Ήταν δυο φίλοι μουσικοί. Ξαφνικά πεθαίνει ο ένας από καρδιά.
Πέφτει σε μελαγχολία ο άλλος.
Περνάει ο καιρός κι αυτός δε μπορεί ακόμα να αποδεχτεί την απουσία του φίλου του.
Κάθε μέρα παρακαλά το θεό να του παρουσιάσει για τελευταία φορά το φίλο του να τον δει έστω για λίγο.
Ξαφνικά γίνεται ένα θαύμα κι εμφανίζεται μπροστά του…
– Γρηγόρη! Πόσο μου έλειψες! Δεν το πιστεύω ότι σε βλέπω! Κάθε μέρα ζω με την ελπίδα ότι όπου κι αν είσαι, περνάς καλά…
-Όντως. Η αλήθεια είναι ότι περνάμε πολύ καλά… Βασικά Σωτήρη εγώ αν ήρθα εδώ σήμερα είναι για να σου πω κάποια πράγματα.
– Καλά ή κακά;
– Και τα δύο.
– Πες τα καλά πρώτα…
– Τα καλά είναι ότι περνάμε καταπληκτικά.. Συναυλίες συνεχώς. Προχτές έπαιζε ο Bob Marley κι από κάτω όλοι πίναμε και τραγουδούσαμε «No Woman No Cry». Πριν μια βδομάδα έπαιξε ο Kurt Cobain με τον Jim Morisson, έχουν κάνει νέο γκρουπ πλέον. Άσε σου λέω, πολύ καλά σκηνικά…
– Απίστευτο! Αυτό είναι καταπληκτικό! Και τα άσχημα; Ποια είναι άσχημα;
– Εχμ… βασικά… βγήκαν αφίσες της επόμενη συναυλίας… Παίζεις το Σάββατο…
