζησε σε απομόνωση επειδή όλο το χωριό της την απέφευγε.
Σε ηλικία 12 ετών η Christine είδε τις συμμαθήτριές της να περνούν από τη λάμα των γηραιών του χωριού, να παρατούν το σχολείο, να υποφέρουν, να παντρεύονται και να εγκυμονούν στα 13 τους.
Εκείνη όμως έμεινε κλεισμένη στο σπίτι για να μην την πάρουν με τη βία- και με την προστασία της μητέρας της πέρασε κλειδωμένη έξι εβδομάδες, όσο διαρκεί η «περίοδος του ακρωτηριασμού».
Σήμερα η 22χρονη σπουδάζει στο πανεπιστήμιο και ετοιμάζεται να τρέξει στον ημιμαραθώνιο του Λονδίνου την Κυριακή με στόχο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο κατά του FGM.
«Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε εγώ και οι αδελφές μου να το ζήσουμε αυτό. Είχε πάει σχολείο μέχρι το γυμνάσιο και είχε συναναστραφεί γυναίκες που είχαν ‘κοπεί’ κι άλλες που δεν είχαν υποστεί τον ακρωτηριασμό. Αυτή η έκθεση τον είχε κάνει να αμφισβητήσει αυτή την ‘πολιτισμική πρακτική’», εξηγεί η Christine.
«Για τη μαμά μου ήταν δύσκολο, δεχόταν πιέσεις, όταν έφτασε η ώρα αμφιταλαντεύτηκε. Όταν όμως είδε πόσο αποφασισμένη ήμουν το αποδέχθηκε», προσθέτει.
Δεν είχαν όμως τον ίδιο τρόπο σκέψης οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού της, οι οποίοι την απέφευγαν, την έδιωχναν από τα κοινά γεύματα ενώ και τα παιδιά έμεναν μακριά της.
«Ήταν άσχημη η αντίδρασή τους, τους φαινόταν προσβλητική η άρνησή μου. Πέρασα πολλή μοναξιά απλώς και μόνο επειδή δεν άφησα να ακρωτηριάσουν τα γεννητικά μου όργανα. Κανείς δεν ήθελε επαφές μαζί μου, με απέφευγαν», περιγράφει.
«Όταν η μαμά μου μου είπε για τις απόψεις του πατέρα μου στο θέμα ένιωσα να με κατακλύζει ένα συναίσθημα, αποφάσισα να ολοκληρώσω αυτό που εκείνος είχε αρχίσει. Όταν πήγα γυμνάσιο αποφάσισα να μιλώ σε κορίτσια του δημοτικού, εκείνα που είχαν ‘κοπεί’ κι εκείνα που δεν είχαν, για το πώς θα μπορούσαν να συναναστρέφονται τα μεν τα δε», αφηγείται.
Η Christine σήμερα σπουδάζει στο πανεπιστήμιο Karatina στην κεντρική Κένυα και συνεργάζεται με την οργάνωση Feed The Minds, με έδρα το Λονδίνο.
Η ίδια ελπίζει σε ένα μέλλον που ο ακρωτηριασμός θα έχει εκλείψει και ελπίζει την επόμενη 5ετία η πρακτική αυτή να σταματήσει στις αγροτικές περιοχές της Κένυας.
