Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, είπε κάποτε ο ποιητής και είναι μια ωραία ατάκα. Γίνεται, μάλιστα, ακόμη πιο όμορφη όταν δεν καταφέρνεις τον στόχο σου, αφού είναι ένα καλό επιχείρημα για να «διασκεδάσεις» την αποτυχία σου.

Δεν ξέρουμε αν ο Πέδρο Μαρτίνς διαβάζει Κωνσταντίνο Καβάφη, αλλά ξέρουμε ότι μπορεί να ισχυριστεί πως αυτό που έγραψε ισχύει 100%. Ειδικά όταν μέσα από όσα περνάς στο ταξίδι, φτάνεις και στον προορισμό σου. Ακριβώς όπως έκανε ο Πορτογάλος προπονητής, δηλαδή, ο οποίος εδώ και λίγα 24ωρα πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό. Πανηγυρίζει για το γεγονός ότι έφτασε στον προορισμό, δηλαδή, αν και η μεγαλύτερη επιτυχία του, είναι το γεγονός ότι κατάφερε να κάνει το ταξίδι…

Η τελευταία ατάκα γράφτηκε επειδή οι ερυθρόλευκοι, ως λογική/φιλοσοφία, έχουν ένα μεγάλο κακό: Είναι ανυπόμονοι. Έτσι ήταν επί Σωκράτη Κόκκαλη και έτσι είναι και τώρα, πιθανώς σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι όλοι θεώρησαν… έκπληξη την παραμονή του Πορτογάλου τεχνικού το περασμένο καλοκαίρι, παρά το γεγονός ότι στην πρώτη του σεζόν δεν κατέκτησε τίτλο. Έχουμε δει, άλλωστε, να φεύγουν προπονητές από τον Πειραιά ακόμη και μετά από κατάκτηση πρωταθλήματος, πώς είναι δυνατόν να ήταν διαφορετική η μοίρα του Μαρτίνς;

Την απάντηση σε αυτό, προφανώς, την έχει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Οι υπόλοιποι, ως ουδέτεροι παρατηρητές, μπορούμε απλά να σημειώσουμε ως θρίαμβο της λογικής την απόφαση του Μαρινάκη και ως θρίαμβο του Μαρτίνς το ότι δικαίωσε τον πρόεδρο του. Και τον δικαίωσε κερδίζοντας την αναγνώριση και την εκτίμηση όλης της φίλαθλης Ελλάδας, αφού η ομάδα που παρουσίασε φέτος δεν ήταν απλά η καλύτερη, η πιο δεμένη, πιο δυσκολοκατάβλητη ή η πιο αποτελεσματική, αλλά και αυτή που έπαιξε το πιο όμορφο ποδόσφαιρο.

Όχι ότι πέρυσι δεν βλεπόταν η ομάδα του. Αντιθέτως, οι ερυθρόλευκοι ήταν μάλλον πιο ευχάριστοι στο μάτι και από τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ την περασμένη σεζόν, αλλά πάντα κάτι τους έλειπε. Ο φορ που θα έκανε γκολ τις ευκαιρίες που δημιουργούσαν, ο ηγέτης που θα έκανε τη διαφορά όταν έπρεπε, ο απόλυτος έλεγχος του προπονητή σε ό,τι αφορούσε το ποδοσφαιρικό τμήμα ώστε να νιώθει ελεύθερος να παίρνει την οποιαδήποτε απόφαση, ο καθένας μπορεί να εστιάσει όπου θέλει.

Η στήριξη Μαρινάκη

Σημασία έχει ότι ο Μαρτίνς έδειχνε από πέρυσι ότι δούλευε καλά, ότι δούλευε σωστά, αλλά δεν απέφευγε και κάποια λάθη, τα οποία έφερναν και την κριτική. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι είχε παρατάξει στην Τούμπα, στο ματς που ουσιαστικά έκρινε τον τίτλο, την ίδια 11άδα με αυτή που είχε τρεις μέρες πριν σε ευρωπαϊκό αγώνα. Εφταιγε αποκλειστικά αυτό για την 3άρα από τον ΠΑΟΚ; Όχι, αλλά ήταν ακόμη ένα πάτημα για κριτική προς τον Πορτογάλο, ο οποίος είχε βρεθεί και νωρίτερα στο στόχαστρο, όταν για παράδειγμα η ομάδα του είχε ηττηθεί από τον ΟΦΗ. Ήταν τότε που η πλειοψηφία ζητούσε το κεφάλι του από τον Μαρινάκη, ο οποίος όμως, άγνωστο πώς, αποφάσισε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος.

Ίσως επειδή έβλεπε ή τον έκαναν να δει, ότι στον πάγκο της ομάδας του είχε έναν προπονητή που δούλευε καλά και την ώρα των αγώνων. Η τακτική του, για παράδειγμα, στο 3-1 επί της Μίλαν που έφερε μια μεγάλη, ιστορική πρόκριση, με τον Φορτούνη σε θέση φορ και τον Γκερέρο ως αντι-Φορτούνη σε εκείνο το 4-4-2, έδειχνε ότι είχαμε να κάνουμε με έναν προπονητή που έβλεπε γήπεδο. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα έρθουν και οι επιτυχίες. Για τον Μαρτίνς ίσχυσε το πρώτο, το «αργά», αφού χρειάστηκε 100 ματς στον πάγκο του Ολυμπιακού για να γίνει πρωταθλητής, αλλά αυτό κάνει και πιο γλυκιά τη δικαίωση του, την επιτυχία του.

Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτά τα 100 παιχνίδια, είδαμε πολλά και διάφορα που να πείθουν ότι ο Πορτογάλος είναι όντως καλός προπονητής. Κάποιοι υποστηρίζουν, πλέον, ότι είναι και ο καλύτερος σε αυτά τα δέκα χρόνια προεδρίας του Βαγγέλη Μαρινάκη. Πιθανό και αυτό. Σίγουρα, πάντως, είναι ο προπονητής που δε φοβήθηκε να παραδεχθεί στην πράξη τα λάθη του, όπως για παράδειγμα η επιμονή του αρχικά στον Γιαννιώτη στη θέση του τερματοφύλακα, αφήνοντας εκτός τον Σα. Το κατάλαβε και το διόρθωσε. Όπως το γεγονός ότι πέρυσι δοκίμαζε διάφορα δίδυμα στην άμυνα του, μέχρι που το κατάλαβε και το διόρθωσε κι αυτό φέτος.

Η βελτίωση των παικτών

Είναι, επίσης, ο προπονητής που βελτιώνει παίκτες. Στον Ολυμπιακό που «δουλεύει» πολύ το θέμα πωλήσεων, αφού έχει καταφέρει να φτιάξει καλό όνομα στον κύκλο των μάνατζερ και να πουλάει ακριβά, αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Αν ο Τσιμίκας, για παράδειγμα, φέρει πολλά εκατ. ευρώ στο ταμείο του κλαμπ, το «μπράβο» θα ανήκει στον Μαρτίνς. Και δεν είναι ο μόνος που έχει βελτιωθεί… Ο Γκιγέρμε ανεβάζει συνεχώς τα στάνταρντ του, ο Καμαρά μαθαίνει να παίζει και πιο μπροστά και μάλιστα στα πλέι οφ τον είδαμε να βάζει και δύο γκολ σε ένα ματς (με τον Άρη), ο Ρατζέλοβιτς είναι πάντα αξιόπιστος ερχόμενος από τον πάγκο, άρα δουλεύει σωστά για να είναι πάντα έτοιμος, ο Ελ Αραμπί έχει εξελιχθεί σε killer που σκοράρει με κάθε τρόπο (δείτε το γκολ με την ΑΕΚ στα πλέι οφ), ο Βαλμπουενά περνάει καλά στην ομάδα, νιώθει όμορφα και αυτό βγαίνει και στο γήπεδο, φτιάχνοντας όλους τους συμπαίκτες του με την απόδοση του.

Και δεν είναι μόνο αυτά, γιατί ο Μαρτίνς αποδείχθηκε και προπονητής που δε διστάζει να τελειώσει παίκτες, ακόμη κι αν η διοίκηση είχε ποντάρει πάνω τους όταν τους αποκτούσε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι Γιάγια Τουρέ και Εμρέ Μορ. Ο πρώτος είχε έρθει ως το μεγάλο όνομα που λάτρευε ο κόσμος από την πρώτη του θητεία στο λιμάνι, αλλά όταν φάνηκε ότι δεν μπορούσε, ο Πορτογάλος είπε «ως εδώ». Ο δεύτερος ήρθε ως ένα μεγάλο ταλέντο, κάποτε τον παρομοίαζαν και με τον… Μέσι, αλλά όταν ο προπονητής είδε ότι μάλλον το είχε πιστέψει και ο Τούρκος είναι τέτοιου επιπέδου, τον εξαφάνισε. «Εχασε» έναν παίκτη, κέρδισε όλους τους άλλους. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να το βλέπεις, να το αποφασίζεις και να τολμάς να το κάνεις.

Και όλα αυτά, τα έκανε ενώ έχανε μέσα στη σεζόν έναν παίκτη σαν τον Ποντένσε, ο οποίος πωλήθηκε τον Ιανουάριο στη Γουλβς, ενώ παρελθόν αποτέλεσε και ο Μεριά, ο οποίος είχε παίξει φέτος σε όλα τα ματς του Champions League. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός στάθηκε αξιοπρεπέστατα κόντρα στην περσινή φιναλίστ Τότεναμ, πάλεψε όσο μπορούσε κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου και ξεπέρασε τον Ερυθρό Αστέρα, κερδίζοντας το εισιτήριο για να συνεχίσει στο Europa League, όπου απέκλεισε μέσα στο Emirates την Άρσεναλ και έχει ανοιχτούς λογαριασμούς ενόψει της ρεβάνς με τη Γουλβς, στοχεύοντας στην πρόκριση στους «8» της διοργάνωσης. Ως πρωταθλητής Ελλάδας πλέον και ενδεχομένως, αφού είναι και στον τελικό του κυπέλλου, νταμπλούχος.

Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει, δηλαδή, ο Πέδρο Μαρτίνς για να αποδείξει ότι έχει σημασία το ταξίδι και ότι το απόλαυσε; Ειδικά αφού έφτασε και στον προορισμό…